we zullen het zien

 Ik heb de koolhydraadkenner gedownload en val daardoor van het een in het ander. Krijg handige tips van kennissen voor lekkere dingen en tussendoortjes en ben bezig allerlei ter zake doende eetwaar in te slaan om te expirementeren. 

Morgen komt de kruidenier aan huis en ik heb het mandje van Picnic al drie keer opnieuw aangevuld met allerlei gezonde lekkere dingen. Ook voor de kerst heb ik dan al bijna alles in huis. Het is zoveel dat ik me afvraag of een van die aardige jongens het wel in een keer naar boven en voor mijn deur kan krijgen te staan. 

Tja die ene  bestelling moest wel steeds aan gevuld worden met bij bestellingen want alle bezorgmomenten zijn volgeboekt het ziet ernaar uit dat het reuze druk is. En ik ben zo blij dat ik niet met al die boodschappen hoef te sjouwen. Wat een wereld! 

Dat had ik me toch niet voor kunnen stellen toen ik 50 jaar geleden met een boodschappenlijstje naar de kruidenier op de hoek ging en dan door streepte wanneer het eindbedrag niet in het budget paste. En dan met één zware tas terug  wandelen naar huis. En toch was het heerlijk kerst. Wat zijn de tijden veranderd.  

Nu zijn er heel andere zorgen en hopen we voor volgend jaar op betere tijden. Waar en hoe wij en de wereld erdoor komen...??? We zullen het zien.

Wat ontbreekt is betrokkenheid bij de ander

 Ik verbaas me nog steeds over het gedrag van de mens in deze krietieke tijd. 

De regering probeert  om nog meer  corona uitbraken te voorkomen en de mensen gaan gewoon door met alle gaatjes en grenzen te zoeken in onduidelijkheden, die er logischerwijs zijn bij zo n mieuw fenomeen, om huplakee hutje aan mutje  de winkelstraten in te gaan en in de rijen te gaan staan om op vakantie te gaan op schiphol. Als ze geïnterviewd worden hebben ze vreemde argumenten maar nooit hoor ik iets over het gevaar dat ze anderen kunnen aandoen. Dat ze zelf besmet kunnen worden wordt gebagatelliseerd. O k maar hoe is dat dan voor je medemens je opa en oma die je bezoekt en er dood aan gaan , nog afgezien van het feit dat je er zelf ook onderdoor kunt gaan. Is het zo moeilijk om je eigen leven wat te beperken? Kunnen we de rust in ons eigen huis niet meer vinden? Is dat zo moeilijk?

Wat zijn we toch een verwend volkje. 

Vanmiddag weer even kunnen zoomen met Veroni en ons kleine groepje. Haar hele leven speelt zich al tientalle jaren uitgestrekt  en bijna bewegingloos op bed af met altijd pijn. Nu heeft ze ook nog eens een trombose been met extra pijn. Ik bewonder haar omdat ze zoveel goeds en zinvols uit haar leven weet te halen. 

Ze is een groot voorbeeld voor mij zeker in deze tijd van afzien van allerlei luxe.  Ja want in de piramide van  Maslov gezien hebben we alle noodzakelijkheden voor handen. Wat een geluk is dat. We realiseren ons niet half hoe goed we het hebben met alle basis voorzieningen die er zijn.  Het énige dat we kunnen doen is geduldig en met een gevoel voor eigen verantwoordelijkheid afwachten tot mensen die er meer verstand van hebben  dan ik  er de oplossingen voor aanreiken.

Natuurlijk zijn  er niet alleen coronaproblemen en zijn er mensen die ook andere en werkelijke problemen hebben daar zou veel meer oog voor moeten zijn we zouden veel meer bij elkaar betrokken kunnen zijn. Een mooi voorbeeld  van een tekort aan betrokkenheid bij de mens als zodanig is de ellende met alle gedupeerden van de belastingfraude. Afschuwelijk. Dat kunnen we toch veel beter. Zeker in onze directe omgeving en in de verantwoordelijkheid die we voor al ons doen en laten hebben. Laten we meer luisteren naar elkaar. Soms is dat het enige wat noodzakelijk is. Gewoon echt luisteren.

Zolang we ons niet meer betrokken bij elkaar voelen zal er niets veranderen.  

Ik wil gewoon niet dat ik de oorzaak zou kunnen zijn voor het lijden van een ander. Risico lopen we allemaal daar komen we niet omheen. Maar ik zal tot het uiterste voorzichtigheid betrachten voor me zelf om daardoor ook een ander niet in gevaar te brengen.

Wandeltje

Op ons wandelingetje door het park lopen we meestal langs deze boom. Met een prachtig noestige stam .

Vanmiddag kwamen we er weer langs en was hij helemaal gekortwiekt. Helaas. Maar gelukkig de stam staat er nog en ik hoop dat hij in het voorjaar toch weer uit gaat lopen en nieuwe scheuten voortbrengt.

Vanuit ons appartement kijken we op deze weide van het park. Een soort hangplek voor ouderen die daar hun praatje maken en de hond uitlaten op de wei. Nu is hij versiert met een prachtig kerststuk. Zo leuk. Vanuit het raam kijken we erop al is het ver weg en zie ik dan totaal geen details meer, ik geniet er toch van. Zeker nu ik het van dichtbij heb gezien en gefotografeerd.

En zo ziet het er uit als je op een afstandje voorbijloopt en het is een `hoogtij moment`. 😂

Wat wil een mens nog meer

 Ferry is boodschappen doen want zijn moeder heeft toch melk nodig en dan kan hij meteen wat sinasappelen mee nemen want die komen we te kort voor de volgende boodschappen thuisbezorgd kunnen worden want de bezorgdienst is helemaal volgeboekt en het duurt een week voor ze kunnen komen. Ik ben heel benieuwd hoe het is in de winkels. Ik hoop dat de drukte mee zal vallen. Zo te zien op de TV waren de winkels en straten uitgestorven.

Gelukkig kunnen we nog wel af en toe een bezoekje ontvangen maar het is zaak voorzichtig te zijn des te eerder zijn we door deze periode heen en kunnen we in de loop van het volgende jaar weer onze activiteiten hervatten. 

Wat heeft het allemaal; toch veel impact op iedereen. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal gebeurd en ik begrijp er soms niets van. Gelukkig hoef ik het ook niet allemaal te begrijpen. Iedereen zal er toch zijn of haar eigen weg in leren bewandelen en er proberen zonder kleerscheuren doorheen te komen. Natuurlijk zit ik in een heel gunstige hoek van de omstandigheden. Mijn behoeften zijn niet meer die van een jonge meid en ik heb het prima naar mijn zin. Kan me goed vermaken in huis en heb al mijn hobbyspullen om me heen. Heerlijke zoomcontacten en een blog waar ik af en toe mijn ding op kan uittikken. Wat wil een mens nog meer?