Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je nooit meer van binnenuit zou MOETEN en alles met een liefdevol hart zou kunnen doen ook dat vervelende strijkwerkje. Het gevoel van MOETEN is iets van binnenuit omdat ik er geen zin in hebt. Met blijdschap en liefde komt het woord 'moeten' totaal niet naar boven.
Liefde voor het leven. Liefde en verbondenheid je betrokken voelen met alles dat er is. Dat strijkwerkje staat niet op zichzelf. Me bewust zijn van de verbondenheid: als het een er niet is, kan het ander er niet zijn. Door zo'n uitgangspunt in mijn leven zou de wereld en mijn leven er heel anders uit gaan zien.
Dat gevoel en de betrokkenheid van binnenuit, alles met liefde te kunnen doen, dat gaat niet vanzelf. Dat vraagt grote opmerkzaamheid want meestal zit ik al middenin mijn weerstand nog voor ik er erg in heb. Die weerstand emotie popt gewoon op. Op het moment dat ik het opmerk, kan ik er pas iets aan veranderen. Vaak weet ik het niet eens en blijf er middenin zitten. Niet dat het zo makkelijk te veranderen is, maar het is wel mogelijk me bewust te worden van een weg naar het hart en de liefde en dat scheelt vaak een slok op een borrel in mijn gevoel van welzijn.
Ik stel me zo voor als ik me echt bewust word van liefde en betrokkenheid met alles, dat alle werkjes hun waarde hebben en ik ook veel beter een keus zou kunnen maken wat ik wel en niet wil doen want een keus moet er soms wel gemaakt worden. Mijn tijd en mogelijkheid is niet onuitputtelijk. Dat wat op een bepaald moment echt belangrijk is kan ik dan voor laten gaan. Als ik me bewust ben van mijn keus hoef ik me ook niet schuldig te voelen over hetgeen ik niet doe, want ik moet niet van binnenuit, maar doe alles met een liefdevol hart.
Dan kan ik soms ook voor mezelf kiezen zodat ik niet overbelast word want dan kan ik er niet zijn voor het geheel omdat ik me onder heb laten sneeuwen.
UUUUUHHH
Oefenen dus.
