Compassie/mededogen komt voort uit liefde.

Liefde geeft energie en daardoor is het mogelijk tot het uiterste te gaan om er voor de ander te zijn en dat te doen wat noodzakelijk is. Daarbij is wijsheid onontbeerlijk anders wordt iedere handeling dwaasheid. Uit die liefde vloeien vele kwaliteiten voort zoals geduld, enthousiasme, vrijgevigheid, volharding, vriendelijkheid, kalmte en ook wijsheid.

Alle meegevoel die niet uit grote liefde en betrokkenheid voortkomt en zich beperkt tot een meelevend woord, een schouderklopje en daarna vergeten wordt, dingen waarvan we zeggen: 'wat verschrikkelijk' en daarna zonder ons iets af te vragen of te doen verder leven, dat meegevoel waarvoor we ons een tijdje inspannen totdat we denken, zo is het wel genoeg geweest, nu ben ikzelf aan de beurt omdat ik het anders niet volhoud, al die dingen komen niet voort uit die grote alomvattende liefde.
Van ware compassie kunnen we iets proeven in onze gevoelens voor onze kinderen of ouders, daar bemerken we iets van onvoorwaardelijke liefde/compassie. Daar ligt het begin van alle mogelijkheden die in ons aanwezig zijn. De liefde die kan groeien en breder kan worden. De mogelijkheden die we uit kunnen breiden naar alle levende wezens. Maar laten we beginnen in onze eigen kleine kring. Dat is onder omstandigheden vaak al moeilijk genoeg.

Daarmee is niet gezegd dat meegevoel en medeleven zoals we dat in ons dagelijks leven kennen, niet goed zou zijn. Natuurlijk is dat wel goed, dat is tot waar over het algemeen onze armen rijken. Om werkelijk liefde- en compassievolle wezens te worden zoals ik het hierboven omschreef  is heel wat inzet en opmerkzaamheid nodig want het is zinvol te weten waar je staat en wat je drijft in je leven en waar of wanneer je de pijp aan Maarten geeft. Te weten hoe geduldig je bent of vrijgevig of kalm en vriendelijk in situaties waar je je niet zo  betrokken bij voelt. Situaties die als een ver van mijn bedshow aan ons verschijnen en hoe dichterbij ze in onze directe omgeving plaatsvinden hoe meer er van liefde sprake kan zijn. Mijn ervaring is dat ik mezelf regelmatig tegenkom en opmerk hoe ver ik afsta van ware compassie.  En wat is er mis om objectief, zonder roze bril naar mezelf te kijken en op te merken dat er nog veel liefde en enthousiaste inzet ontbreekt zonder mezelf te veroordelen natuurlijk!? Zo kan ik mezelf en mijn ware aard leren kennen.  Vaak is het dan duidelijk dat ik ook voor mezelf liefde en compassie nodig heb vanwege alles wat ik niet kan.

Ik probeer hier op mijn eigen manier samen te vatten wat er in de Boeddhistische traditie onder liefde mededogen wordt verstaan. Evanals in de christelijke traditie e.v.a. is dat de grote overeenkomst die in religie aanwezig is.
Mijns inziens is het dan ook niet zo vreemd dat de Dalai Lama over het algemeen slechts uitspraken doet over het belang van vriendelijkheid. 'Mijn religie is vriendelijkheid',  is een bekende uitspraak van hem. Als goed voorbeeld stelt hij zichzelf altijd zeer bescheiden op met kleine afspiegelingen als het waardevolle begin van een veel groter gegeven.
Ware liefde en compassie ik ben ervan overtuigd als dat ons deel zou zijn, we zouden overstromen van betrokkenheid, energie en welbevinden zonder in een burnout terecht te komen. De basis voor een waardevol leven zonder 'grijpgrage handen'.

Een Utopie?? Niet voor het individu die WEET dat het waarheid is.

