Een nieuwe jurk

Steeds meer herinneringen dwarrelen naar de oppervlakte. Ach het zal met de leeftijd te maken hebben en ik geniet er mateloos van.
Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of  acht.

Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer.  Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.

Goed genoeg

Een pad van liefde mededogen.  Dat begint in mijn eigen huis.

Mijn eigen huis is niet alleen mijn directe omgeving, maar is ook mijn eigen lijf en dat zijn ook mijn eigen emoties en handelingen. Als ik daar geen liefde en mededogen voor op kan brengen en mijzelf veroordeel om de dingen die ik denk of doe hoe zal ik dan tolerant naar mijn omgeving kunnen zijn? Dan heb ik al genoeg ruimte nodig om zelf te kunnen overleven met mijn eigen problemen.

Heel vroeger dacht ik dat het betekende dat ik me met allerlei liefdadigheid bezig moest houden en me in moest zetten voor alles wat ik wel of zelfs nog niet kon. Dat maakte veel frustratie los als ik niet aan mijn opgelegde zelfbeeld beantwoordde en het zorgde er juist voor dat ik in mijn naaste omgeving niet altijd even vriendelijk kon zijn.

Niet dat ik het nu allemaal wel doorheb en vriendelijk naar mijzelf ben en dus ook naar mijn omgeving, maar de discipline en opmerkzaamheid uit het vorige blogje komen me zeer van pas om steeds weer zowel met vriendelijkheid naar mezelf als naar de ander te kijken.

Zo langzamerhand begint het me eigen te worden om daar waar ik ben ook te zijn en hopelijk zoveel mogelijk met een stabiel emotioneel gevoel dat redelijk snel terug kan koppelen naar vriendelijkheid. Daar begint het werken aan spiritualiteit voor mij. Daar speelt mijn leven zich af. Ik hoef het niet te ver buiten mijzelf te zoeken, want daar ben ik niet. De mens die ik ontmoet hoop ik altijd vriendelijk vanuit een liefdevol hart te kunnen benaderen. Dat alleen al kost opmerkzaamheid genoeg. Het is de basis voor mijn bestaan in onderlinge afhankelijkheid.

En natuurlijk als ik groot en sterk ben :-), is er vast een mogelijkheid zodat die basis zich uit kan breiden. Het is voor mij belangrijk om dat in de gaten te houden, maar tot nog toe ben ik niet anders dan waar ik ben en dat is goed genoeg.

Ook een kleine bij levert een waardevolle bijdrage aan het geheel .

Je diepste waardevolle zelf.

Afgelopen dinsdagmorgen spraken we in de filosofiekring van Vreedenhoff over hoe moeilijk het is om oude gewoontepatronen los te laten. Ze zitten vaak zo vastgeroest dat we nauwelijks in de gaten hebben hoe we er iedere keer weer in terugvallen en het ons eigen gemaakt hebben. Zeggen: 'zo ben ik nu eenmaal', heeft geen zin en daar schiet je niets mee op, want je BENT niet zo, maar je HEBT die gewoonte.  Soms plotseling  heb je het weer door en weet je dat je reageert op iets, geraakt wordt door iets wat je helemaal niet wilt of wat helemaal niet nodig is en dan zit je er weer middenin, in die frustraties van vroeger en je reactiepatroon daarop.

Aan de ene kant zijn er dingen waar je discipline voor op moet brengen om het je eigen te maken en misschien wel nieuwe gewoontepatronen aankweken die heilzamer zijn dan de oude, aan de andere kant moet je diezelfde discipline opbrengen om dingen die je niet wilt op te merken en af te leren. Steeds is het weer een stapje terugdoen en naar jezelf kijken in de spiegel. Zien waar je mee bezig bent en of je het ook zo wilt en dan misschien tot de conclusie komen dat je weer klakkeloos reageerde en het zo helemaal niet wilde. Ertegen vechten helpt niet, opmerken zonder jezelf te veroordelen, brengt je langzamerhand steeds een stapje dichterbij.

Als je iets wilt veranderen of als je ergens intensiever mee bezig wilt houden, altijd zal er voldoende motivatie en discipline moeten zijn om eraan te werken. Als daar voldoende van aanwezig is, is het leven tot op zekere hoogte maakbaar. We scheppen zo onze eigen wereld en het is mogelijk om met dingen waar je vroeger niet mee om kon gaan te leren aanvaarden en in vrede aanwezig te blijven. De omstandigheden kun je niet altijd veranderen maar wel de manier van ermee omgaan al heeft dat enige inspanning en tijd nodig. Zelfs is het mogelijk dat sommige onplezierige omstandigheden naarmate jezelf verandert ook veranderen.

