Twijfelaar

 Ik verbaas me iedere keer weer over mezelf. Ik vind het lastig om met blogger te werken in verband met de fotootjes en andere dingen die ik erop wil zetten en maak dan weer een blog op wordpress waar ik foto's op zet omdat ze daar , vind ik, beter tot hun recht komen en makkelijker aan te sturen en weg te gooien zijn. 

Gelijkertijd vind ik het ook makkelijker om alles onder een noemer te zetten. Dit heet niet voor niets mij Magazijn en er kan dus van alles in.  Ook de teksten die ik op de blogger van mijn eigen wijze zet zouden net zo goed hier kunnen staan. Dus zit ik er zwaar over te denklen om dit blog als manusje van alles te gebruiken. Dat maakt het leven een stuk simpeler. 

En toch blijf ik daar maar over twijfelen. Nou ja dat is ook niet zo'n probleem want ik kan die andere blogjes gewoon laten staan en er af en toe mee doen wat ik wel. Nou is het wel zo dat ik op Elly's Eigen Wijze regelmatig meer bezoekers heb dan hier  en zo voel ik me dus een echte twijfelaar.

Ik dacht dat dat iets voor Weegschalen was maar ik als Maagd heb daar zo af en toe ook last van. Gelukkig geen twijfels van levensbelang.

Ik ben maar eens  op mijn gemak op de ferrari gaan zitten bij een kunstwerk van Hepworth in het Kroller Muller 

 ( Tja ik heb de puntjes boven de letters op het toetsenbordje van mijn tablet nog met geen mogelijkheid kunnen vinden )  

Daar zijn we een paar weken geleden alweest, met de schildergroep  en er werd  een foto van me gemaakt.  Ziet er wel relaxt uit met die warnte he.  Konende week wordt het weer iets minder en daar zullen veel mensen blij mee zijn. 

Geregend heeft het hier ook al een beetje maar nog veel te weinig. 

Niet voor een gat gevangen.

 Hoezo?

Nou ja je kunt geen twee dingen tegelijk doen. Ik niet tenminste. Vroeger leek het wel alsof ik dat kon maar of je het dan ook doet in volledige aandacht en zoals je het echt zou willen, is de vraag.

Als ik schilder kan ik niet schrijven en als ik schrijf kan ik niet schilderen.  Ik ben dus weer aan het schilderen. En ondat ik geen ruimte meer heb om schilderijen in de kelder op te slaan ben ik aan het uitzoeken en kom dan oud werk tegen waar ik nu best nog iets anders mee zou willen doen. Dus zo gezegd zo gedaan. 

Zo was het 

en zo is het gheworden. 

Niet dat hij nu helemaal klaar is, of misschien toch. Nou, ik kijk er nog een tijdje naar en zie dan wel og ik er nog iets mee doe. 

Het is toch eigenlijk zo af en toe wel frustrerend alhoewel ik blij ben dat ik nog steeds kan schilderen maar het  is aan de andere kant frustrerend. De laatste jaren heb ik best wel wat bijgeleerd voor wat het schilderen betreft, Dingen die ik nu goed zou kunnen gebruiken in detaillering en het goed zien van verhoudingen zodat ik beter objecten of personen een plek in de expressionistiche werkstukken zou kunnen zetten en nu laten mijn ogen het afweten en kan ik er geen gebruik meer van maken. 

Zo'n portretje dat ik alweer een paar jaar geleden maakte, zou me niet meer lukken omdat mijn beeld tegenwoordig altijd vertekend is omdat er blinde stukjes in de focus zitten en zie ik krom wat recht is en verdwijnen er gedeelten..  Toch bekruipt me steeds het gevoel dat ik het weer wil proberen maar dan is het wel een enorme geduldoefening want voor gezichten luistert alles heel nauwkeurig. Ik zet  de verf niet altijd op de juiste plek en wat vaak help is scheelkijken ghaghagha dan vind ik  de juiste plek soms door als het ware om de hoek van de blinde vlek te kijken. 

Ik houd me maar een beetje vast aan het schetsmatige impressionisme. En dan weet ik dat Monet op latere leeftijd ook macula had en vandaar al die grote impressionistische vijvers met lelies  En dat schetsmatige impressionisme  gaat me nog het beste af. Helaas heeft het geen vergelijk met Monet maar het  is wel leuk om te doen, daar gaat het toch om.. Ook daar zijn het de recht lijnen waar ik mijn nek over breek. Dus... geen rechte lijnen meer. Of misschien kan ik daar andere dingen voor bedenken. Het lijkt me wel leuk om met draad te gaan werken net zoals ik ook al met foto's in de werkstukken bezig ben geweest. Dat soort dingen wil ik steeds meer gaan doen. 

En kijk nou,  ook al ben ik weer op zoek naar dingen om te schilderen. Intussen staat er toch weer een geschreven blogje op internet. Niet alles tegelijk maar nooit voor een gat gevangen. 

