De geest krijgen

 We hebben de laatste tijd weer heerlijk veel gefotografeerd. Dat heb je vooral in het voorjaar is de behoefte groot om lekker naar buiten te gaan.  En ja, de ereprijs staat in bloei een klein maar dapper bloempje.

Het gekke is dat ik zo goed merk hoe iedere keer het leven verandert. Ik heb nog wel steeds het idee dat ik een serie foto's maak waarmee ik ook wat op het blog kan zettten maar in de praktijk komt er niet meer zoveel van. 

De dagen worden steeds korter merk ik met het oud worden en voor ik een serie klaar heb om te plaatsen ben ik alweer met iets anders bezig en is mijn verhaal verdwenen.

We waren weer in de insectentuin en het hotel werd druk bezocht. Maar het was lastig te fotogroferen. Die beestjes zitten nooit stil. en voor je het weet staat er een kontje op in plaats van een kopje'

Maar Okee op een bloemetje zijn ze wat gewilliger. ook al moet je er razendsnel bijzijn.

Dat is het verschil tussen het korte leven van een snel levend insect en een langzaam levend oudje. 

Aan de overkant is het aangenaam vertoeven. Daar is de lommerijke heemtuin met landerijen, bloemen en watertjes. 

Maar ook daar zit ik dan soms te lang in de zon om in allerlei standjes het juiste plaatje van de net aankomende orchidee te fotograferen Ik neem aan dat hij dit is want ze staan er ieder jaar op  dezelfde plek. Maar eerliojk gezegd lijkt het zo meer op Zennegroen en heb ik me voor niets uitgeslooft en plat op mijn buik gelegen 🤣

En nog veel heter wordt hjet in het zonnetje bij de orgie, nee geen orchidee maar echt de orgi

Later thuis kost het heel wat moeite uit de vele shots een paar leuk selecties te maken, maar ook dat is heel leuk om te doen

En dan zoek ik wat veerkoeling bij de eendjes. Die doen het kalm aan. 

Voordat ik dan thuis  een selectie uit meer dan 200 fotootjes heb gemaakt en ze allemaal bewerkt is de lol er af om ze nog te publiceren.  Maar zelf heb ik er wel plezier aan beleeft  en nu besluit ik met deze twee kleine libellen of juffertjes die ik nog nooit eerder zag. Wel effen blauwe maar niet deze in hun gevangenis pakje. 

En wie weet krijg ik vandaag of morgen weer de geest en komt er weer wat vaker een blogje. 

Madeliefjes

 Is het jullie ook al opgevallen dat er zoveel madeliefjes zijn.

Zouden ze zo hun best doen om de problemen in de wereld te overstemmen?

Kunstenlab Deventer

 Vanmorgen hebben we de fotootjes bekeken van ons uitstapje naar Deventer vorige week dinsdag. Wij, dat zijn een paar mensen die elkaar wekelijks ontmoeten en dat was tijdens de Corona veel op de Zoom maar nu het weer kan ontmoeten we elkaar in de bibliotheek van  het Multi Cultureel Centrum en bespreken naast de gezellige onmoetingspraatjes  ook diverse kunstenaars en hun werk. 

Dinsdag waren we op uitnodiging van Gerda in het Kunstenlab van Deventer. Zij heeft de groep een paar jaar geleden opgestart en een paar volhouders zijn uiteindelijk doorgegaan.

Allereerst kwamen we in een ruimte die gevuld was met grote objecten van Krijn de Koning die door objecten, enorme blokken plus een hele werkkeet, in stukken was verdeeld en daardoor een hele speelse uitstraling kreeg. Vlak voor ons waren kinderen op bezoek geweest en ik kan me zo voorstellen hoe ze er rond gerend konden hebben iedere keer verrast door de volgende ruimte die zo ontstond. 

In de werkkeet was de kast met orginele uitrusting blijven staan, klaar voor gebruik als onderdeel van de tentoongestelde ruimteverdelingen. 

Vanuit die heldere ruimte kwamen we in de volgende ruimte, veel donkerder  met veel indrukwekkende kunst, schilderijen,  assemblages en objecten te zien waren waar we uitgebreid over hebben gepraat. Ook vanmorgern nog weer opnieuw en kwamen er bij het kijken naar de fotootjes allerlei ideeën en gedachten over de betekenis naar boven. Zeer ionteressant om ook van andere te horen welke raakvlakken ze erin zagen. Ik heb er echt van genoten. 

The Blind Spot van Bram Wouters

 

En in de laatste ruimte was werk te zien van Marc Fabels 

Die een ode bracht aan zijn vader en waar de ruimte zich vulde met de geur van olie en werkplaats achtige luchtjes die hem herinnerde aan zijn vaders autogarage.. Een mooie ruimte waar het goed zou passen om een stoeltje neer te zetten en rustig alles in je op te nemen. Een hypnotiserende rust creëren met overal houtblokken rondom, gedeeltelijk gedrenkt in olie. 

 

Snotverdulleme.

 Toch maar eens een keer een baal blogje schrijven. Want het zit al een tijdje tegen met het schilderen. Er komt niet zoveel uit de laatste tijd en ik denk dat ik de bakens weer moet gaan verzetten. Hoe? Ja dat is nou juist zo lastig want wat ik altijd zo graag heb willen leren, gaat verloren door mijn steeds lastiger wordende handicap.  Ik zou graag wat betere en perfectere detailleringen daar waar ik het nodig vind in mijn over het algemeen impressionistische werk aanbrengen maar dat wordt dus steeds lastiger en is eigenlijk totaal niet meer haalbaar Door de vertekening van de blinde vlek in mijn ogen  precies in de focus verspringt het beeld omdat ik altijd naast het focuspunt moet kijken en het plaatje nooit goed binnenkomt.

Op die manier is de exacte plek nooit te bepalen van waar ik mijn detaillering wil hebben.  Het is laltijd op goed geluk en zelfs als ik het opnieuw bekijk als het er staat weet ik nog niet of het juist is want ook het gefotografeerde werk, of ik hert nu groot of klein projecteer kloppen niet in mijn kijk op de dingen, gezichten zijn een scheef en vertekend plaatje. Of het nou op de TV of op straat is,  ik herken niemand meer terwijl ik toch het idee heb dat ik redelijk goed kan zien omdat ik wel het totaal overzie.  Het schilderen kost me zoveel moeite dat de lol er een beetje afgaat. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik er zin in heb dus ik moet opzoek naar een andere manier van inspiratie. want het is toch mijn lust en mijn leven. 

Ik zoek een weg en zal ik er op een andere manier mee om moeten leren gaan. 

Ik kan me nu voorstellen hoe Monet met hetzelfde probleem geworsteld moet hebben. Niet dat ik me met zijn werk wil vergelijken maar hij moet dezelfde frustratie gekend hebben lijkt mij. Toch schilderde hij door tot het eind van zijn leven. En de impressionistische werken van zijn tuin en waterlelies zijn prachtig. Steeds minder detaillering.

Ziezo, snotverdulleme, dat is eruit. En nu verder. 

Voorlopig is het weer om te fotograferen een aardige compensatie alhoewel ik ook daar tegen mijn grenzen aanloop en gelukkig mijn lief heb die me op veel attent maakt dat mij ontgaat.