De foto's in de blogs kun je in de lichtbak bekijken als je ze aanklikt.
Alle blogs op data volgorde
vrijdag 4 januari 2013
Mag ik ff moe zijn?
Ik weet niet wat voor beeld ik oproep, maar wie zou niet moe worden van drie overlijdens in de familie achter elkaar tijdens kerst en de jaarwisseling. Toch aanwezig zijn en schoonmama zo goed mogelijk ondersteunen. Veel (vrijwillligers)werk en strijkwerk wat nog ligt te wachten en een kleinkind dat ik niet kan weigeren te komen logeren. Daar ook nog de tijd voor vrij weten te maken en morgen naar de volgende crematie te moeten.
Ik laat alles rustig over mij heen komen en ook de vermoeidheid mag er gewoon zijn.
Ik hoef werkelijk niet doorlopend energiek te zijn.
Ik hoef mezelf niet op de borst te kloppen maar ik voel mijn energie weer opborrelen bij de opmerkingen en ben me ervan bewust dat ik op de juiste manier met heel veel verlies en verdriet om weet te gaan.
Mag ik ff moe zijn.? :-)
Dat is een gezonde manier om te weten: Ik ben aandachtig en doe alles wat er komt op zijn eigen tijd.
Alles mag er zijn zoals het is.
Het lijkt wel of ik in de verdediging schiet, maar geloof me. Jullie geven me een flinke dosis energie.
Dank dank dank :-)
En nu moet ik naar op facebook want mijn kleinzoon wil me chatten leren. Hahahaha
Vermoeidheid
Zit dat nou tussen mijn oren of ben ik gewoon moe, verschrikkelijk moe.
Ik merk hoe lastig het is om gewoon te accepteren en het te laten voor wat het is. Ik zou zo graag weer heel energiek willen zijn en de dag vol vreugde tegemoet willen gaan.
Natuurlijk zijn het heel vermoeiende en ongewone weken geweest en is het misschien ook niet zo vreemd om moe te zijn. Maar maakt mijn weerstand en het idee of het gevecht dat ik aanga om niet moet te willen zijn het niet juist erger. Ik weet, ook weerstand vermoeid zelfs nog meer dan je lief is.
Ik zeg altijd: voluit leven, met alles erop en eraan. Als ik daar zelf ook aan wil beantwoorden dan hoort dit er ook bij en zal ik het met mijn energie gewoon moeten doen zoals het komt samen met de bijbehorende dip. Toch zou je denken met voluit leven dat het een heel andere lading heeft. Een lading waarvan ze tegenwoordig zeggen: positief blijven denken. Maar volgens mij, zoals ik er nu insta heeft dat er niets mee te maken. Dan leef je iedere dag zoals het komt en laat het zijn zoals het is. Ook als je eens even NIET positief denkt.
Wel denk ik dat je jezelf zo af en toe een schop onder je kont moet geven om grenzen te verleggen en gewoon moet doen wat je moet doen en zoals nu gewoon opschrijven en erkennen dat je niet zo lekker in je vel steekt. Nou en dat heb ik nu gedaan en merk dat het al tikkend achter compie verschil maakt. Ik mag gewoon moe zijn en ga vandaag leven met wat er gebeuren gaat.
De kerstboom heb ik gister samen met mijn kleinzoon opgeruimd en vandaag gaan we samen een lampje kopen wat zijn tante zo nodig heeft. Dan kan hij het vanavond mee naar huis nemen en brengen. En morgen hebben wij hopelijk de laatste begrafenis van dit jaar. Ach hopen, eigenlijk levert dat niet zoveel winst op De dingen laten komen zoals ze zijn is gewoon beter, dan is er niets wat tegen kan vallen. :-) En dat scheelt in de teleurstelling.
Gek hè toch voel ik me nu alweer een stuk beter. Ik realiseer me dat het goed is er gewoon te kunnen zijn ook als er vermoeidheid is of een dip en te communiceren met anderen. In relatie staan tot...wie of wat dan ook, dat is wat ik heel belangrijk vind dat is leven en zoals nu, even een kleinkind om me heen die nu nog lekker slaapt. En om dat allemaal te beseffen heb ik het alleen maar even op hoeven schrijven.
