Rood en geel blauw

 Ik wrijf mijn ogen rood

Scharlaken vergeelt

In de strakke voorjaarslucht

Mijn palet verdraagt geen kleur

Zullen we een andere TV kopen?

Gedachten

  Ze fietsen tegen de klippen op

Ik kan er geen hout van branden

In mijn koude huis voel ik de warmte niet

De natte lijven lessen geen dorst 

en de oorlog woedt voort

kusje op de zere plek

 Gister was ik voor een afspraak in de biebliotheek die in het Multi functioneel Centrum van de wijk is gevestigd  want  er zijn weer allerlei dingen die gaan gebeuren. Zo rol ik weer van het een in het ander en dat geeft ook weer nieuwe energie ondanks alle ellende die er in de wereld gebeurd. Ik houd me intensief bezig met alle gebeurtenissen en uitleg rondom de oorlog in Oekraïne. Gelukkig word ik daar niet zelf depressief van maar mijn medeleven en bezorgdheid zijn er ook niet minder groot door. Soms denk ik dat ik misschien wel  een doemdenker ben en dat kan ik me alleen maar permitteren door dat mijn emoties er wel zijn en soms heel hoog zitten maar ik gelukkig de mogelijkheid heb me er niet door onderuit te laten halen. Ik denk dat ik op die manier redelijk realistisch naar de hele toestand kan kijken zonder op dit moment in angst te schieten over mijn eigen welzijn. 

Maar goed ik was dus met drie bekenden in de bieb en wachtte daar op de afspraak. Op een gegeven moment kwamen er drie kindjes voorbijlopen de kleinste een jongetje in het midden huilde. Hij was kennelijk gevallen en zijn handjes deden pijn hij hield ze angstvallig langszij.

'Achjee', 

zei een van ons goedmoedig.

'Hebben ze je geknepen'. Zwijgzaam liepen de kinderen verder en even later kwamen ze terug met een wit papiertje in de handjes van het jongetje, waarschijnlijk het jongste broertje. Mijn vriendin maakte weer een lichtvoetige opmerking maar dat viel duidelijk niet goed en was de bekende druppel.  Toen ze voorbij waren. Schreeuwde het oudste meisje terug. 

"Je bent niet leuk"

In eerste instantie schrok ik ervan. Zoveel tegengas en agressie en in mijn ogen respectloos gedrag  naar ouderen had ik niet verwacht en dacht er de hele dag verder over na. Zit de wereld zo in elkaar? Verdragen wij en onze kinderen niets meer van elkaar, schieten we meteen in de reactie patronen en boosheid? Ik werd steeds meer een doemdenker in de context van alle ellende rondom ons heen. Oorlogen en een wereld die ten onder gaat aan het misbruik van de aarde. Waar zijn we allemaal mee bezig? 

Tot zich vanmorgen een nieuwe gedachte bij me opdrong. Het oudste zusje was waarschijnlijk heel bezorgd om de valpartij van haar broertje en wat voor ons een kusje op de zere plek betekende zal voor haar een onoverkomelijke aanval hebben geleken. Had ze wel goed genoeg op haar broertje gepast. En ze verdedigde met alles wat in haar was zichzelf en haar beschermeling. 

Wat is het toch moeilijk de juiste weg te vinden onder alle omstandigheden. Wat weten we weinig van andermans emoties en pijn. Wat gaan we vaak zonder te beseffen wat we doen over andermans grenzen heen en veroordelen dan de reactie. 

Moeilijk moeilijk moeilijk.

En intussen leven we verder het voorjaar tegemoet.

 

 

Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.