pfffff

Ik heb nog zoveel te doen
Zoveel te doen.

Mijn wekelijkse vaste dingen.
Filosofiegroepje voorbereiden
Jewel Heart Magazine lay-outen
De verhuizing van schoonouders helpen voorbereiden
Schilderijen expositie in Nijmegen voorbereiden
Dit schilderij proberen af te maken voor die tijd
en of dat allemaal lukt met zoveel andere zaken aan mijn hoofd ???

Ach, gewoon alles op zijn tijd.
Je kunt niet meer dan één ding tegelijk doen, toch.
Dus maak ik eerst nog maar even dit logje.

De merel

Die grote boomstronk was zo prachtig en hij lag daar, voor de ingang van de Heemtuin. Hij was zeker meer dan een meter in doorsnee en hol. Ik boog me eroverheen en daar zat hij. We keken elkaar aan en voorzichtig haalde ik het fototoestel naar boven. Hij bleef rustig zitten alsof hij wist dat ik hem geen kwaad zou doen. Zo stond ik zeker vijf minuten, samen met mijn kleinzoon foto's te maken. Even oog in oog met een merel alsof we communiceerden. Was hij misschien ziek met al die zandkorreltjes op zijn veren? Of gewoon onbevreesd voor onze uitstraling?

De boomstronk was een prachtige entourage

Een grijs verleden.

 Naarmate ik ouder word komen er steeds meer herinneringen naar boven. Als kind heb je nog niet zoveel herinneringen en doe je er ook niet zoveel mee. Het leven ligt nog voor je en je denkt meer aan de toekomst dan aan het verleden. Ik herinner me dat ik het liefste ouder wilde zijn toen ik jong was. Zelfs toen mijn eerste kind geboren was, daarvan herinner ik me dat ik er vol spanning op wachtte dat hij wat groter zou zijn en ik was altijd weer heel nieuwsgierig naar hoe dat dan zou zijn. Wat hij dan allemaal wel zou kunnen, wat hij op het moment dat ik dat dacht, nog niet kon.
Die tijd licht intussen ver achter me en nu herinner ik me steeds meer van mijn kindertijd. Ook de manier waarop ik toen in het leven stond, wordt me steeds duidelijker. Ik leefde werkelijk in het moment en nam niet zoveel  ballast mee. Als ik blij was was ik blij en als ik bang was was ik bang. Vooruit denken en zorgen over..., was niet aan de orde.
Ook begin ik het steeds leuker te vinden om oude foto's op te zoeken en soms vind ik het jammer dat ik niet meer weet van de personen die erop staan. Ze komen allemaal uit de albums van mijn ouders die ik na hun overlijden in mijn bezit heb. Veel weet ik gelukkig wel, maar hier en daar mis ik wat informatie.
Deze foto is wel duidelijk. Het is een trouwfoto van mijn ouders die twee jaar voor de oorlog uitbrak in het huwelijk traden. De meeste familieleden staan erop. Mijn Opoe en Oma, mijn grootvader die ik nooit kende en de ooms en tantes die allemaal  het leven verlaten hebben.
 De vergankelijkheid is een wonderbaarlijk verschijnsel dat veel mogelijkheden in zich heeft die gepaard gaan met zowel vreugde als verdriet.
Door de vergankelijkheid is er verandering mogelijk. Het zou niet best zijn als er geen verandering mogelijk was. Het leven zou niet geleefd kunnen worden.
Zo gaat het, alles wat nu het heden is, wordt ooit het grijs verleden. Rare gedachte, maar zo waar.

Meer werelden

Niels is vandaag jarig. Hij wordt 14 jaar.

We gaan dus zo op reis.
In Nederland zijn we niet zo aan grote afstanden gewend en al is het maar 45 minuten rijden met de auto, het is toch verder dan in de stad blijven. Het kind reist de dagen dat hij niet hier overnacht op en neer voor school.

Verder ben ik (nog stees) heerlijk aan het schilderen,

Dit schilderij gaat niet alleen over puberende jongeren maar ik heb het ook gemaakt omdat het levenslang niet altijd eenvoudig is om begrip te hebben voor de wereld van de ander. Ieder maakt zo zijn eigen interpretatie van wat het leven is en voor hem of haar betekent. Daar kunnen, zelfs onder precies dezelfde omstandigheden heel andere dingen een rol spelen. Niets is hetzelfde en alles is uniek.
Geweldig natuurlijk, maar ook moeilijk als de communicatie niet klikt.

Computertaal

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik met mijn jongste kleinzoon aan de grote tafel zat.
Er lag een stapeltje papiertjes en hij had een autootje naast zich staan.
"Oma, zullen we elkaar briefjes schrijven?" vroeg hij "en dan stuur ik ze je met de auto toe."
Ja, het zijn moderne tijden en we hebben een auto tot onze beschikking.
"O.K."zei ik, "begin jij maar."
Zo ontstond er een briefwisseling. Hij vouwde 'de brief' heel klein op, stopte het in het autootje en reed hem over de tafel naar me toe.
Ik vouwde hem uit en schreef een antwoord. Zo waren we een tijdje bezig en bedachten steeds nieuwe onderwerpen.

