woensdag 6 juni 2012

Identificaties


Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.
Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.
Schreef ik in het vorige logje.



Novelle vroeg:

Zou je misschien eens een persoonlijk voorbeeld kunnen geven? of een ander voorbeeld mag natuurlijk ook.

Een goede vraag Novelle, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Om  duidelijk te vertellen wat voor mij een steek in mijn hart is, die een probleem kan veroorzaken.
Maar ik denk dat iedereen wel dat gevoel kent van een steek in je hart. Dat is de plek waar je voelt dat je geraakt wordt wanneer iemand met woorden pijlen op je afschiet. Vaak niet eens bedoeld om te kwetsen, maar als je de steek voelt betekent het dat je je aangesproken voelt. Je kunt denken het hoort bij het leven en dat soort van lijden maar gewoon voor lief nemen, maar ik denk dat ook dat niet nodig is want het kan traumatische vormen aannemen in uitzonderlijke omstandigheden, zoals ik ook wel in mijn biografie schreef.

Als ik die steek in mijn hart voel, dan weet ik dat ik geraakt ben. Dat kan soms heel heftig zijn, afhankelijk van wie de op- of aanmerking plaatst. Maar laten we even uitgaan van een ‘simpele’ belediging.
Vroeger werd ik dan heel boos en dat uitte zich niet door kwaad te worden en terug te katten, daar was ik niet altijd assertief genoeg voor. Ik liet het oplopen tot het vat vol was en dan knalde de deksel eraf en kon ik heel lelijk worden. Het zou me zo weer kunnen gebeuren als ik niet oplet.

Er zijn vele mogelijkheden om ermee om te leren gaan. De psychologische manier is in eerste instantie de beste weg om te gaan. Meer zelfvertrouwen opbouwen. Weten waar je voor wilt staan en genoeg zelfrespect hebben om er een weg in te vinden. Boos worden, doen of het je niet interesseert, terug kaatsen of jezelf beter voelen dan de ellende die je toegeworpen wordt etc.

MIJN spirituele weg is, kijken naar mezelf en ervaren dat ik me gekwetst voel. Ik krijg geen erkenning en vraag me af of ik dat nodig heb. Ja, misschien wel. Als ik eerlijk ben moet ik dat ook toegeven.  Is dat mijn egootje dat spreekt? Ik weet en heb geleerd dat het komt omdat ik me identificeer met iets dat ik zou willen zijn, daardoor voel ik me aangesproken. (Dat is het normale proces waar we meestal in vastzitten. We identificeren ons doorlopend met dat wat we denken te zijn en allerlei andere dingen.) Ik BEN niet dat wat ik denk te zijn. Ik denk alleen maar dat ik ben die ik ben maar er is veel meer heel diep in mijzelf verborgen dat ook tot uitdrukking kan komen.
Ik voel me in mijn IK eer aangetast. Welke eer…? Aan welke norm of eer wil mijn IK beantwoorden en is dat nodig? Ik mag zijn die ik ben en ik ben in de ogen van de ander misschien niet wat mijn IK zou willen, maar dan nog… ook ik mag ‘fouten’ maken. Ik hoef niet perfect te zijn.
Om wat die ander zegt hoef ik de persoon in kwestie niet boos aan te kijken, want ook hij/zij is niet alleen maar dat wat ze  (op dat moment) zegt. Waarom zou ik ervan uitgaan dat ze de intensie heeft me te beledigen en als dat wel het geval is, hoef ik daar nog niet moeilijk over te doen. Misschien is het gewoon een reactie op haar eigen innerlijke staat van zijn.
Maar het grootste spirituele onderzoek voor mij is toch te herkennen waar mijn ego in het hele verhaal zit. Als ik daarnaar op zoek ga kan ik het niet eens vinden. Het is slechts een idee dat zich in mij heeft gekristalliseerd, maar in liefde mededogen opgelost kan worden. Dat zelfbedachte ego dat ik niet nodig heb, is degene die me de steek bezorgd en me laat weten dat ik me weer eens met haar identificeer. Dat ik haar heb vastgezet en onwrikbaar overeind wil houden. Bang dat er iets te verliezen is. Al gaande die, lange maar vreugdevolle weg ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets te verliezen is, omdat ik bij nader inzien gewoon overeind blijf ook als ik niet bang ben de minste te zijn en daardoor zelfs in kracht win. Als een duikelaartje kom ik weer boven. In het begin deed ik daar soms weken over omdat ik nog niets anders in mijn systeem had zitten, maar nu is het me duidelijk dat ik soms niet eens om hoef te vallen omdat ik het op tijd in de gaten heb.  Alleen mijn ego wordt aangesproken en ik ben zo blij dat ik het nu heel snel ontdek. Mijn ego kan ik laten voor wat het is. Niet meer maar ook niet minder dan een probleembezorger. Zonder dat ego blijft de mogelijkheid overeind om zeer betrokken te blijven. Daar heb ik het echt niet voor nodig, al probeert het er steeds tussendoor te sluipen. Misschien is DAT wel loslaten bedenk ik hier ter plekke. Zo'n ontdekking veranderd mijn hele wereld
Misschien hebben anderen dat al veel sneller in de gaten maar ik heb er heel wat jaartjes van oplettendheid over gedaan en ben blij dat ik nu regelmatig mijn ego kan herkennen in al die kleine steekjes hier en daar. Het grappige is dat ik ze nu vaak als kleine steekjes voel maar het blijft een kwestie van opletten. Het leven wordt er eenvoudiger door en er komt meer blijdschap want ik heb geleerd dat het voor mij DE manier is om te ontdekken dat
ALLES ER MAG ZIJN.




