Ik heb er een hekel aan zo vroeg op te moeten staan. Ach wat is moeten? Ik zou ook geen rust hebben als ik bleef liggen. Er zijn zoveel goede redenen om WEL op te staan dus dat doe ik dan ook en zit al heel vroeg achter de computer.
Ik heb ook weleens bedacht dat ik kon leren de knop om te draaien zodat ik bewust en energiek en zonder tegenzin aan de dag kan beginnen. Soms lukt dat, maar lang niet altijd. Want een uurtje langer slapen zou toch wel heerlijk zijn.
Het weekend ben ik aan het worstelen geweest met dat schilderij dat helemaal niet naar mijn zin is. Een hele serie verschillende dingen heb ik over elkaar heen geschilderd en nu is het een leuk plaatje voor een kinderboek geworden maar niet het schilderij dat ik wil. En de witkwast er weer overheen is nauwelijks een optie want het IS al zo wit. Het lijkt wel of ik de richting kwijt ben en mijn normale spontane manier van doen aan het verliezen ben.
Hoe kom ik weer terug bij mijn wortels?
Niet meer bewijzen dat ik het 'kan'?
De kont tegen de krib en niet luisteren naar ....?
En dan bedenk ik weer dat ik het heerlijk vind om te oefenen om vormen en kleuren onder de knie te leren krijgen want daar valt nog heel wat te leren. En dan is het luisteren naar een goede leraar ook belangrijk. Het gaat me er niet om een kunstwerk te maken, maar het proces zelf is belangrijk.
Waarom geeft het resultaat dan toch zo'n impact op mijn gevoel en wil ik dat het resultaat naar mijn zin is en aan mijn gevoel voor kwaliteit beantwoord? En kwaliteit kan je alleen maar onderwezen worden door iemand die er werkelijk verstand van heeft en waar je respect voor hebt totdat...
je er zelf genoeg verstand van hebt hahaha.
Ik neem me voor om de doeken te laten liggen en alleen nog papier te gebruiken. Dat geeft misschien meer een gevoel van oefening.
Geen doeken meer?
Gewoon alleen maar op papier de boel vol kwasten?
en soms misschien eerder stoppen als het me zint of als ik twijfel ...?
Het is me weer ietsje duidelijker door het op te schrijven en ik weet ook: het schilderen loopt synchroon met het leven.
'Gebroken wit'.
hieronder de hele metamorfose.
Het is en blijft een worsteling
Ik lees, ik scrol en scrol terug, lees weer. Bekijk alle doeken (hoewel het is er één, toch?) en denk inderdaad wat een worsteling, ik kan op dat gebied echt helemaal niets, dus voor mij is het dan al snel een worsteling. Ik vind het een prestatie dat je dan de witkwast hanteert, gewoon weg ermee en opnieuw beginnen. Het is toch niet gek dat je tevreden wilt zijn met resultaat van je inspanning. Tja en eerder stoppen, daar zit misschien iets in. Soms denk ik dat je behoorlijk perfectionistisch bent, dat lijkt me ook heel lastig. Sorry, als ik het mis heb.
BeantwoordenVerwijderenHij is wel lief die ijsbeer, laat hem nou maar voor die ijsberg daar hoort hij.
Bedankt voor je fijne reactie. Ja waarschijnlijk heb je helemaal gelijk. Ik heb denk ik hoogstandjes in mijn hoofd die ik niet waar kan maken. Zo blijft er wel altijd wat nieuws te ontdekken.
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat je de ijsbeer lief vindt, dan houdt ik hem nog even hahahaha
Leuk om die wordingsgeschiedenis te zien. Ik vind die met die kleuren ook wel iets hebben. Maar dat is bijna een heel ander schilderij.
BeantwoordenVerwijderenDie worsteling hoort er een beetje bij, denk ik. Zo te zien ben je er zegevierend uitgekomen.
Ik heb ook weer eens schildersingrediënten gekocht. Als ik wat gemaakt heb waar ik zelf achter sta, publiceer ik het misschien ook wel eens. Als ik dat durf. Ik merk plotseling dat dat nog een hele toer is. Jij doet het regelmatig. Maar of ik je durf navolgen...... kweetniet.
"Gebroken wit". Alleen die woorden al :-)
BeantwoordenVerwijderenx!