Ik sta soms versteld van mijzelf. Dan reageer ik ergens op en dan ken ik mijzelf niet. Hoe is het mogelijk dat die situatie zoveel gevoelens oproept.
Iedere omstandigheid brengt nieuwe dingen over mijzelf aan de weet .
Hoeveel andere, ongekende omstandigheden zouden eigenschappen van mij aan het licht brengen waar ik nu nog geen weet van heb? Waarvan ik zal denken: zit dat allemaal in mij? Al die mogelijkheden, al die gevoelens en reactiepatronen van warmte, boosheid, onbegrip en begrip, affiniteit, irritatie, gevoelens van heimwee, gevoelens van thuiszijn,? Hoe aandachtiger ik word, ik kom steeds meer tot de conclusie: zowel positief als negatief, er is een wereld van mogelijkheden in mijzelf aanwezig een wereld waar ik me nauwelijks bewust van ben en waar ik regelmatig overheen wals en verder ga zonder erbij stil te staan. Soms vraagt iemand mij
Hoe gaat het ermee?
En dan antwoord ik zonder erbij na te denken: Goed hoor.
Ja ja. klopt dat altijd?
Langzamerhand krijg ik het door.
Ik ben niet die ik denk dat ik ben.
Die bewustwording kan beangstigend zijn, maar het kan ook meer ruimte geven zowel voor mijzelf als voor mijn kijk op de medemens.
Er wordt hard gewerkt aan de buitenkant
:-)
ach elly het is goed zoals je bent, weet je, als mensen vragen en je zou zegen helemaal niet goed en bla bla bla, dan willen ze dat maar een keer horen, en daarna gaan ze je mijden, want dan wordt je al snel een zeur...
BeantwoordenVerwijderenblijf jij maar lekker wie je bent:-)
xxx
Zolang je er maar zelf plezier in hebt! Voor mij ben je goed zoals je bent!
BeantwoordenVerwijderenMeisies, zelfkennis wil nioet zeggen dat je ANDERS zou moeten zijn.
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft: 'Ik ben niet die ik denk dat ik ben.' Kennelijk ben je anders dan je zelf denkt! Waar slaat de zelfkennis dan op? Op die dacht dat je was of op die andere die je niet kent?
BeantwoordenVerwijderenO en ik vergeet nog dat het om mezelf gaat en dat is nog steeds maar een persoonlijkheid. :-) Al lijken we soms onze eigen observator. Ik die handelt en ik die toekijkt.
VerwijderenLeuke vraag Sagita.
BeantwoordenVerwijderenIk wil met deze tekst alleen maar duidelijk maken dat ik tot de conclusie kom DAT ik mezelf dus niet ken. Mede omdat ik maar in een beperkt aantal omstandigheden zit. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een oorlog meegemaakt en weet dus niet hoe ik onder die omstandigheden zou reageren. Dus van zelfkennis is nog steeds geen sprake. En eerlijk gezegd zit ik daar helemaal niet mee hoor. Sommige mensen willen zichzelf leren kennen. Ik vraag me af of dat mogelijk is. Het niet kennen geeft alleen maar aan dat er misschien wel veel meer mogelijkheden in mij zitten dan ik vermoed. Het is ook onderdeel van het gegeven dat we nooit ergens zeker van kunnen zijn.
Daarom is de eerste regel hierboven: Als we onszelf zouden kennen zouden we geen levenslessen of leraren nodig hebben. Misschien valt er dan niets meer te leren. Op het Orakel van Delphi stond: Mens ken uzelf, dan had je het Orakel niet meer nodig. :-)
Het beeld dat je van je zelf hebt bouw je op in de interactie met andere mensen: je omgeving en het is waar dat als je omgeving verandert, het beeld van je zelf, het denken over jezelf mee verandert. Gevarieerder, rijker wordt. Ik heb dit zelf ook altijd een fascinerend aspect van de persoonlijkheidsontwikkeling gevonden. Vandaar dat ik wel even wilde reageren. Stoei maar lekker verder met zelfbeeld en kennis daarover! ;-)
BeantwoordenVerwijderenWe kennen onszelf beperkt en anderen kennen ons nog slechter, maar hebben vaak wel een beeld of oordeel. Waardoor men op elkaar reageert vanuit die al bepaalde blik. Het zou goed en fijn zijn als we echt open naar elkaar zouden kunnen zijn, steeds opnieuw.helaas is dit een utopie, maar we kunnen streven?
BeantwoordenVerwijderenMisschien is er wel niemand die zichzelf honderd procent kent. Misschien is dat dan ook wel ons huidige bestaansrecht op aarde.
BeantwoordenVerwijderen