Nu ik alles terug lees dekt het geschrevene lang niet de lading, dit  is ook onmogelijk in een paar woorden te beschrijven. Toch hoop ik dat er iets van overkomt.

24 opmerkingen:

  1. lieve Elly
    Fijn dat je zo snel reageerde op mijn vraag ik heb nu mijn kleinkids in huis...ik reageer zo spoedig als mogelijk is...nu wil het echt niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel herkenbaar Elly, je hebt het heel duidelijk verwoord.We hebben allemaal te maken met zulks denk ik. Ik merk aan mezelf dat ik niet alleen zelf kan worden geraakt, ik heb ook nog een kwetsbare dochter waar ik als een leeuwin voor sta, Dat maakt het soms extra moeilijk.
    Ik merk ook dat ik me tegenwoordig maar liever terugtrek uit deze (toch veelal oppervlakkige-al lijkt het soms anders)virtuele wereld.Het is me teveel allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel begrijpelijk Margreet. Het is ook niet de bedoeling om alles maar over zijn kant te laten gaan hoor, maar kijken naar HOE je erin staat en je mee laat nemen door de emoties waarmee je je identificeert. Je kunt a.h.w. kijken naar je emotie. Daarvan kan je een stapje terug doen en zien hoe je bezig bent. Het feit dat dat mogelijk is impliceert al dat je geen emotie bent, maar dat je emoties hebt, want je kunt ernaar kijken. Dat helpt. Dat is al een vorm van terugtrekken en los leren laten. Dat op zich kan al meer rust geven en je kunt toch betrokken blijven.

      Als je het nodig hebt je terug te trekken moet je dat zeker doen, maar vergeet niet dat het een tijdelijke oplossing is. :-) Confrontaties vind je overal ermee leren omgaan is een betere oplossing.

      Verwijderen
    2. Internet is een snelle wereld waar je veel(en vaak oppervlakkig) mensen ontmoet. In de echte wereld kom ik veel minder mensen tegen, ik ben nogal op mezelf, heb dat ook nodig, rust en stilte om me heen. Dus nee, dit is geen tijdelijke oplossing, dat ben ik niet met je eens.
      Voor de rest..dat doe ik allemaal, het is een kwestie van rust vinden in jezelf, en hoe vindt je die..juist..door rust en stilte :)

      Verwijderen
    3. Ik denk dat ik niet duidelijk genoeg was. Ik had het meer over terugtrekken als een soort weglopen van confrontaties. En confrontaties zullen we altijd weer tegen komen zelfs wanneer je als kluizenaar zou leven, want dan kom je de confrontaties met jezelf wel weer tegen. Maar dat is dus niet wat jij in die eerste reactie bedoelde. Verkeerd door mij geïnterpreteerd.
      Rust en stilte zoeken is heerlijk en vaak noodzakelijk. Helemaal zoals jij onderaan schrijft. Ook ik weet daar op vaste of toevallige tijden alles van.;-)

