Een zware dag

Een zware dag vandaag. Pijn, waar ik zo ontzettend moe van word. Mijn benen worden er ook pijnlijk van en als lood zo zwaar. Het duurde bijna de hele dag. Gelukkig zakte het in de middag en kon ik opgewekt naar mijn kleindochter, alhoewel de vermoeidheid niet meteen over is.
Wat een schatje is haar zoon. Zo vrolijk en opgewekt hobbelt hij de kamer door nu hij een jaar is klimt hij zelf op de bank en laat zich er ook weer netjes af glijden. Ik heb hem nog niet dreinerig boos of huilerig gezien. Hij lacht altijd. Wat een schatje. Toen ik mijn jas weer aantrok zat hij op de grond en begon met dat kleine handje te zwaaien. 'Dat heeft hij nog nooit gedaan', zei mijn kleindochter. Genieten zo'n kleine vent.

De computer is weer veilig voor een jaar, St Marten in the Field  bespeelt de radio en ik hang achter de computer uit te zakken terwijl de regen alweer op de bak van het rolluik tikt.

Behaaglijk thuis

De regen raast horizontaal aan mijn raam voorbij en klettert tegen de ramen aan de zijkant van het huis. Vanmorgen heb ik vensterbanken droog moeten maken omdat het via de bak van de rolluiken langs het lint naar binnen loopt. Niet echt weer om vrolijk van te worden. Ik hoop dat de wateroverlast in verschillende streken van ons land niet al teveel uit de hand gaat lopen.
Veel mensen worden depressief van het eindeloze sombere en soms heftige noodweer. Ik kan niet zeggen dat ik daar last van heb, maar het zou toch wel heerlijk zijn als het zonnetje eens een koude heldere winterdag veroorzaakte. Dat geeft een heel ander gevoel.
Echt weer om binnen aan de slag te gaan. Later op de middag heb ik pas een afspraak, dus nog even behaaglijk thuis aan de gang.

Verhuizen

Ik ben al een paar keer met een nieuwe notitie begonnen die ik uiteindelijk verhuisde naar mijn Magazijn..
Dat schiet ook niet op hier.
Vanmiddag nog even een cadeautje gehaald voor mijn achterkleinkind, Ja ja, één jaar is hij geworden. Morgenmiddag even op verjaardagsvisite.
En ik heb alle kerstspullen alweer weggeruimd tussen de bedrijven door, want mijn jongste zoon, vrouw en kinderen kwamen ook nog langs.

Leven, sterven en de Big Bang

Gisteravond, voor ik in slaap viel overdacht ik, zoals ik dat wel vaker doe, de overeenkomst tussen in slaap vallen en dood gaan. De overeenkomsten lijken mij vrij groot te zijn.
Vaak probeer ik me bewust te zijn van het moment dat ik wegzak en in slaap val. Dan is er een mogelijkheid, voordat ik in slaap val mij weer bewust te worden van wat zich tijdens die overgang tussen slapen en waken afspeelde en ik herinner me de gedachten die steeds minder tastbaar, onlogischer en subtieler worden voor de waarneming. Die vage, nauwelijks waarneembare spinsels hebben, zo lijkt het, bijna niets meer met mijzelf te maken . Op dat moment is er volkomen vrede en rust in mijn geest. Ik zorg ervoor dan nog bewust aanwezig te blijven tot de slaap me overvalt. Dan is er geen bewuste waarneming meer. Als dat 'voorspel' overgaat in slaap is er niets. Of niet iets, want ik ben er nog wel maar onbewust. Wanneer de hersenen volkomen stil zijn voor de waarneming en vanuit dat 'niet iets' weer overgaan in een droom of in het  weer wakker worden de volgende ochtend is er geen herinnering aan dat niet iets. Slechts de droom is iets dat ik me, niet eens altijd, kan herinneren. Die totale onbewuste en bewuste staat van dag en nacht rolt als vanzelfsprekend aan ieder mens voorbij. Het is zijn persoonlijke universum van bewustzijnstaten.

Dat oppoppen van een droom of het wakker worden vanuit dat niet iets, de onbewuste staat van zijn waarin wel alles aanwezig is maar ongekend is, doet mij denken aan de documentaire die ik zag van Hawkins die stelde dat de Big Bang van het grote universum uit het volkomen niets is ontstaan. Daarvan is ook in de Geheime Leer van H.P. Blavatsky sprake, als het niet iets, het onbewuste dat uit het niet iets tevoorschijn komt en  zich herhaalt als in een eeuwigdurende ademhaling.. Komende en gaande in cirkels van duur. Ook dat universum heeft een komen en gaan. Al is dat voor ons zo onaanwijsbaar groots dat het bijna niet te bevatten is.

Ik ben ervan overtuigd dat de manier waarop het dagelijks leven wordt ingevuld dit menselijke nachtelijke proces kan beïnvloeden, want als ik voor het slapen gaan een heel onrustige dag heb erg druk ben en er geen aandacht aan heb besteedt om in mijn middelpunt te verblijven, met mijn gedachten constant op de loop dan val ik ook al draaiend en kerend rusteloos in slaap met misschien ook onrustige dromen.
Zo is Zijn en Niet Zijn van het persoonlijke leven evenals het hele universum in gote en kleine cirkels gevat.

Ik veronderstel dat sterven en de cirkelgang van levens een zelfde soort proces is. Zo zullen leven en sterven elkaar ook beïnvloeden, zoals onze dag de nacht projecteert. Eveneens zal het hele doen en laten van de mens zijn uitwerking op het universum niet missen.
Als dat allemaal met elkaar verbonden is, wordt ons klein menselijke doen en laten plotseling heel belangrijk en dragen we een grote verantwoordelijkheid.

Gelek Rimpochee schreef een boek over goed leven en goed sterven, Voor de dood niet bang. Hoe je dit proces kunt leren beïnvloeden.