Niets meer aan doen.

Ik heb de laatste hand gelegd aan het schilderij hieronder.
Ik wilde mijn oude Weblog voor schilderijen gebruiken, maar daar krijg ik zoveel vervelende spam reacties binnen dat ik heb besloten er vanaf te zien. Ik blijf gewoon mijn Magazijn gebruiken voor van alles en nog wat.
Nu het schilderij klaar is, valt ook het hele verhaal en de symbolische waarde ervan op zijn plek. Al schilderend ontstaat het verhaal en krijg ik heel langzamerhand zicht op wat er gebeurd. Even was ik vastgelopen. Iedere keer weer afstand nemen en kijken. Tot het idee zich rijpt en uitgevoerd kan worden. Voor mij spreekt het schilderij voor zichzelf. De inhoudelijkheid kan diep in me(ons)zelf teruggevonden worden.

Parijs, stad van het leven. Stad waar alles zich afspeelt. De liefde in verschillende vormen, maar ook de ellende en de armoe van de clochard. Die metaforen zijn in ieder mensenleven terug te vinden.

Afrodite  de Godin van de liefde.   De Notre Dame, de vrouw die zich ontfermt, het huis voor god met laddertjes naar de hemel  ver verwijderd van de aardse ellende. Een tent als je als zwerver het geluk hebt er een te bemachtigen om erin te wonen onder bomen, die in dit geval, bloeden.
Samengevat in een groot geheel dat Leven heet.

pfffff

Ik heb nog zoveel te doen
Zoveel te doen.

Mijn wekelijkse vaste dingen.
Filosofiegroepje voorbereiden
Jewel Heart Magazine lay-outen
De verhuizing van schoonouders helpen voorbereiden
Schilderijen expositie in Nijmegen voorbereiden
Dit schilderij proberen af te maken voor die tijd
en of dat allemaal lukt met zoveel andere zaken aan mijn hoofd ???

Ach, gewoon alles op zijn tijd.
Je kunt niet meer dan één ding tegelijk doen, toch.
Dus maak ik eerst nog maar even dit logje.

Gelek Rimpoche

UPDATE

klik onderaan op het affiche en je kunt een filmpje bekijken

met een uitleg van Gelek Rimpoche.

Toch verrast het me steeds weer.
Een tijd geleden zag ik een foto die ik van Gelek Rimpoche maakte,  voorbijkomen in  een uitzending op televisie vanuit Amerika over vrij Tibet
Nu kreeg ik een folder uit Amerika waarop een foto van hem prijkte die ik maakte.
Strelend voor mijn Ego hahaha.

Zelfkennis

Als we onszelf zouden kennen zouden we geen lessen of leraren nodig hebben.

Ik sta soms versteld van mijzelf. Dan reageer ik ergens op en dan ken ik mijzelf niet. Hoe is het mogelijk dat die situatie zoveel gevoelens oproept.
Iedere omstandigheid brengt nieuwe dingen over mijzelf aan de weet .
Hoeveel andere, ongekende omstandigheden zouden eigenschappen van mij aan het licht brengen waar ik nu nog geen weet van heb? Waarvan ik zal denken: zit dat allemaal in mij? Al die mogelijkheden, al die gevoelens en reactiepatronen van warmte, boosheid, onbegrip en begrip, affiniteit, irritatie, gevoelens van heimwee, gevoelens van thuiszijn,? Hoe aandachtiger ik word, ik kom steeds meer tot de conclusie: zowel positief als negatief, er is een wereld van mogelijkheden in mijzelf aanwezig een wereld waar ik me nauwelijks bewust van ben en waar ik regelmatig overheen wals en verder ga zonder erbij stil te staan. Soms vraagt iemand mij
Hoe gaat het ermee?
En dan antwoord ik zonder erbij na te denken: Goed hoor.
Ja ja. klopt dat altijd?
Langzamerhand krijg ik het door.
Ik ben niet die ik denk dat ik ben.

Die bewustwording kan beangstigend zijn, maar het kan ook meer ruimte geven zowel voor mijzelf als voor mijn kijk op de medemens.

Er wordt hard gewerkt aan de buitenkant

:-)