      Verwijderen
  3. En ik ben me ervan bewust dat ikzelf ook raak. Het is ook een teken van betrokkenheid met het onderwerp, een zelf geraakt worden en daarna te fel reageren soms.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is niet altijd te voorkomen Margreet. We zitten er al in voor we er erg in hebben. Vaak is het niet eens de bedoeling. En dan is ook weer dat stapje terug en kijken wat ik doe. Ook dat geeft een steek van 'dat wilde ik helemaal niet!' Dan voel ik die steek heel langzaam wegzakken en kan ik weer gewoon ZIJN. Het blijft voor mij oefenen. En dat wordt op den duur een interessante beweging. Steeds weer terugkomen bij 'rust'.

      Verwijderen
  4. beste Elly ik herken dit zo goed alleen heb ik er andere woorden voor maar die wel het zelfde bedoelen.Als ik nog denk aan de strijd omtrent "mijn acceptatie van mezelf" en de strijd die ik op moest geven om "mijn gelijk"te laten lopen ach meis. De Bijbelstudies van Klaas Gooverts lieten me de Eeuwige zien in zijn ontferming maar ook mijn pijn en dus mijn overlevingstactieken die vals en bangelijk waren.Het heeft mijn ogen geopend en ik heb er vaak nog last van maar nu anders, ik tast niet zo meer in de blinde rond.Het is en verademing om goed met jezelf te kunnen omgaan alhoewel er vast nog wel dingen zijn die me zullen verlammen.
    bedankt voor je mooie reactie op mijn vraag.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik volgde je Novelle en las hoe je tussen de regels door 'groeide' geweldig. Ik heb zoveel respect voor de weg die je bent gegaan en de wijsheid die je hebt opgebouwd. Daar leer ik heel veel van.
      Bedankt voor jouw prachtig levende voorbeeld en altijd weer wijze woorden vanuit jouw persoonlijke ervaring.
      We zijn onderweg :-)

      Verwijderen
    2. @ Novelle

      Dezelfde gevoelens.


      De hand die een pen draagt om te schrijven
      zal vroeg of laat verstijven.

      Zo komt er een begin
      aan de laatste zin.

      Verhalen die nooit worden geboren.
      Nevels in de tijd, verdwaald, verloren.

      Een wereld van gedachten
      waarop niemand zit te wachten.

      De leegte van een vel papier
      geeft verdriet noch plezier.

      Diepe emoties die verborgen blijven.
      Tot anderen jouw kronkels schrijven.

      Met andere woorden, andere zinnen.
      Niet zoals jij het verhaal zou beginnen.

      Maar wanneer het blad vol geschreven staat
      merk je dat het over dezelfde gevoelens gaat.

      Alsof een universele geest
      onze diepste gedachten leest.

      Wanneer men jouw doodsklokken galmend zal horen
      is er al ergens op de wereld een zielsverwant geboren.

      Die op een dag zal schrijven.
      Vroeg of laat zal mijn hand verstijven…



      Lenjef

      Verwijderen
    3. Bedankt Lenjef voor je schrijven hier en je uitleg over een logje op jou site via mail
      vriendelijke groet
      Novelle

      Verwijderen
  5. Hallo Elly, ik ben je naam vaker tegengekomen doordat wij beiden bloggen bij A van der aa. Maar door een gezamenlijke blogvriend Yvette (http://feltingyoursoul.blogspot.com) ben ik geattendeerd op je blog. Je blog staat vol wijsheden dus ik ben hier wel even zoet.

    Gr Diana

    BeantwoordenVerwijderen
  6. jawel elly alles mag er zijn,
    zo voel ik dat ook, en laat alles ook maar op me af komen en ondega het tot op het bot,
    om er weer sterker uit te komen,
    wat heb je toch een geweldig fijne manier van schrijven en om dingen te vertellen. uit te leggen
    toppie,
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor het complimentje Klappie ;-)
      Erkenning noemen ze in het Boeddhisme één van de wereldse dharma's, maar ik geniet er wel van hihihi en herken mijn egootje erin.
      Alles mag er zijn, herkennen en erkennen maakt het makkelijker weer los te laten en te zeggen erkenning is niet zo belangrijk.

