Ik houd zo van mijn bed

Wat een genot om 's avonds in een bed te kunnen stappen. Dat doe ik toch iedere avond weer maar stel het erin stappen zo lang mogelijk uit. Zo dubbel. Ik kan mijn bed niet inkomen omdat ik een avondmens ben. Zo noemen ze dat geloof ik, en toch realiseer ik me wat een voorrecht en hoe heerlijk het is erin te kunnen liggen en een goede nachtrust te genieten.
De volgende morgen heb ik dan weer moeite eruit te komen.

Is dat nou niet van de gekke. Waar slaat dat nou op. En dan maar beweren dat we in het moment willen leven, in het hier en nu. Als ik dat echt zou kunnen was ieder moment zoals het was en zou er niet die 'worsteling' zijn om erin of eruit te gaan hahahaha.

Al die dingen, kleine dingen (maar ook grote) worden in het boeddhisme onder lijden verstaan. Maar daar moet je echt iets langer bij stilstaan om erachter te komen dat we altijd wel iets hebben waardoor we niet in rust en in ons midden zijn. Er zijn veel emoties waar we overheen walsen zonder het ons bewust te maken.

Nog afgezien van het feit dat ik een bed HEB. Er zijn ontelbare mensen die die weelde niet eens kennen.

Er is ook veel om blij over te zijn.

Het gaat er niet om een oplossing te bedenken voor alle kleinigheden (of grotigheden) maar om op te merken.
Opmerken en aandachtig zijn is belangrijker dan oplossingen bedenken.


plaatje van internet.

Raoul Dufy

Zes uur in de ochtend en nog niet helemaal wakker. Wat zal het heerlijk zijn om iedere morgen niet voor zeven of acht uur op te hoeven staan. Aan de andere kant is het wel lekker zo vroeg achter de computer. Even kijken of de treinen rijden en geen vertraging hebben, zwaaien naar Fer als hij drie keer in de week zo vroeg de deur uitgaat en dan nog verder op compie zoals nu, een berichtje schrijven. Als ik later op ga staan wanneer hij niet meer hoeft te werken, zal dat er ook niet van komen en begint de dag met een ontbijtje samen, heerlijk. Nu stel ik dat nog even uit.

Intussen hoor ik de trein langzaam vanaf het stationnetje hier vertrekken. Regen druppelt op een raster van de flat. Het is koud buiten. De winter is in aantocht en deze prachtige nazomer loopt ten einde. Zal het echt gaan winteren dit jaar? Eigenlijk hoeft dat voor mij niet. Ik houd meer van de warmte.

Ik neem zodadelijk mijn spiegelreflex maar niet mee. We gaan met zijn vieren vast vooruit naar Laren en ik heb geen zin om met dat grote ding in de regen te sjouwen. Ik heb nog zo'n oud kleintje en die past makkelijk in de tas. Daar red ik me wel mee. Zonder fotograferen... dat ben ik al in geen jaren meer gewend. Ik heb altijd wel wat bij me al gebruik ik het niet meer zo vaak als vroeger. Ik hoop dat mijn darmkrampen hun gemak houden pfff. Tot nog toe is het rustig maar daar kun je geen peil op trekken.
De anderen van de groep vertrekken later en als wij uitgekeken zijn in Laren ontmoeten we elkaar bij het Singer. Raoul Dufy... Ik ben heel benieuwd. Zijn geschilderde tekeningen spreken me erg aan. Het zal zeker heel inspirerend zijn. Als ik dit zie heb ik zo zin om aan de slag te gaan.

Kwaliteit

Plato roept op tot schrijven en zet meteen een heel waar stukje neer op zijn blog.
http://platoonline.wordpress.com/2014/10/13/we-300-oktober-2014/#comment-9414

Het zet me aan het denken want ik heb er niet zoveel plezier meer in, in dat schrijven op mijn blog, niet zoveel meer als een tijdje geleden. Misschien komt het wel weer terug maar nu denk ik: Wie zit er nu echt op mijn dagelijkse dingen, schrijfsels en hersenspinsels te wachten? Niemand toch. Ook voel ik me niet meer 'verplicht' overal en op alle blogjes te reageren. De kijkcijfers zijn dan ook hard achteruit gelopen en wat maakt het allemaal uit.

Er is de laatste tijd veel gebeurd. Je loopt toch niet te zeuren op een blogje over je pijntjes en de kwaaltjes die onvermijdelijk bij het ouder worden horen. Niet dat ik daar nu dagelijks mee bezig ben ik heb wel wat anders te doen. Maar pijn... daar kom je niet omheen. Gelukkig gaat het nu weer wat beter. Ik krijg extra D vitamine en mijn suikerspiegel is gezakt. Dat scheelt een slok op een borrel en ik zit weer beter in mijn energie alhoewel de werkelijke pijnklachten minder zijn maar niet overgaan.

Ik ben gestopt met 'verplichtingen' buitenshuis en dat geeft meer rust. En wat zo heerlijk is: ik schilder volop, teken, ga naar het open atelier van het KWA, experimenteer met foto's en  ook facebook laat me niet koud.  Daar vind ik weliswaar vluchtige maar toch leuke contacten met familie en bekenden en... heel belangrijk, ik heb meer tijd voor de mensen om me heen. Ja het is wel goed zo.
Moet mijn blogje kwaliteit hebben vraag ik me dan af naar aanleiding van Plato's blog? Ook daar maak ik me niet druk om. Ik wil er gewon lol in hebben en inspiratie komt niet uit de lucht vallen. Net als met het schilderen, je moet gewoon beginnen als je iets wilt doen en dan begint het vanzelf te borrelen. Zoals ik ook nu weer merk bij het schrijven. Wie weet komt er weer een periode van meer aandacht voor "Mijn Magazijn" waar uiteindelijk van alles inpast. We zullen zien.

Nog een plaatje van het Arboretum Wageningen.

Arboretum Wageningen

Gistermiddag waren we in het Arboretum van Wageningen. Het was er prachtig om te fotograferen.

Er was genoeg om op te rapen.