Opvallend vond ik de vele briefjes die over de computer gingen.
Dit is er één van. Die computerkwartjes vallen eerder dan die van de Nederlandse taal. :-)


Ach de tijd gaat snel en ik denk dat hij nu zelf ook zal staan te kijken van zijn spelling toen.

Vannacht komen ze hier weer eens samen slapen na de verjaarsmiddag van hun oom, mijn oudste zoon. En als er nog tijd is gaan we met de kerstboom aan de gang.

De trui

Wekelijks hield ik me bezig met kleding maken. Ik leerde het van mijn moeder en tante die lang geleden een eigen atelier hadden. De naaimachine hoefde ik daarvoor niet meer op tafel te zetten want in een klein zijkamertje had ik hem voortdurend onder mijn bereik. Ik maakte alle kleding voor kinderen en mijzelf. Na de scheiding veranderde mijn leven drastisch. De jongens wilden alleen nog spijkerbroeken en ik moest buitenshuis de kost gaan verdienen. Af en toe breien ja, dat deed ik nog weleens. Maar nu brei ik al jaren niet meer. Het was ook niet in de mode. Maar iedere winter zie je toch weer wol in de winkels tevoorschijn komen en enkele jaren geleden kocht ik genoeg bollen om weer eens een trui te breien. Niet dat ik daar veel van verwachtte, want ik doe maar wat op mijn eigen simpele manier, maar het is wel leuk die breipennen weer eens te laten rinkelen en met dikke wol voor pen 5 is het: grote stappen gauw thuis.
Nou ja, gauw thuis, vergeet het maar de plastic zak met inhoud heeft de verhuizing van zes jaar geleden overleefd. Alhouwel ik al een heel eind gevorderd was, pakte ik het pakketje nog nauwelijks in de handen. Tot voor een week geleden. Het moest nu maar eens af en als het niets zou worden, dan gaat het in de zak van Max. Bij het passen zag het daar werkelijk naar uit. Het zat te strak en ik houd van ruim.

Toen herinnerde ik mij de woorden van mijn moeder. Ze had ook het strijkwerk voor het atelier gedaan. Daar moesten alle 'fouten' worden weggestreken. "Ach kind", zei ze "daarmee kun je zoveel verdonkeremanen."

 Ik pakte mijn stoomstrijkijzer en dacht: "God zegen de greep, er is toch niets te verliezen."
En zowaar ik streek mijn trui op maat. Een heerlijke dikke, zelf gecreëerde warme wintertrui.

Wie doet me wat.

Bedankt mam.

The Young Americans

Het Olympus en Opus College waar mijn kleinzoon op is, organiseert met deze groep een show. In de tweede helft wordt samengewerkt met de leerlingen van het derde leerjaar die in tien uren repetitietijd meegetrokken worden en leren een enorme brok vreugde en dynamiek over te brengen. Een spektakelstuk in de Rijnhal.

Gisteravond na de boerenkool met worst en de hele familie was het zover. Genieten van expressiviteit, een enorme dosis enthousiasme en  energie. Het spatte er aan alle kanten af. Kijk maar even mee.

Na de pauze  werken de leerlingen mee.

En jawel...ook mijn kleinzoon heeft een solo

Natuurlijk ben ik apetrots

Ook de docenten lieten zich van hun beste kant zien

Het was werkelijk genieten.

Meer foto's op
http://ellyvandoorn.wordpress.com/

Herdenkingsdienst

Gisteren waren Fer en ik bij de herdenkingsdienst in het verzorgingshuis, waar alle overleden bewoners van het laatste halfjaar werden herdacht. Zo ook mijn moeder.
Vol goed moed ging ik erheen, want ik heb de dingen een plek gegeven en ben heel dankbaar voor het feit dat ik haar kind heb mogen zijn. Door haar verwend en vertroeteld ben en zo'n schitterend leven heb ontvangen. Een waardevol leven ook al zijn er tijden geweest dat ik me daar niet bewust van was en zeker tijdens problemen en ellende. Zij, samen met mijn vader  waren er altijd om me te ondersteunen en bij te staan. Tot de laatste jaren, na het overlijden van mijn vader, draaiden langzamerhand  de rollen om en kwam er voor mij een heel leerproces van loslaten op gang , overgeven en accepteren dat het was zoals het was. Ik herkende de moeder niet meer die me altijd vol aandacht en liefde omringde, die belangstelling had voor alles wat ik deed. Eerst probeerde ze dat nog wel maar later verdween het en was haar aandacht  hoofdzakelijk gericht op de haar omringende  basale zaken .
 Ik ben me nu bewust dat het voor mij een hele periode is geweest van leren omgaan met datgene waar ik zoveel moeite en pijn door kreeg. De moeder die voor me klaarstond was verdwenen en daarvoor in de plaats was er een doorlopende zorg met een soms niet begrijpen van mijn kant. De dagelijkse confrontatie iedere keer weer aangaan. Steeds weer aanlopen tegen mijn ego dat het zo graag anders zou willen en uiteindelijk de rust van haar overgaan, wetend dat ze 'goed geborgen naar huis' was gegaan en ik hopelijk het juiste in de afgelopen jaren heb gedaan. Ik zal daar nooit zeker van zijn en dat verlang ik ook niet. Ik kon weer wat meer mijn eigen ego zijn en eigen dingen doen . Toch heeft het me ook veranderd en bewuster gemaakt.
Ja die tijd is afgesloten maar zij, evals mijn vader is voor altijd vol liefde in mijn hart aanwezig. Een gevoel en een idee van wat  liefde is, heb ik van hen overgedragen gekregen door de jaren heen. Het is goed geweest en het is goed zoals het is.

