De vier edele waarheden

Alles verandert.
In de bijna achtenzestig jaar van mijn leven is er zoveel veranderd. Soms, wanneer ik terugdenk aan wie ik was 20, 30, 40, 50 jaar geleden dan lijkt het alsof ik naar iemand anders kijk. Continuiteit, ja dat vind ik terug, maar ben ik nog precies dezelfde? Nee echt niet. Ik leef in een heel andere wereld en ga daar nu op een heel andere manier mee om. Zelfs mijn gevoelens over veel dingen zijn niet hezelfde gebleven . Hier en daar heb ik iets geleerd maar ook hebben sommige ervaringen hun sporen nagelaten ook al liggen ze al jaren achter me. Ik kan dat zien dankzij die continuiteit en  in mijn  gewoontepatronen van reageren. Maar ik heb ook geleerd en ontdekt dat ik die kan veranderen. Het is niet meer nodig ze te betrekken of te gebruiken in de omstandigheden waarin ik nu verkeer. Dus ook dat kan veranderen en ik reageer met wat inspanning en aandacht nu anders op dingen dan zoveel jaar geleden. Ik heb dat tot nieuwe gewoontepatronen gemaakt en het past beter bij mijn leven hier en nu. Het maakt me zo langzamerhand wel duidelijk dat er niet zoiets is als een 'vaststaand zelf' waar ik me aan vast moet houden. Ook mijzelf kan ik veranderen voor een groot deel naar eigen believen maar wel met inspanning en zorg en betrokkenheid om er het beste van te maken.  Ik zou in staat kunnen zijn mezelf te maken en te breken bij wijze van spreken als ik er genoeg inzet voor heb en de omstandigheden gunstig zijn. Zijn de omstandigheden in deze maatschappij niet gunstig, de manier van leven die we er hier op na houden? Leven we niet in een wereld waar vele mogelijkheden zijn?  Weten dat ik mezelf veranderen kan en dat niets vaststaat ook mijn eigen ZIJN niet, dat geeft zoveel ruimte!


Ik heb me afgevraagd of er een manier van leven bestaat om met open ogen en een ontvankelijk hart alles te ervaren en alles te zijn wat in een mens aanwezig is. Is er een manier te vinden om NIET te lijden aan veranderingen die ook mijn weerstanden en de dood inhouden? Leven zonder de angst gekwetst te worden en de vele andere gebeurtenissen die me kunnen overspoelen?  Daar vrij van te zijn? (Wat niet betekent dat het er niet meer is)

 Leven met alles erop en eraan. Ieder moment te laten zijn zoals het is. Me er niet mee te verbinden, te identificeren en denken dat er dingen zijn die onveranderlijk vaststaan.
Mijn intussen opgedane ervaringen geven me de mogelijkheid te denken dat ik het antwoord gevonden heb en ik ben op weg. Er is een weg uit het lijden. Een weg van iedere dag, iedere minuut opnieuw vertrekken en thuiskomen in de grote RUIMTE DIE IK BEN. De ruimte die er is voor liefde en mededogen en voor inzicht. 


Daarover gaan de vier edele waarheden.


1 Er is lijden
2 Er is een oorzaak voor het lijden.
3 De waarheid van de beëndiging van het lijden
4 Er is een pad dat leidt tot opheffing van het lijden.


En het fijne is dat daar heel wat 'handvaten' voor worden aangereikt door de Boeddha. Hij was ook een gewoon mens die zijn ervaringen deelde.

Huishouden

Weer bijna weekend.

Poetsen moet ik vandaag. Daar heb ik een broertje aan dood. Maar als ik eenmaal bezig ben kan ik in sommige karwijtjes wel weer plezier vinden. Maar stofzuigen, dweilen en strijken. Nee, daar houd ik niet van.
Ja, dat heb je als mijn hulp met vakantie is, maar ik hoop dat ze het ontzettend naar haar zin heeft. Ze verdient het dubbel eb dwars.
En dan boodschappen voor het weekend, dus ik zal maar eens snel aan de gang gaan.


Sorry, ik weet ook niet wat zij met mijn huishouding te maken heeft. Hooguit dat ze afgestoft moet worden. Ik moet nu opschieten.

De antenne uitsteken

Problemen van anderen oplossen ?
Is goed communiceren daarover mogelijk door mijn ontvangst antenne uit te steken? Niet in mijn eigen verhaal blijven zitten, maar open staan voor wat de ander te vertellen heeft? Mijn antenne uitsteken en proberen te zien hoe het zover gekomen is? Maar ja, als ik dat dan zie, dan merk ik dat het niet zo eenvoudig is om mijn oplossingen op een ander over te brengen. Meestal vraagt die ander daar ook helemaal niet naar.


Het is zo makkelijk als iemand iets vertelt om dan te denken: Dat zou ik heel anders gedaan hebben. Vooral de laatste dagen loop ik daar nog weleens tegenaan. Natuurlijk zou ik het heel anders gedaan hebben maar ik realiseer me dan dat de vriend waar ik mee communiceer leeft onder andere omstandigheden en dat hij/zij een heel andere voorgeschiedenis heeft . Als ik me daar goed in verdiep dan is de oplossing al moeilijker te vinden. Er is niet één mens hetzelfde en alle oorzaken hebben hun eigen gevolgen. 


Ik merk dan, primair en heel direct reagerend zoals ik ben, dat het niet goed is dat te doen en met de raadgevingen voor de dag te komen die ik als oplossingen zie. Als een vriend problemen heeft zou ik ze zo graag  helpen oplossen, maar de enige die dat kan is de persoon in kwestie. Soms kan ik een helpend handje toesteken in de vorm van begrip en medeleven of een opmerking, maar dan wel zonder de rancune van het denken: zie je wel, je had het ook heel anders moeten doen, ik zei het je toch! Oplossingen voor een ander bedenken loopt meestal op een mislukking en frustraties uit.

Nee, ik oefen me maar zoveel mogelijk in stilzwijgen en luisteren al lukt me dat niet altijd. Geduld en open staan voor de pijn en problemen. Voelen en kijken waar de pijn zit met een uitgestoken antenne.  
De motivatie daartoe probeer ik steeds weer boven te halen. Want beginnen met een goede motivatie is de helft van een  probleem al draaglijker en maakt mijn hele dag goed.

Regen

Regen regen regen.

Ik ben toch veel te druk voor de zon.

Voor hem maakt het niet uit.