De knop omdraaien

Ik hoor de trein achter ons huis voorbijrazen. Ik ben me daar nauwelijks van bewust en als hij voorbij is, realiseer ik het me pas. En daar gaat de sprinter ook. Het geluid is niet storend en ik let er bijna nooit op. Nu het stil is in de ochtend merk ik het op. Het stationnetje is hier vlak achter, goed vijf minuten vanaf de voordeur, achterlangs de huizen. Aan de voorkant is, op een nog kortere afstand de bushalte van de trolley. We zijn hier van alle gemakken voorzien.
Ik kan zo doorstromen naar het verzorgings of verpleeghuis in het park al hoop ik daar nog lange tijd en misschien wel nooit gebruik van te maken, maar in geval van nood staat alles rondom. Het is hier net een dorp aan de rand van de stad.
Toen het appartement nog in aanbouw was, nu ruim zes jaar geleden gingen we heel vaak kijken en als ik bij mijn moeder in het verzorgingshuis op bezoek was liep ik ook regelmatig het park in, uitkijkend op de steigers van de flat zat ik me op een bankje te verkneukelen met het idee daar aan de rand van het park te wonen. Genieten was dat. Zes jaar later is het heel gewoon geworden om hier te wonen en moet ik me regelmatig bewust worden van de bijzonderheid dat we op zo'n mooie plek gehuisvest zijn want vanzelfsprekend is de blijdschap daarover niet meer. De dagelijkse beslommeringen nemen me weer mee totdat ik mezelf weer terugroep in het moment waarin ik aanwezig ben.
Regelmatig de knop omdraaien op rustige momenten is een goede gewoonte die kan helpen zodat ik het ook kan doen als het hectisch en noodzakelijk is, want dan is het niet zo eenvoudig dat te bedenken en te doen. Aanleren van het gewoonte patroon van 'het doen', doet de rest.