woensdag 4 september 2013

Gaan naar de andere kant

Ware compassie stroomt snel alsof we onszelf verwond hadden, maar dan wel zonder afname van onze kracht.
Yukoi Kurasama

Kan ik dat wel? Weet ik wel wat dat is? Doe ik dat? Wend ik niet veel te gemakkelijk mijn hoofd af om wat voor reden dan ook?
Het is goed om te weten dat ik vaak mijn kracht verlies omdat er weerstand is en de liefde voor mijn medemens ontbreekt zodat ik niet in staat ben te omarmen, te doen en te handelen zoals ik zou willen.

Dat geeft een realistische kijk op mijn spirituele ontwikkeling want 'er is geen spirituele ontwikkeling en volwassenheid mogelijk als ik het geestelijke en emotionele lijden  van anderen negeer', is een uitspraak van de Boeddha en 'iedere mogelijkheid aangrijp om compassie te tonen als dat nodig is'.

'Heb uw naasten lief als uzelf' zegt ook Jezus. Sta ik niet nog altijd zelf in het middelpunt van mijn eigen belangstelling en sluit 'lastige' mensen buiten?

Ik kom er niet omheen. Iedere stap in de richting van compassie is goed. Zonder mezelf 'weg te geven' te veroordelen of  schuldig te voelen, gaan op de weg van ontwikkeling met een eerlijke kijk op hoe ik handel en wandel.



Gaan... naar de andere kant.


3 opmerkingen:

  1. Elly, ik heb over dit soort dingen geen afgeronde mening. Ik denk er vermoedelijk te weinig bewust over na. Dus mijn reactie is tamelijk primair en komt voort uit wat ik hier lees. Alle andere meningen hierover kunnen mijn zienswijze misschien zo maar veranderen.

    Ik vind het een mooie uitspraak van Kurasama.

    Als ik werkelijke compassie heb, dan is dat er inderdaad snel en allesomvattend. Ik heb gemerkt dat ik in veel gevallen niet aan compassie toekom. Dan ben ik te druk met andere dingen bezig (tuin, verhaal, boek, noem maar op) en kom ik op een of andere wijze niet tot een volledige compassie maar is het een soort voorbijgaande gedachte die niet dieper is dan: 'goh ja, 't is rot etc.

    Als ik het voor mezelf analyseer komt die oppervlakkige compassie (die je ook geen compassie mag noemen van mij)doordat ik te zeer gefocust ben op andere zaken. Pas als iets me heel erg raakt, vallen die dingen weg en is er volledige compassie.

    Ik kom hier in gedachten dicht bij de lering van Krisjna, die (vrij vertaald) zegt: mensen moeten zichzelf schouwen, continue hun leven zien zoals het werkelijk is. Dat echte zien lukt echter pas als alle storende elementen er niet zijn.
    Ik vrees dat dit het moeilijkste is. Elk moment leven met pure aandacht, zonder je te laten afleiden door de miljoenen verleidingen van het fysieke bestaan. Moeilijk is dat.
    Slechts de gedachte dat de weg belangrijker is dan het einddoel, houdt me daarbij op de been.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor je reactie Plato. Ik had het niet mooier kunnen zeggen. Zoals ik het ook zelf ervaar. Gewoon steeds meer bewust worden van het eigen functioneren. Aandachtig aanwezig zijn. Dat is voor mij het echte werk.
      Alle filosofiën zijn daarnaast voor mij een ondersteuning om de belangrijkheid van het bovenstaande te onderhouden en bieden daarnaast ook een ondersteuning voor mij. Methodes om mee te werken. Maar die kunnen voor iedereen anders zijn

      Verwijderen
  2. De reacties zijn mooi helder en realistisch geschreven

    BeantwoordenVerwijderen

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...