Het wordt vast een dag met alles erop en eraan.
ff zitten
Ik merk hoe lastig het is om gewoon te accepteren en het te laten voor wat het is. Ik zou zo graag weer heel energiek willen zijn en de dag vol vreugde tegemoet willen gaan.
Natuurlijk zijn het heel vermoeiende en ongewone weken geweest en is het misschien ook niet zo vreemd om moe te zijn. Maar maakt mijn weerstand en het idee of het gevecht dat ik aanga om niet moet te willen zijn het niet juist erger. Ik weet, ook weerstand vermoeid zelfs nog meer dan je lief is.
Ik zeg altijd: voluit leven, met alles erop en eraan. Als ik daar zelf ook aan wil beantwoorden dan hoort dit er ook bij en zal ik het met mijn energie gewoon moeten doen zoals het komt samen met de bijbehorende dip. Toch zou je denken met voluit leven dat het een heel andere lading heeft. Een lading waarvan ze tegenwoordig zeggen: positief blijven denken. Maar volgens mij, zoals ik er nu insta heeft dat er niets mee te maken. Dan leef je iedere dag zoals het komt en laat het zijn zoals het is. Ook als je eens even NIET positief denkt.
Wel denk ik dat je jezelf zo af en toe een schop onder je kont moet geven om grenzen te verleggen en gewoon moet doen wat je moet doen en zoals nu gewoon opschrijven en erkennen dat je niet zo lekker in je vel steekt. Nou en dat heb ik nu gedaan en merk dat het al tikkend achter compie verschil maakt. Ik mag gewoon moe zijn en ga vandaag leven met wat er gebeuren gaat.
De kerstboom heb ik gister samen met mijn kleinzoon opgeruimd en vandaag gaan we samen een lampje kopen wat zijn tante zo nodig heeft. Dan kan hij het vanavond mee naar huis nemen en brengen. En morgen hebben wij hopelijk de laatste begrafenis van dit jaar. Ach hopen, eigenlijk levert dat niet zoveel winst op De dingen laten komen zoals ze zijn is gewoon beter, dan is er niets wat tegen kan vallen. :-) En dat scheelt in de teleurstelling.
Gek hè toch voel ik me nu alweer een stuk beter. Ik realiseer me dat het goed is er gewoon te kunnen zijn ook als er vermoeidheid is of een dip en te communiceren met anderen. In relatie staan tot...wie of wat dan ook, dat is wat ik heel belangrijk vind dat is leven en zoals nu, even een kleinkind om me heen die nu nog lekker slaapt. En om dat allemaal te beseffen heb ik het alleen maar even op hoeven schrijven.
Het wordt vast een dag met alles erop en eraan.
ff zitten
woensdag 2 januari 2013
Twijfel en angst
Soms slaat hij toe. Dan overvalt het me. Plotseling ben ik me heel bewust van een grote eenzaamheid midden in die enorme ruimte waarin van alles mogelijk is. Dan popt de angst naar boven. Dan zit mijn innerlijke leraar verstopt onder een zware deken en het gewicht van mijn eigen ideeën. Terwijl ik me op mijn ademhaling richt weet ik: Ook dat mag er zijn. Alles wat er is, is ook in mij aanwezig. Vanuit mijn onderbuik kruipt het omhoog en neemt me in bezit. Een grote donkere ruimte. Is het wel zuiver wat ik doe? Wat speelt er allemaal door mijn geest, wat houdt me bezig en waarom doe ik wat ik doe? Is het ook wel juist wat ik denk, doe en schrijf? Een mengeling van twijfel, angst en verdriet. Ik zal het nooit zeker weten. En ik weet, ik vind dat ook niet nodig. Me dat realiseren helpt al om die donkere ruimte in 'de ogen' te durven kijken en er stil in te verblijven zolang het duurt. Ik hoef er niet voor weg te lopen en andere bezigheden te zoeken.
Ik ben een mens en daarmee kwetsbaar zoals iedereen kwetsbaar is. Bij iedereen kan op elk moment angst en twijfel toeslaan op de meest ongelegen ogenblikken. Soms kan je de aanleiding daartoe niet eens vinden, op een ander moment is die aanleiding heel duidelijk aanwezig. Toch kan ik niet anders dan in ieder ogenblik weer keuzes maken, me steeds afvragend, toetsend op mijn eigen inzicht dat zo beperkt is als dat van een mens maar kan zijn, mijn standpunt bepalen voor dat moment en zo zoekend mijn weg gaan.
