Ik kreeg deze week een mail van Innoforte. Zo heet de organisatie waar Vreedenhoff tegenwoordig onder valt. Ik moest een bewijs van goed gedrag aanvragen bij justitie in verband met het vrijwilligerswerk dat ik daar doe. Dat is niet zoveel maar moet dan toch. Een hoop geneuzel met id en inloggen waar ik helemaal geen zin in heb. Natuurlijk is het heel goed om de bewoners te beschermen voor mensen die van buiten komen met verkeerde bedoelingen. Dat begrijp ik maar bij mij komen er heel veel weerstanden naar boven. Weer een mooi voorbeeld om te leren zien dat er niets op zichzelf bestaat zoals ook die weerstanden want alles is afhankelijk onder andere van eerdere gebeurtenissen. Eens kijken of ik al mijn nachtelijke overpeinzingen nog terug kan vinden en op kan schrijven.
Op een of andere manier heb ik waarschijnlijk een frustratie opgelopen in verband met lijsten invullen en dingen regelen. Dat heb ik mijn hele leven moeten doen en ik heb er gewoon geen zin meer in. Dat begon na mijn echtscheiding van mijn ex die me met de dood bedreigde. Ik liep weg en kwam in een bijstandsuitkering terecht. Iedere maand moest ik briefjes invullen en vermelden met wie ik getrouwd was geweest met naam en alles wat ik wilde vergeten over en van hem, terwijl ik vol ellende zat. Iedere maand opnieuw kwam dat weer terug nog buiten zijn constante stalker activiteiten, beangstigend, waar ik vreselijk last van had.
Nog in datzelfde jaar ging ik met opleidingen aan de gang en bracht het binnen een paar jaar tot hoofd van de aktiviteiten afdeling van Vreedenhoff en coördinator- begeleider van de vrijwilligers. Daar voelde ik me als een vis in het water en regelde ook nog een tijdje de opnames met de bijbehorende gesprekken. Papier werk genoeg.
Intussen is Vreedenhoff veranderd van een verzorgingshuis in een verpleeghuis en is er heel veel veranderd. Ik kwam er ook later nog toen mijn ouders er woonden en nu woon ik er op nog geen 50 meter afstand van. Dus een groot deel van mijn leven was ik bij het huis betrokken.
En nu... ik heb daar geen zin meer in. Misschien heb ik ook wel helemaal geen zin meer in vrijwilligerswerk en wil ik alleen nog maar dingen doen die ik zelf vanuit mijn diepste verlangen wil doen.
Toch is het lastig te stoppen met iets waaraan ik me verbonden voel. Dat heb ik eigenlijk altijd. Of het nu is met het stoppen van balletlessen die ik vroeger tientallen jaren volgde en later Yoga het maakt niet uit. Als ik eenmaal iets ben begonnen kan ik moeilijk stoppen. Dat komt omdat ik me al gauw verplicht tot iets voel. Soms is dat goed maar ik moet nog leren waar dat overdreven of zelfs misschien niet meer zinvol is wanneer je 76 jaar bent. Ghaghagha.
Uiteindelijk bepaal je dat meestal zelf maar dan nog...
Nooit te oud om te leren inzien wat waardevol of zinvol voor mezelf en anderen is. Best belangrijk. Het leven is voorbij voor je het weet. En dat bedoel ik niet pessimistisch maar om bewust alle mogelijkheden te zien die er zijn en er gebruik van te maken.
Zo is het toch nog een nieuwjaar overdenking geworden.
Een fotootje uit januari 2013