Het is niet altijd gemakkelijk maar met doorzettingsvermogen, opmerkzaamheid en discipline komen er zeker resultaten en geeft het uiteindelijk veel voldoening.

Zo is het ook als je een pad van liefde mededogen wilt volgen, het kost soms meer inspanning dan je verwacht om je diepste innerlijke waardevolle zelf te herkennen en te activeren. De basis voor een vredevol leven.


Uitspraak van de Dalai Lama: Ik ben niet bezig het Boeddhime te promoten, maar menselijk waarden.

_/\_

Nieuws van Veroni

Veroni wordt geïnterviewd door Javier Guzman

Zojuist een feestje achter de rug in Burgers Bush vanwege het 10 jarig bestaan van Intermobiel, de stichting die Veroni tot leven wist te brengen en ontwikkelde tot een prachtig hulp en communicatie middel voor minder mobiele jongeren. Een enorm werk waar zij zich vele uren aan wijde samen met Emile om daar een florerende stichting van te maken ondanks haar eigen grote lichamelijke beperkingen waardoor ze na inspanningen als zo'n 10 jarig bestaan weer voor enkele weken niet on line kan zijn.

Nu komt ze weer op de TV aanstaande zaterdagavond in achter de voordeur op Ned. 2 hieronder haar eigen aankondiging.

Hoi,

In maart 2013 benaderde het NCRV programma de Arnhemse uitdaging, een instantie van de gemeente Arnhem die Arnhemse goede doelen in contact brengen met het Arnhemse bedrijfsleven. Ze vroegen of ze nog iemand kenden met een bijzonder levensverhaal. Alle 3 medewerkers noemden mijn naam. Ze belden me op of ik het oke vond dat ze mij naam doorgaven. Prima dus! Begin april zijn ze twee dagen komen filmen. Het was een hele fijne ervaring met het redactie team dat erg veel rekening met mijn beperkte energie hielden. Het eindresultaat kun je dus op zaterdag 3 augustus om 19.35 op Nederland twee bekijken. Op zaterdag 10 augustus wordt deze uitzending herhaald op Nederland 2 om 14.00.

Het persbericht vind je hieronder.

Ik ben zelf de komende weken niet online door de Intermobiel feestdag op 27 juli waar we het tien jarig bestaan van Intermobiel vieren.

Veel kijkplezier gewenst,

Groetjes Veroni Steentjes

Zaterdag 3 augustus  Veroni Steentjes in het NCRV programma ‘Achter de voordeur’

Hoe ziet aangepast wonen er nu eigenlijk uit?

Arnhem – 3 augustus 2013 Wat is het verhaal van de buren in je straat? Weet jij wie je buurman of buurvrouw écht is? Klopt het wel hoe je over hem of haar denkt? In de nieuwe serie van  het NCRV-programma Achter de voordeur nemen buren een kijkje in elkaars huis en leven. In iedere afleveringen komen twee portretten aan bod. Opzaterdag 3 augustus 19.35 uur om Nederland 2 is te zien hoe  onbekende buren de woning op de Bertha von Suttnerstraat 19 in Rijkerswoerd in Arnhem bezoeken. De bewoonster deed mee om te laten zien dat je ook met een lichamelijke beperking veel uit je leven kunt halen en dat je je dagen zinvol kunt vullen. Er zijn helaas nog veel vooroordelen en mensen durven moeilijk contact te zoeken.

Veroni Steentjes is dag en nacht aan bed gekluisterd door posttraumatische dystrofie, een complicatie die kan ontstaan na een letsel of operatie. Bij Veroni is de oorzaak een  onschuldige val over een muurtje toen ze 12 jaar was. Daar begint de pijn. Na een operatie verspreidt de dystrofie zich over haar andere ledematen. Nu ligt ze al bijna 20 jaar op bed. Ze  woont in een aangepaste woning. 14 jaar geleden leert ze Emile kennen die dan als militair in Macedonië zit. Veroni reageert op een oproep om te schrijven en Emile beantwoordt haar brief. Eenmaal terug in Nederland zoekt hij haar op en gaat niet meer weg. Veroni heeft in 2001 Intermobiel opgericht metwww.intermobiel.com voor en door jongeren met een lichamelijke beperking. Veroni geeft ook meditatielessen die via de telefoon te volgen zijn. Het Tibetaans Boeddhisme leert haar om bij de dag te leven.

Op zaterdag 10 augustus wordt deze uitzending herhaald op Nederland 2 om 14.00.