Ik weet het is meestal niet het één of het ander, alles is mogelijk, maar of ik de juiste keus maak ten opzichte van de ander en mezelf? Kwetste ik of ondersteunde ik? Maakte ik een opening of zorgde ik ervoor dat de deur dichtklapte? Toch doe ik wat ik doe en schrijf wat ik schrijf en ook hier geld weer dat alles veranderlijk is en nooit gekristalliseerd tot een onveranderlijke verharding. Het enige dat ik hopelijk in mijn doen en laten overeind houd is de motivatie om lief te hebben ook al lukt dat vaak niet en speelt er onbewust en ook bewust veel eigenbelang doorheen maar met een goede motivatie kan het juiste en zuivere altijd weer boven komen drijven. Heel langzamerhand bevind ik me weer in mijn midden waar alles er mag zijn zoals het is.
Nu ga ik me voorbereiden op mijn kleinzoon die komt logeren. En mijn achterkleinzoon naar wiens tweede verjaardag we vanmiddag gaan. Het zijn drukke en zeer emotionele tijden met zaterdag weer een derde (en deze keer een ) begrafenis in tweeëneenhalve week voor de boeg. Het geeft heel veel te overdenken en te doorleven. En daar komen dan zulke blogjes als deze uit voort. (glimlach)
Ook een gewone duif in uniek
Ik ben een mens en daarmee kwetsbaar zoals iedereen kwetsbaar is. Bij iedereen kan op elk moment angst en twijfel toeslaan op de meest ongelegen ogenblikken. Soms kan je de aanleiding daartoe niet eens vinden, op een ander moment is die aanleiding heel duidelijk aanwezig. Toch kan ik niet anders dan in ieder ogenblik weer keuzes maken, me steeds afvragend, toetsend op mijn eigen inzicht dat zo beperkt is als dat van een mens maar kan zijn, mijn standpunt bepalen voor dat moment en zo zoekend mijn weg gaan.
Ik weet het is meestal niet het één of het ander, alles is mogelijk, maar of ik de juiste keus maak ten opzichte van de ander en mezelf? Kwetste ik of ondersteunde ik? Maakte ik een opening of zorgde ik ervoor dat de deur dichtklapte? Toch doe ik wat ik doe en schrijf wat ik schrijf en ook hier geld weer dat alles veranderlijk is en nooit gekristalliseerd tot een onveranderlijke verharding. Het enige dat ik hopelijk in mijn doen en laten overeind houd is de motivatie om lief te hebben ook al lukt dat vaak niet en speelt er onbewust en ook bewust veel eigenbelang doorheen maar met een goede motivatie kan het juiste en zuivere altijd weer boven komen drijven. Heel langzamerhand bevind ik me weer in mijn midden waar alles er mag zijn zoals het is.
Nu ga ik me voorbereiden op mijn kleinzoon die komt logeren. En mijn achterkleinzoon naar wiens tweede verjaardag we vanmiddag gaan. Het zijn drukke en zeer emotionele tijden met zaterdag weer een derde (en deze keer een ) begrafenis in tweeëneenhalve week voor de boeg. Het geeft heel veel te overdenken en te doorleven. En daar komen dan zulke blogjes als deze uit voort. (glimlach)
Ook een gewone duif in uniek
dinsdag 1 januari 2013
Het leven is een wonder
En nu, na dat vorige epistel denk je misschien dat ik een atheïst ben of ... weet ik veel wat jij denkt.
Maar ik ben helemaal niets.
En ik denk dat god iets is dat aan ons bevattingsvermogen te boven gaat iets alles overstijgends en gelijktijdig in alles aanwezig. Eigenlijk kan je daar niet eens over praten zoals in de joodse traditie wordt gezegd. Ook in de mystiek vind ik herkenning.
Wat ik doe is gebruik maken van een Tibetaans Boeddhistische methode om te leren en uit te groeien tot een volledig mens. Wat ik nog lang niet ben, want er zitten in ons mensen zo verschrikkelijk veel mogelijkheden. Dat is eindeloos en zo wandel ik rustig verder en zie wat zich op mijn pad voordoet. Maak daar gebruik van en leer soms door te doen en soms door het te laten. Binnen die enorme ruimte waarin alles mogelijk is omdat niets vaststaat en wij onwetend zijn probeer ik mijn leven zin te geven.