Toepasselijk

Hier kan ik me wel in vinden

Schets rode beuk

Dank voor jullie lieve woorden en goede raad.
Op het moment dat na drie weken pijn en balen ik het gevoel krijg:' ik moet er iets aan gaan doen',  en met het verhaal naar buiten kom dan loopt het proces gelukkig op zijn eindje en begint zich weer een meer normale regel voor te doen.
Zondag heb ik de hele dag liggen slapen en dat doet kennelijk ook goed. Het lijkt wel of ik dan helemaal uitgeput ben en bij moet tanken.
Verder IS er gewoon niet veel aan te doen ik ben er al vaker mee bij de arts geweest en heb medicatie die in extreme situaties niet meer helpt. Het beste is gewoon stilletjes thuis blijven zitten en geen spannende zaken zoals vakanties en andere leuke dingen inplannen, maar ja... dat is Elly niet van plan te doen en ze wil gewoon doorgaan met op te pakken wat voor haar voeten komt en daar ook van  genieten. :-). Dat op zich, zoals al het nieuwe en vreemde, geeft al klachten evenals sommige producten zoals zuur, sla en kool.
Als ik na een uitstapje of vakantie dan weer tot rust kom worden de klachten soms extremer.
Niemand wil last van zijn/haar lijf hebben, maar soms moeten we ermee om leren gaan en er het beste van maken. De wetenschap dat het geen ernstige ziekte is, geeft op zich natuurlijk wel rust.
Gelukkig, ik voel dat ik nu de draad weer kalm aan op kan pakken in de dagelijkse routine en bezigheden.
En wat niet onbelangrijk is, ik ben weer heerlijk aan het tekenen en schilderen.

Vanmorgen op een stuk pakpapier dat om de rol papier zat die ik kocht, in een half uur een schets gemaakt van die prachtige beuk die voor ons raam staat. Niet dat ik de illusie heb hem zo mooi te maken als hij is, maar het is heerlijk te stoeien met de nieuwe oliepastels die ik pas kocht en de beperkte kleurtjes die in dat doosje zitten. Dat soort experimenteren na aanleiding van de natuur heb ik al zolang niet meer gedaan. Ik vind het heerlijk om zonder beperkingen die ik mezelf opleg, alles te schilderen  en uit te proberen wat in mij opkomt. Dat geeft nieuwe energie.

Zware dagen

Het bloggen staat momenteel op een laag pitje.
De lust ontbreekt me een beetje, niet in de laatste plaats door mijn fysieke conditie. In de vakantie ging het al minder goed en het gaat nog niet veel beter. Mijn energie is matig tot minimaal, wordt opgeslokt door regelmatige buikpijn en zorgt ervoor dat ik weinig lust heb om iets aan te pakken.
Iedere dag hoop ik op verbetering, maar dat laat nog niet van zich horen. Alles wat ik zou willen doen of zou moeten doen, hangt als een regenwolk boven mijn hoofd. Toch weet ik dat het zo om kan slaan en er weer dagen kunnen komen dat ik me wat energieker voel en beter met de pijn om kan gaan.

En dan vraag ik me weer af, wat is er eerder, de kip of het ei? komen mijn fysieke klachten voort uit onrust, teveel willen en niet kunnen, de innerlijke drang om meer te doen dan op het moment mogelijk is, of is het andersom heb ik fysieke klachten waardoor ik liever stilletjes blijf zitten en alleen maar doe wat noodzakelijk is, wat me soms al teveel is?

Hoe kom ik uit de cirkel? En dan plotseling tijdens een meditatie gaat me een lichtje op. Een heel klein lichtje. Eigenlijk dingen die ik wel weet, maar die ik niet altijd leef. Het heeft met aandacht, loslaten en overgave te maken. Als ik leef vanuit mijn middelpunt de rust en ruimte die heel diep in mijzelf aanwezig is, vanuit dat middelpunt dat niets meer met MIJN wil en MIJN moeten te maken heeft maar alles laat zijn en komen zoals het is, dan begint de rust en de energie zich weer heel langzaam op te bouwen. Als ik die ruimte weer opzoek diep in mijzelf en daarop mediteer als ik me daar vaker en het liefst doorlopend  bewust van ben, dan merk ik dat er rust in mijn lijf ontstaat. Dat de klachten nog wel aanwezig zijn maar dat ik ze op een andere manier ervaar.

Zo laat mijn lijf aan mijn bewustzijn weten dat er een andere manier van leven is een manier die veel meer inhoud aan het leven kan geven dan de dagelijkse beslommeringen waarin ik me mee laat nemen waardoor ik me uit mijn midden laat trekken. De beslommeringen die de oorzaak zijn van mijn idee over moeten en willen. Een doorlopende beweging van mijn bewustzijn van binnen naar buiten en weer terug, die me bewust maakt van de mens die ik ben.

Misschien ben ik me nu na een paar weken tobben weer even bewust van de juiste houding. Ik moet weer eens even wat meer tijd inbouwen voor mijn dagelijkse ondersteunende meditaties die ik gewoon ben te doen. Ze helpen me door de dag heen bewuster met het leven om te gaan en rust in te bouwen waar nodig. En soms, evenals bij mensen die dagelijks noodzakelijke lichamelijke oefeningen doen, staan ze op een te laag pitje.  Mijn lijf laat me weten hoe noodzakelijk het is om met bewuste aandacht in het leven te staan.

Hoe uitgeleefd kun je je voelen?