Het kruis

Het kruis was van de kerk afgebroken.

Je zou het als een symbool kunnen zien van de kerkelijke ontwikkelingen. De kerk hier vlakbij, die op regelmatige tijden zijn klokken laat horen, wordt volgend jaar gesloten. Het gebeier dat altijd een dorpsgevoel bij me oproept zal er dan niet meer zijn. Ondanks excessen in de kerk gaat er toch ook veel verloren met de leegloop. Uiteindelijk zou geloofsbeleving los van het instituut moeten staan en voor ieder persoonlijk kan het instituut, als het integer functioneert een ondersteuning zijn. Een verschraling van de samenleving.  Maar helaas....

Ik heb het kruis toch weer op het keramiek kerkje teruggeplaatst toen mijn kleinzoon hem in de doos vond, maar ik heb het nog altijd niet vastgelijmd. De kerst is intussen ook voorbij en alle versieringen kunnen weer opgeruimd maar het wit, rood en zilvergeflonker mag nog even blijven staan. Ik vind het wel leuk al die pruttel rondom zo tijdens de jaarwisseling.

Extra aandacht

Gisteren heb ik erg veel tijd aan web(streepje)log besteed. Ik heb daar alles eens bekeken en zag dat ik er wel mee aan het werk kon. Het vervelende is dat ik erg veel foto's kwijt ben en de categorieën niet meer corresponderen. Daar ben ik al 'even' mee bezig geweest. maar daar gaat toch teveel tijd inzitten. Want...
Nu moet ik  echt verder aan het werk met het Magazine voor Jewel Heart, daar is nog veel voor te doen.

Nu de computer in de kamer staat ben ik er af en toe niet meer achter vandaan te branden. Toch maar weer eens meer discipline aanschaffen want er zijn ook nog andere zaken. Het is maar goed dat af en toe andere verplichtingen roepen.

Bedden verschonen, stofzuigen, etc. want Helma komt niet. Daar staat tegenover dat er vanmiddag geen Boeddhistische lessen zijn bij Veroni. Heb ik de hele middag de tijd voor andere dingen en zal ik vandaag eens extra aandacht besteden aan mijn meditaties.

Thich Nath Hahn

Toevluchtsgebied

Aan de voet van de bodhiboom,
mooi gezeten, vredig en glimlachend,
de levende bron van begrip en mededogen,
bij de Boeddha zoek ik mijn toevlucht.

Het pad van leven in aandacht,
dat leidt naar heling, vreugde en verlichting,
de weg naar vrede,
bij de Dharma zoek ik mijn toevlucht.

De gemeenschap die liefdevol de beoefening
ondersteunt,
die harmonie, bewustzijn en bevrijding verwerkelijkt,
bij de Sangha zoek ik mijn toevlucht.

Ik ben mij bewust, dat de Drie Juwelen in mijn hart wonen.
ik beloof plechtig ze te verwerkelijken.
Ik beloof plechtig aandachtige ademhaling en
glimlachen te beoefenen
en diep in de dingen te zien.
Ik beloof plechtig begrip op te brengen voor alle levende
wezens en hun lijden,
mededogen en liefdevolle vriendelijkheid te bewaren
en vreugde en gelijkmoedigheid te beoefenen.

Ik beloof plechtig ’s morgens vreugde aan die ene
mens te geven
en in de avond het verdriet van die ene mens helpen
op te lossen.
ik beloof plechtig eenvoudig en gezond te leven,
tevreden te zijn met maar een paar bezittingen
en mijn lichaam gezond te houden.
ik beloof plechtig alle zorgen en angsten los te laten,
om licht en vrij te zijn.

Ik ben mij bewust, dat ik heel veel verschuldigd ben aan
mijn ouders, leraren, vrienden en alle levende wezens.
ik beloof plechtig hun vertrouwen waard te zijn
en van ganser harte te oefenen,
zodat begrip en mededogen zullen bloeien
en ik levende wezens kan helpen
vrij van hun lijden te zijn.

Moge de Boeddha, Dharma en de Sangha
mijn inspanningen ondersteunen.

Thich Nhat Hanh,

 Als ik adem, een keuze uit zijn gedichten.
M. Boersma
Uitgeverij Dabar- Luyten Heeswijk 2005

De knop omdraaien

Ik hoor de trein achter ons huis voorbijrazen. Ik ben me daar nauwelijks van bewust en als hij voorbij is, realiseer ik het me pas. En daar gaat de sprinter ook. Het geluid is niet storend en ik let er bijna nooit op. Nu het stil is in de ochtend merk ik het op. Het stationnetje is hier vlak achter, goed vijf minuten vanaf de voordeur, achterlangs de huizen. Aan de voorkant is, op een nog kortere afstand de bushalte van de trolley. We zijn hier van alle gemakken voorzien.
Ik kan zo doorstromen naar het verzorgings of verpleeghuis in het park al hoop ik daar nog lange tijd en misschien wel nooit gebruik van te maken, maar in geval van nood staat alles rondom. Het is hier net een dorp aan de rand van de stad.
Toen het appartement nog in aanbouw was, nu ruim zes jaar geleden gingen we heel vaak kijken en als ik bij mijn moeder in het verzorgingshuis op bezoek was liep ik ook regelmatig het park in, uitkijkend op de steigers van de flat zat ik me op een bankje te verkneukelen met het idee daar aan de rand van het park te wonen. Genieten was dat. Zes jaar later is het heel gewoon geworden om hier te wonen en moet ik me regelmatig bewust worden van de bijzonderheid dat we op zo'n mooie plek gehuisvest zijn want vanzelfsprekend is de blijdschap daarover niet meer. De dagelijkse beslommeringen nemen me weer mee totdat ik mezelf weer terugroep in het moment waarin ik aanwezig ben.
Regelmatig de knop omdraaien op rustige momenten is een goede gewoonte die kan helpen zodat ik het ook kan doen als het hectisch en noodzakelijk is, want dan is het niet zo eenvoudig dat te bedenken en te doen. Aanleren van het gewoonte patroon van 'het doen', doet de rest.