Knisperende elementalen

De vochtige damp onder de bomen voor mijn huis is verdwenen. Het heeft zich omgezet in water dat zachtjes naar beneden valt en het blad van de enorme rode beuk laat glimmen. Op de wind dansen takken van duizenden groenen en zwartpurper in een gezamenlijke dans van vreugde. Twinkelend knisperen de blaadjes, geluidloos als lachende elementalen. Iedere moment toveren ze een nieuwe compositie in mijn blikveld.

Ik zit in de serre goed verborgen voor de frisse bries en kijk waar ze reiken tot aan de hemel.