Geen scherpe kantjes meer.

In de jaren tachtig ben ik gescheiden en kon ik mijn leven eindelijk  inrichten zoals ik het graag wilde. Jarenlang had ik dat niet gekund en nu was het mijn kans om als zelfstandige vrouw onafhankelijk te functioneren. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde. Ondanks alle ellende die het met zich meebracht omdat ik werd gestalkd en bedreigd lag er een basis van vrijheid in mijzelf aan ten grondslag die iedere keer weer de angst overwon. 

Ik kluste kocht een soldeer apparaat, en werd behoorlijk zelfredzaam. Ik sloot lampen en muziek appaeratuur aan witte en schilderde timmerde en zorgde voor de kinderen en het huishouden.  Studeerde om de scha in te halen en een baan te vinden en ook dat lukte.  Na acht jaar zelfstandigheid stortte mijn wereld in en kwam ik in de ziektewet terecht en verloor ik uiteindelijk de baan waar ik zo hard mijn best voor had gedaan. De kinderen werden ouder en ook zelfstandiger dus  gingen uit huis en wat een geluk ik ontmoette mijn lieve schat.

Een tante gaf mij een mooie wijsheid mee in die moeilijke jaren en zei: ach kind,  je verliest een dubbeltje en je vindt een kwartje. En zo was het ook.

Hoe kom ik daar nu zo op?

Nou zo, mijn lief is bezig met de geluidsinstallatie. Hij is gek van muziek en is daar op allerlei manieren altijd mee bezig. Ik moest hem helpen met het invoeren van kabeltjes en vasthouden van apparaten. En het ziet ernaar uit dat alles het gaat doen. 

Ik realiseerde me dat ik dat vroeger allemaal heel goed zelf kon maar die tijd is echt voorbij. Er is zoveel meer en anders op de markt  de touwtjes , apperatuur en digitale hoogstandjes rijzen de pan uit en ik kan het niet meer volgen en heb dook geen behoefte meer om dat soort dingen te volgen. Ook mijn intertesses hebben zich verlegd plus dat ik niet eens meer de stekkertjes in de juiste gaatjes zou kunnen krijgen met mijn slechte zicht. 😅

Maar een ding is zeker. Het leven is goed voor mij. zonder het verlies over mijn zelfstandigheid laat ik me graag verwennen door zijn zorgzaamheid. En dat is een heel ander verhaal dan het leven van veertig jaar geleden.  Daar denk ik nog maar zelden aan en alle scher[pe kantjes zijn daar intussen vanaf. 

We gaan zo heerlijk naar prachtige muziek luiisteren. 

Ja ik hoor al wat.  aaaaahhhhh mooooooi

Buien

 Ik weet van meer mensen dat ze het hebben. Het is niet lastig hoor en als ik het heb, geef ik er gewoon aan toe maar er is niet altijd tijd voor. Nu is het weer zo'n schrijfbui. Het liefste zou ik over van alles en nog wat schrijven en op de meest ongelegen momenten komen er dingen naar boven waarover ik zou willen schrijven. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta. Dan heb ik plotseling een geweldig onderwerp waarover ik wil schrijven. Als ik dan helemaal klaar ben dan is het idee verdwenen en weet ik niet meer waarover ik zal schrijven. 

Ach denk ik dan. Wat maakt het uit het is totaal niet belangrijk wat ik te vertellen heb. Het zijn alleen maar dingen die zich inijn eigen hoofd afspelen.  Daar zit niemand op te wachtem. En dat vind ik ook niet erg want er is veel veranderd.

Vroeger vond ik het belangrijk als mijn schrijfsels gelezen werden maar die behoefte is er niet meer. Het is gewoon zo leuk om achter het toetsenbord te zitten en op te schrijven wat er naar boven komt.  Meer hoeft niet. 

En dan plotseling komen er toch af en toe reacties en dat is leuk en daar ben ik blij nee. Dank daarvoor.  Alhoewel ik op 'mijn eigen wijze'  de reacties hen gesloten omdat ik daar over dingen schrijf waarover discussie mogelijk zou zijn want er zijn geen twee mensen hetzelfde en geschreven teksten worden nog weleeens anders uitgelegd dan ik bedoel is mijn ervaring daarmee of natuurlijk is het ook mogelijk dat ik niet duidelijk genoeg ben in het verwoorden van de dingen die me bezighouden.. Zo'n discussie heb ik in het verleden geleerd, vind ik zinloos. En daart komt bij dat het gewoon mijn eigen wijze is. Reageren kan altijd toch wel in het antwoord formulier en leuk is dan dat ik inderdaad soms een reactiie binnen krijg.

Ik ben benieuwd wanneer deze schrijfbui weer over gaat en omgezet wordt naar een schilderbui.

Het zou beter een regenbui kunnen zijn. Daar heeft de wereld en Nederland zeker  meer aan. Maar laten we eerst  dapper de extreme hitte tegemoet gaan.