      Verwijderen
  7. @ Elly

    Niet aanraakbaar.


    Wanneer gedachten de lippen verlaten als zinnen.
    Woorden, die samengevat leven diep van binnen.

    Tekeningen zijn dan niet nodig.
    Zelfs kleuren worden overbodig.

    Onzichtbaar, niet aanraakbaar
    maar toch zo echt waar dáár.

    Die onverklaarbare vorm van weten.
    Door vele mensen al zo lang vergeten.

    En daarom juist misschien
    slechts door enkelingen wordt gevoeld, gezien.

    Enkelingen die heel vaak onbegrepen leven.
    Doch meer dan anderen om d’ anderen geven.

    Omdat het hart met liefde is gevuld
    en geen onrecht duldt.



    Lenjef

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dapper dat je dit van jezelf wilt laten zien. Ik ben het ook eens met je zienswijze dat weglopen van de gebeurtenissen (of jezelf op een bepaalde manier opsluiten) een tijdelijke oplossing is, goed om even te recuperen maar verder schiet je natuurlijk nog niets op. Het is de lange, moeilijke weg om naar- en in jezelf te kijken. Jij doet het en dat verdient de bewondering (die je overigens niet wil). Iemand die niet in zichzelf schouwt, mag niet worden veroordeeld (dat zie ik hier ook niet gebeuren) maar wel kun je vaststellen dat zo iemand er vaak blijk van geeft in (spirituele- en emotionele) kringetjes te lopen. Soms is dat verdrietig om te zien. Maar toch moet iedereen zijn eigen weg gaan. Een andere is er niet. Jij geeft hier het goede voorbeeld en dat is denk ik het beste dat je kunt doen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jij hebt me geleerd in de eerste persoon enkelvoud te schrijven Plato. Het was moeilijk maar ik ben blij dat het me nu hier ook lukt. dank dank dank! Dat ging me in het boek makkelijker af.hihihi.
      En verder kan niemand meer doen dan wijzen met de vinger naar de maan. Jammer als die niet gezien wordt, helaas en heel verdrietig inderdaad. Maar een troost is dat ik hem zelf ook echt niet altijd zie en dat er iedere keer weer iemand nodig is om de weg te wijzen. Kijk maar naar mijn allereerste regel. ;-) Soms kost het ff pijn en tijd, maar openstaan voor goed bedoelde kritiek is heel heilzaam.
      Wat problematischer is, zijn onze blinde vlekken en reken er maar op dat we daar allemaal mank aan gaan . We weten niets en kunnen er alleen maar ZIJN voor elkaar :-)

      Verwijderen
  9. Elly, toch gek eigenlijk :-). Nu noem jij die vlekken... blinde vlekken. Maar die vlekken zijn toch volmaakt onschuldig? Wij zijn toch degenen die blind zijn voor onze vlekken? Whahahahahaha... een soort permanente verdringing, opgesloten in automatisch taalgebruik.
    Maar je boodschap is duidelijk: we zullen allemaal wel bepaalde vlekken die het zicht op onze ziel verduisteren. Ik ga op zoek naar mijn vlekken en probeer te kijken waar ik blind voor ben. Ik probeer dat te zien als een vrolijke zoektocht waarbij geen slachtoffers, maar alleen maar kleine winnaars tevoorschijn komen.

    Je bent een echte vriendin. Dat wou ik nog effe zegge.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Onwetend zijn we allemaal. We zien maar een stukje van de absolute werkelijkheid (als je die zou kunnen zien??) toch, zo ook in onszelf, want als we onszelf kennen dan...de mogelijkheden zijn zo groot als het universum. Daar ben ik van overtuigd. Lees maar wat ik bovenaan onder de header schreef.
      Onschuldig, die obstakels of blinde vlekken of hoe je het ook wilt noemen? Ja (en wat is schuld?) maar ze weerhouden ons van allerlei mogelijkheden die we daardoor niet kunnen benutten.
      Een vrolijke zoektocht Plato! Onderzoek is misschien een beter woord denk ik de laatste tijd

      Verwijderen
  10. We zijn niet allemaal onwetend Elly. Dat heb je echt fout. Foei.
    ...
    ...
    ...
    Je vergeet Johan Cruyff.

    BeantwoordenVerwijderen

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...