Daar zat ik dan

 Helemaal achterin het openluchtmuseum zijn in de latere jaren  nieuwe boerderijen geplaatst. Jaren geleden alweer want ik herinner me dat de kleinkinderen nog echt klein waren en ik daar heb staan kijken naar de opbouw.  Nu ziet het er allemaal prachtig uit nu het klaar en aangelegd is.

Er is een moestuin bij de boerderij

En er staan bloemen tegen de muur  rondom het huis

En de molen mag natuurlijk niet ontbreken.

We vervolgden onze weg weer terug en komen dan langs de kruidentuin. En daar gebeurde het.

Ik wilde de in het midden staande pomp fotograferen en deed een stap achteruit met de bedoeling nog een stapje achteruit te gaan.

Dat had ik dus niet moeten doen want ik stoott tegen het stoepje waar ik niet op rekende en met een smak kwam ik eriop terecht. Daar zat ik dan. Vandaar dat ik nu vandaag met een paar mooie blauwe plekken zit en nog steeds heel voorzichtig zit 😆 Ik denk geen verdere uitleg nodig. Gelukkig konden we naar een paar minuten weer gewoon verder en viel het dus allemaal erg mee. 

Bij van Gend en Loos ben ik even op een stapeltje pallats gaan zitten want terrasjes waren veel te vol en ze stonden in de rij. Daar had ik helemaal geen zin in. Vanaf mijn plekje kon ik het niet laten een fotootje van mijn uitzucht te maken.

Het tramstation waar vrijwilligers onderhoud plegen aan de oude wagens 

Persoonlijke nostalgie

 Zo liepen we lekker op ons gemak al fotograferend door het park.  En natuurlijk komen we dan ook weer allerle vlindertjes en andere insecten op bloemen tegen

Door de Zaanse buurt

   

Bij de bakkerij gingen we naar binnen

.

Het oventje brandde prima

Nu ik deze foto tegenkom realiseer ik me dat ik binnen nog een foto maakte met de kleine camera omdat daar een gr 24mm groothoeklens op zit. Dus ook die paar fotootjes nog even laden. en dan is hier het interieur van de bakkerij.

Wel heel bijzonder die ouderwetse vuuroven naast de moderne bakkers apparatuur.

.maar buiten was het wel beter om te zijn.

Ik herinner me de scharensliep nog wel die langs de deur kwam om de scharen en messen te slijpen. Mijn moeder maakte daar ook gebruik van zeker voor de scharen die ze gebruikte om kleding te naaien. 

 Leuk om hier weer aan herinnerd te worden

En bij de oude ambachten stond ook een jonge vrouw die liet zien hoe het vroeger heel normaal was om van oude kleding weer nieuw te maken of het op te vrolijken. Ook dat komt mij allemaal niet onbekend voor en herinner ik me nog goed hoe mijn moeder van haar jurken ook weer dingen voor mij maakte of het stoppen van de sokken. Wat ze nu met allerlei kleurtjes liet zien op een moderne aangepaste manier. Erg leuk en ik zou er zo weer zin in krijgen. 

Het teiltje waar ik in mocht zitten om gewassen te worden. In de winter pal voor de brandende haard in de kleine huiskamer. 

En als laatste stukje persoonlijke nostalgie , als een ode aan mijn vader die de jaren vlak na de oorlog bij Thomassen in de Steeg aan de jaknikkers werkte. Wie weet stond hij aan deze zonder oordopjes bij het helse lawaai van de machines te werken. 

Iedere morgen ging hij met het fietsje van Arnhem naar Rheden , De steeg en kwam 's avonds  terug. Ik denk dat hij later met de bus ging want ik herinner me ook dat mijn moeder en ik dan om half zes voor het raam stonden en op hem wachtten want dan was het eten klaar en konden we aan tafel. 

Endat was nog maar het begin.

 Voor het eerst na drie jaar weer naar het Openluchtmuseum geweest. Je moet dan wel met een rijdslot reserveren en dat deden we dus. Voor de zekerheid hebben we ook de coronacheck voor de QR scan geinstalleerd zodat we er zeker van konden zijn op een terrasje wat te kunnen gebruiken.  Maar het was vol in de schaduw dus daar kwamen we niet aan toe. Wel aan fotograferen.

Op ons dooie gamakkie heerlijk rondgewandeld. 

 

Alles gaat voorbij

 Ja inderdaad. Klaproos had het helemaal goed gezien toen ze reageerde op het vorige blogje dat er een dag komt waarop je alles gewoon in de prullebak gooit. En zo is het.

Dat gebeurde me ook al toen het vorige weblog jaaaaaren geleden voordat ik dit blog startte uit de lucht werd gehaald en ik alle logjes kwijtraakte omdat ik geen zin had alles over te zetten naar een nieuw blog. Ik mis er niets aan.  En nu pas nog met het blog van 

Wordpress dat ik ophief. Ook daar mis ik niets aan. 

Hoe belangrijk is alles wat ik hier doe? Niet dus. En toch ook weer wel voor dat wat het aan blijdschap oplevert.  Uiteindelijk gaat alles voorbij ook ikzelf  en het enige positieve dat we tijdens ons leven kunnen doen is: er  als mens  zoveel mogelijk te zijn voor elkaar. 

Eigenlijk hoef ik er ook geen labeltjes meer bij te zetten want het gaat hier op dit blog de laatste tijd hoofdzakelijk over persoonlijke dingen en foto's maken. Dat was vroeger wel anders dat zie je wel aan de verschillende labels in de zijbalk. 

Dat zei ik toch: alles verandert, er is niets dat ooit hetzelfde blijft. Dat is de charme van het leven.  Ook al kijken we er niet altijd op die manier tegenaan. Het is de enige werkelijkheid.

Natuurlijk mag je daar anders over denken en er van alles bij bedenken. Intussen deel ik weer wat fotootjes. 😀 in de hoop dat ik daar iemand een plezier mee doe en zo niet dan heb ik er in ieder geval zelf plezier van.