Handycaps

Lekker een beetje uitgeslapen. We gaan ook altijd veel te laat naar bed. Aan de ontbijttafel spraken we zo even over de ontwikkelingen van de laatste jaren. Het gas zal verdwijnen en dat is goed. Het moet vervangen worden door de milieuvriendelijkere energieën. Dat betekent voor mij met mijn macula degeneratie dat ik op een gegeven moment op inductie of zoiets moet gaan koken. Dat is op zichzelf niet zo n probleem. Maar de bediening misschien op den duur wel.
Nu al merk ik al hoe lastig het is om,  als het visueel niet meer zo goed functioneert, de magnetron met de tiptoetsen te bedienen. De contrasten zijn niet hoog genoeg als hij uitstaat en de tiptoetsen  lichten alleen op nadat je ze hebt aangeraakt. Dan heb ik daarop nog een draaiknop waarnaast het aan en uit toetsje zit dus die kan ik zonder problemen vinden. Zo werken ook die inductieplaten maar de oppervlakte van de tiptoetsen  is veel groter en een zoektocht op zich.

De hele maatschappij is ingesteld op jonge en goed functionerende mensen. Alle  moderne apperatuur is daarop ingesteld en met handycaps wordt geen rekening gehouden. Vooral de digitale apparaten met tiptoetsen zijn  niet bepaald geschikt voor slecht zienden. Vroeger had je knoppen waar je gewoon aan kom draaien  om de gewenste standen te krijgen en dan kon je zien hoe hoog de pitten stonden. Nu moet je op zoek naar allerlei mogelijkheden om er toch goed mee om te blijven gaan.
Voordeel van deze moderne tijd is weer de ontwikkelingen van bijvoorbeeld tablets waardoor lezen makkelijker contrastrijker en lettervergrotend werkt en spraakfuncties op computers. Zo heb ieder voordeel zijn nadeel zou Cruyf zeggen en daar doen we het mee.

Gelukkig kan ik me nog steeds goed redden en daar ben ik blij om.

Boeken lezen op een tablet of ipad

Gelek Rinpoche

Vandaag wordt Gelek Rinpoche gecremeerd.

Alles is bewustzijn. Manifestatie is vergankelijk.
Ik was vroeg wakker en dan komen er allerlei overdenkingen aan de hand van de dingen waar ik mee bezig ben naar boven. De enige reden om bezig te zijn met dat wat ik plezierig vind is de reden dat ik het  plezierig vind.

Dat is  nou niet bepaald een Mahayana gedachte. Dan doe ik het om er voor anderen te zijn. Dan stel ik niet mezelf in het middelpunt maar de ander. Die gedachte ligt eigenlijk als vanzelfsprekend  in het leven zelf besloten. Er is immers niets dat zonder het ander kan bestaan al denken we dat vaak, het is niet zo. Alles bestaat uit onderlinge afhankelijkheid. Dus is het eigenlijk heel vanzelfsprekend dat ik blij en dankbaar  ben  omdat ik dankzij de ander, dat kan doen waar ik plezier in hebt of gewoon dat doe wat ik doet. En dat kan niet anders dan op basis van  wederkerigheid bestaan.

Die overdenkingen hebben zoveel diepgaande consequenties. Je kunt je vasthouden aan het idee dat je iets waardevols neerzet maar dat is helemaal niet zo belangrijk. Voor jezelf kan het waardevol zijn  in het moment en dat kan als motivatie dienen om ermee door te gaan, maar je hebt niet meer dan dit moment. Het volgende moment kan  het verdwenen zijn.  Daarmee te kunnen  leven en blij te zijn en te doen wat je wilt doen, houd in dat je niets vast hoeft te houden, want dan blijft er met het verdwijnen van het idee waardevol en al die andere overwegingen, niets meer over.  Voor wie, voor wat zou je het vast moeten houden? De ander heeft zowiezo heel andere ideeën over dat wat waardevol.is. Gewoon doen wat je wilt doen en daar genoegen in scheppen. Blij zijn met wat is en wat zich voor doet. Happyness is the way.

En dat alles bedacht ik omdat, wanneer dit tablet niet meer functioneert, kapot gaat of wat dan ook, ik ook dit dagboekje kwijt zou zijn. Dat gebeurde al eerder met een weblog die ik onderhield en verdween.  Gelukkig was ik me toen ook al min of meer bewust van de vergankelijkheid en vind steeds meer plezier in het doen wat ik doe niet meer en niet minder.

Dank je wel Rinpoche

Lof of Blaam

Als je alleen maar doet wat door anderen wordt goedgekeurd kom je niet ver.

Natuurlijk kun je goedkeuring als een aanmoediging zien om door te gaan. Maar wat is het toch heerlijk om daar niet meer afhankelijk van te zijn en ervan overtuigd dat je mag doen wat je doet en mag zijn wat je bent. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk. Vaak hebben we niet eens in de gaten dat het zo werkt dus...

Het beste dat je kunt doen is opmerkzaam zijn. Opletten hoe je reageert op afkeurende of prijzende woorden. Dan kom je er vanzelf achter. Bij die steek in je hart kun je er zeker van zijn dat iets je geraakt heeft en dat je min of meer afhankelijk bent van de afkeuring.  Bij dat blijde gevoel in de hartstreek merk je op hoe je emotie reageert op de prijzing van anderen.

Leuk om in de gaten te houden en op te merken in hoeverre je humeur erdoor aangepakt wordt. Als je er lang mee oefent door oplettend te zijn kan het gebeuren dat je op een gegeven moment opmerkt dat je je er minder door laat leiden en er vaak ook minder lang van uit je humeur raakt.

We waren in Wageningen. In het Arboretum waar je over de Rijn uit kunt kijken.

Ik ben er weer

Dat heb ik geloof ik mijn hele leven al gehad, maar nu ik wat ouder wordt komt het wat regelmatiger en duidelijker naar boven.

Er zijn dagen dat ik blaak van de energie en overal zin in heb maar zo af en toe is er een dag dat ik me doodmoe, bijna ziekelijk hangerig voel.

Ik ben nooit zo'n doordouwer geweest en laat het dan ook rustig over me heen komen. Installeer me met een dekentje op de bank, slaap veel en tegenwoordig heb ik tussendoor de tablet bij de hand voor een opwelling iets te doen, die na de kortste keren weer instort tot vermoeidheid en slapen.

Een dagje hangen doet me goed en op een gegeven moment is het genoeg geweest. Voel ik de kriebels opkomen en ben er helemaal klaar voor om wat actiever te worden.

Op de stroom me laten gaan, geen geen gevecht aangaan en gewoon genieten van even helemaal onderuit. Dat is voor mij het beste medicijn. Dus je begrijpt het, na veel slapen en een goede nacht ben ik er vandaag weer helemaal.