Het belangrijkste vind ik te leren aandachtig te zijn en op te merken wat zich afspeelt in mijn denken-voelen. Mijn 'mind' zeggen de Engelsen waardoor ik opmerk dat ik geen minuut dezelfde ben en soms versteld sta van mijn eigen functioneren.
Het leven is een wonder.
Maar ik ben helemaal niets.
En ik denk dat god iets is dat aan ons bevattingsvermogen te boven gaat iets alles overstijgends en gelijktijdig in alles aanwezig. Eigenlijk kan je daar niet eens over praten zoals in de joodse traditie wordt gezegd. Ook in de mystiek vind ik herkenning.
Wat ik doe is gebruik maken van een Tibetaans Boeddhistische methode om te leren en uit te groeien tot een volledig mens. Wat ik nog lang niet ben, want er zitten in ons mensen zo verschrikkelijk veel mogelijkheden. Dat is eindeloos en zo wandel ik rustig verder en zie wat zich op mijn pad voordoet. Maak daar gebruik van en leer soms door te doen en soms door het te laten. Binnen die enorme ruimte waarin alles mogelijk is omdat niets vaststaat en wij onwetend zijn probeer ik mijn leven zin te geven.
Het belangrijkste vind ik te leren aandachtig te zijn en op te merken wat zich afspeelt in mijn denken-voelen. Mijn 'mind' zeggen de Engelsen waardoor ik opmerk dat ik geen minuut dezelfde ben en soms versteld sta van mijn eigen functioneren.
Het leven is een wonder.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Blogarchief
-
►
2011
(105)
- ► augustus 2011 (18)
- ► september 2011 (14)
- ► oktober 2011 (16)
- ► november 2011 (21)
-
►
2012
(346)
- ► januari 2012 (42)
- ► februari 2012 (18)
- ► maart 2012 (31)
- ► april 2012 (16)
- ► augustus 2012 (27)
- ► september 2012 (38)
- ► oktober 2012 (32)
- ► november 2012 (27)
-
►
2013
(151)
- ► januari 2013 (22)
- ► februari 2013 (20)
- ► maart 2013 (19)
- ► april 2013 (13)
- ► augustus 2013 (10)
- ► september 2013 (9)
- ► oktober 2013 (9)
- ► november 2013 (9)
-
►
2014
(106)
- ► januari 2014 (15)
- ► februari 2014 (11)
- ► maart 2014 (15)
- ► april 2014 (14)
-
►
2015
(106)
- ► januari 2015 (14)
- ► februari 2015 (22)
- ► april 2015 (1)
- ► september 2015 (20)
-
►
2016
(116)
- ► februari 2016 (25)
- ► april 2016 (1)
- ► augustus 2016 (11)
- ► oktober 2016 (21)
-
►
2017
(87)
- ► januari 2017 (13)
- ► maart 2017 (1)
- ► oktober 2017 (10)
-
►
2018
(146)
- ► januari 2018 (16)
- ► maart 2018 (26)
- ► april 2018 (21)
- ► augustus 2018 (15)
- ► september 2018 (11)
- ► oktober 2018 (10)
-
►
2019
(110)
- ► januari 2019 (16)
- ► februari 2019 (14)
- ► maart 2019 (17)
- ► april 2019 (12)
- ► oktober 2019 (8)
-
►
2020
(161)
- ► maart 2020 (9)
- ► april 2020 (7)
- ► augustus 2020 (17)
- ► september 2020 (17)
- ► oktober 2020 (9)
- ► november 2020 (25)
-
►
2021
(268)
- ► januari 2021 (26)
- ► februari 2021 (21)
- ► maart 2021 (24)
- ► april 2021 (22)
- ► augustus 2021 (23)
- ► september 2021 (32)
- ► oktober 2021 (19)
- ► november 2021 (15)
-
▼
2022
(121)
- ► januari 2022 (11)
- ► februari 2022 (15)
- ► maart 2022 (13)
- ► april 2022 (12)
- ► augustus 2022 (20)
- ► september 2022 (13)