En toch tijdens de dienst werd ik verrast door mijn opkomende emoties.
Zoveel jaren heb ik als medewerkster in het verzorgingshuis doorgebracht, heb er mijn verleden min of meer verwerkt, ben er weer weggegaan onder moeilijke omstandigheden, ben er weer teruggekeerd als dochter van een bewoonster. Mijn moeder is niet meer. Ik voelde het gemis naar boven komen gelijktijdig met de verademing van niet meer hoeven zorgen. Een afsluiting van een grootse periode in mijn leven.
Er is een tijd voor .... met een hele opsomming van woorden die een eigen kwaliteit inhouden, werd er in de voordracht door de dominee gezegd en verder zij ze:  denk niet te gauw dat je.... en neem de tijd....
Ik denk zeker dat ik vrede heb met alles wat er was, maar emoties, dat is een ander verhaal. Ze komen en gaan en zo plotseling kun je er weer middenin geplaatst worden en moet het weer even zijn plaats in je leven innemen. Het mag er allemaal zijn. Het hoort bij het leven en dat is heel bijzonder.
Alles te ervaren alles te leren omarmen en te laten zijn  zoals het is.

En die ervaring heb ik hier en nu even opgeschreven met heel veel mooie, maar later ook moeilijke en zware herinneringen  aan mijn moeder in dankbaarheid dat ik het allemaal mee mocht maken en ervan kon leren.

Van Elly

Wat kun je hier nou nog aan woorden toevoegen...:-)

Misschien nog een paar sfeervolle plaatjes

Snuffelen in de Koninklijke Bilbliotheek

en een  familie geschiedenis.




Kom dacht ik, laat ik eens kijken of ik mijn boek daar terug kan vinden. En jawel hoor, het kwam met één klik tevoorschijn; Elly van Doorn, Als de hemel valt.

Maar er is nog veel meer te snuffelen. Een krant uit 1880 bijvoorbeeld. Tja wat moet ik daar nou mee? 
Ik vond een advertentie die me aansprak. Achter deze advertentie gaat een heel verhaal schuil. Twee gezinnen die met problemen te kampen hebben. De werkgever ziet zich genoodzaakt zijn trouwe knecht te ontslaan. De knecht en zijn gezin komen zwaar in de problemen, want werkeloosheid in die tijd is armoede. De werkgever doet er kennelijk alles aan om het leed zoveel mogelijk te beperken. Ik lees:

Koetsier

Door afschaffing van Rijtuigen wordt door een Patroon voor zijnen getrouwen Knecht, Gehuwd en van den P.G., eenen plaatsing gezocht als Koetsier. Van Boeren afkomst is hij ook zeer bekwaam tot Verzorging van Vee. Aanbiedingen worden verzocht, onder lett.IJ E, Nieuws van den Dag.

Helaas  kan ik jullie niet vertellen waar die P.G. voor staat.

Mijn grootvader werd rond die tijd geboren en had later een sleep bedrijf. Met paard en wagen heeft hij vele ritten door Arnhem gemaakt om stenen aan te slepen voor de toenmalige nieuwbouw van de steeds groter wordende stad. Waarschijnlijk gaat het in de voorgaande advertentie om een koetsier van een rijtuigje. Heel wat anders dan het zware werk dat mijn grootvader enkele jaren later deed. Ook hij had knechts in dienst en er was veel armoe. Ik ben me aan de hand van foto's en de verhalen die mijn moeder vertelde in die tijd aan het verdiepen en aan het schrijven daarover.
De  mooiste haam, waar het  paard mee werd opgetuigd, is terechtgekomen in het Depot van het openluchtmuseum waar het nu hangt te pronken. De laatste keer dat ik daar was maakte ik er een foto van. Aan het eind van de oorlog overleed Opa aan een longontsteking. Ik heb hem nooit leren kennen want 8 maanden later werd ik geboren tijdens de slag om Arnhem.