De verf heeft ook mij de weg gewezen

 en ik weet niet of ik er nog hier of daar iets aan veranderen wil. 

Ik laat het voorlopig maar eveb zo. Ik twijfel over ...

Hoezo, slecht zien?

Wat is het toch een rare ouderdomshandycap.

Zitten we lekker aan tafel te lunchen  met een heerlijke nieuwe haring erbij. Zie ik plots een graatje aan de vinger van Fer hangen. 

Als je dat ziet en zegt dan wil toch niemand meer geloven dat er hele letters in een tekst wegvallen en dat ik moet zoeken bij de oogarts om de letter te vinden die hij aanwijst en het dan nog niet zie met dat ene oog als het te klein en te ver weg is.

Schrijven is ook lastig omdat ik vaak de volgende letter die ik wil schrijven niet kan zien en dus meer op gevoel af moet gaan. Daarom is het toetsenbord zo makkelijk en zeker nu ik ook nog eens de beschikking heb over verlichte toetsen die de lettercontrasten versterken. Wat leven we toch in een mooie tijd met zoveel goede uitvindingen om allerlei handicaps te kunnen ondersteunen. 

De 31 augustus krijg ik de staar operatie voor het tweede oog. Ik kijk ernaar uit. Bij het eerste oog is het echt beter geworden. Ik ben benieuwd.

En dan woon ik ook nog zo mooi. Dit is het park waar mijn raam op uitkijkt. Als je het pad doorloopt kijk je tegen ons appartement aan. Ik ben een gelukkig mens.

 

De Hoge Veluwe en Otterlo

Gisteren zijn we even naar de Hoge Veluwe gereden. Het is heerlijk hier in het midden van het land in  Arnhem te wonen. Er is zoveel moois aan natuur rondom. Daar hoef je niet ver voor te gaan. In tien minuten staan we met de auto voor het hek van de Hoge Veluwe.  We hadden niet zoveel tijd want s middags kwam de jongste zoon met zijn vrouw langs en hebben we alles bij elkaar een prachtige dag gehad. 

Op de Veluwe wilde we een wandelingetje om de plas bij het bezoekerscentrum maken.

 Maar het werd geen ommetje. Er was een brieje opgehangen dat we op moesten passen voo de processierups die daar kennelijk ergens zijn best deed. 

We zijn teruggewandeld om aan de andere kant langs de plas te lopen waar hoofdzakelijk dennen en berken stonden.

Maar ook het looppad langs het water was afgesloten

Toch was er nog wel van alles te fotograferen en daar gaat het ons altijd om. Dat we nog geen vierkante ogen hebben is een raadsel 

Het werd erg warm en we zijn doorgereden naar St Hubertus. 

Daar aan de linkerkant van de weg is ook een plas 

met prachtige-en heel veel waterlelies dus deden we daar een rondje 

Voor we weer naar huis gingen

We gingen via Otterlo terug, het dorp waar ik zoveel kinderherinneringen van meer dan 60 jaar terug heb liggen.  Achter deze boerderij stond een afgedankte bus die mijn ouders en zus van moeder  kochten  van de Gelderse Tramwegen die mijn vader met zwager ombouwde tot grote kampeer wagen. De boerderij wordt nu als vakantie oord en vele andere activiteiten geëxploiteerd. Ik ga er maar weer eens iets over schrijven in mijn blog "lang geleden".  Schjrijven over een tijd die niet meer bestaat.  Herinneringen ophalen.

 In het dorp stikte het van de toeristen en er was niet veel over ven de oude dorpsstraat. Maar er kwamen steeds meer  herinneringen naar boven. Nog gauw een kiekje van de dorpskerk. Wat was het toen anders. Gauw weg uit de drukte! 

 Ik heb nog een fotoboek van oud Otterlo en Wim Zonneveld zong 'slagerij J v.d. Ven'. Nou die schijnt er nog te zijn als ik het bord op de kruising naar Arnhem Ede mag geloven. 

Ja ik krijg er zin in om erover te schrijven. 

En...

Ik heb ook weer heer wat fotootjes van de bloemetjes en bijtjes voor het fotoblog.

Ik hoef me niet te vervelen.

Familie

Ik ben niet zo van het familieplaatjes delen. Maar zo af en toe vind ik dat wel leuk. Zo kreeg ik deze foto toegestuurd van mijn oudste zoon. Met een van zijn drie kleinkinderen en mijn achterkleinkind dus.  Jaja.