Dat vogeltje

Een musje

Zo zie je ze jaren bijna nooit en plots zitten er een hele troep bij elkaar en doet een van hen zich pal onder mijn ogen tegoed aan een nog bijna onzichtpbaar jong blaadje nog opgerold i  de knop

Zo berschrikkelijk lekker

 

Hoe mooi alles is.

 Wat is het heerlijk weer. 

Gisteren gingen we even een  Burgers Zoo een nieuw abonnement gehaald. En  ik heb genoten.  Maar het was wel weer even zoeken. Het leek wel of ik het fotograferen verleerd was. Na lange tijd weinig of niet fotograferen merk ik hoe ik het moet hebben van de gewoonten die ik heb opgebouwd en hoe ik dat nu maar lastig weer op kon pakken. Het slechte zicht is steeds meer een grotere belemmering maar na verloop van tijd werkte de gewenning weer. 

Ik moest er echt aan wennen om de onderwerpen te vinden door mijn ingezoomde lens. Twee jaar geleden pakte ik het nog direct maar nu moest ik er helemaal inkomen. En wat ben ik blij met mijn maatje die me de vlindertjes probeert aan te wijzen. Als ze vliegen zie ik ze wel maar als ze zijn gaan zitten vind ik ze maar moeizaam terug, 

En zo leuk want de vlinders zagen we nog eerder dan de aapjes.

Toch is er weer een leuke serie uitgekomen waar ik op de computert verder mee kan spelen. En ervan genieten. Want dan op het grote scherm zie ik echt hoe mooi alles is.

Dagelijkse dingen en vrede op aarde

 Ik ben eens even in mijn kledingkast gedoken. Twee jaar lang Corona maakte dat ik weinig van kleding wisselde. Vroeger zocht ik dagelijks iets anders uit en de kasten zijn goed gevuld. Zonder iets nieuws te kopen kan ik me wel redden tot mijn dood. Maar doordat ik de deur bijna niet uit kwam hield ik het makkelijk. Allemaal dingen waarmee ik goed uit de voeten kon in huis en niet iedere dag iets anders . 

Maar nu breekt het zonnetje door. De lente is in het land en de contacten zijn niet meer uitsluitend op zoom. Toch maar eens even in de kast duiken. Zo leuk. O ja, dat is er ook nog en dit kan ik goed combineren met dat. 

Ik heb daar altijd veel plezier in gehad ook omdat ik vroeger zelf alles maakte maar dat gaat niet meer en er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen zoals dat met heel veel gaat die  veranderen. 

Straks ga ik weer naar het Multi functioneel Centrum waar onze ouderen zoom groep bij elkaar komt.  Hoofdzakelijk een stuk of wat 'diehards' die nog steeds proberen vanaf  voor de zoomtijd de boel bij elkaar te houden met kunst en culturele gesprekjes en met bezoekjes aan tentoonstellingen voor zover dat de afgelopen periode nog mogelijk was. Er is nu een nieuwe cultuurscout in Presikhaaf gekomen die ons ook met jongeren in contact wil brengen en verder nog andere grootse plannen heeft. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. 

Dus breng mijn lief me zo weg en dan wandel ik lekker terug. 

En verder zijn we weer van plan een abonnement op de dierenrtuin te nemen zodat we er af en toe één of twee uurtjes kunnen rondlopene en fotogrageren. 

En als al die oude consevatief extreme mannen die zo graag beroemd willen worden en hun nationalistische ideen zoals het Russische rijk of welk rijk dan ook willen beschermen en uit willen breiden of zich met allerlei valse idealismen en andere ismes bezig houden, zich nu eens in zouden houden dan zou het geld dat voor al die ellende wordt uitgegeven in het verbeteren van het milieu kunnen worden gepompt. En het zou heel wat mensen voor de dood behoeden. 

Ben ik bnou zo dom.?

Zucht. 

Fijne dag allemaal. 

Mijn voorbeeld

 Met het vergrootglas op mijn laptopje heb ik een mooi hulpmiddel gevonden om makkelijk te kunnen zien wat ik doe. Het blijven natuurlijk altijd een hulpmiddelen maar mijn dankbaarheid voor deze moderne tijd is er niet minder om. Wat een genot dat ik nog alles kan doen wat ik wil ook al is het op een beperktere manier. Het is eigenlijk vreemd dat we altijd iets nodig hebben om te vergelijken om ons bewust te worden van de kwaliteit van het leven dat we hebben. 

ik hoop dat ik altijd die lichtpuntjes zal kunnen blijven vinden. Want ik ben me er terdege van bewust dat het niet beter maar alleen maar slechter kan worden. Het stemt me niet treurig en ik zit niet in zak en as. Het geeft me juist moed om alles  te gebruiken wat er is om er het beste uit te halen/

Realistisch kijken naar wat niet kan en zoeken naar oplossingen die mogelijk zijn. 

Jaren geleden sprak ik daar al over met een vriendin. 

Als we niet meer uit de voeten kunnen zeiden we tegen elkaar en heel afhankelijk worden dan .... daarover fantaseerden we en waren vast besloten ook dan er het beste van te maken met dat wat er nog over was van de mogelijkheden. Ik had een prachtig voorbeeld aan mijn moeder die op haar 98 ste zo goed als blind en afhankelijk  was. Ze zat op haar stoeltje in het wat  toen nog 'verzorgingshyuis' werd genoemd, voor het raam en zei:

El wie had dat nou gedacht dat ik na zo'n druk en vol leven  hier zo  voor het raam kon zitten zonder onrust. 

Ze was altijd tevreden met wat er was. 

Als dat geen diepgang en een voorbeeld voor mij  is dan weet ik het niet meer. Geen hoogdravende verwachtingspatronen maar 'gewoon'  zijn met wat er is.