Ja ik heb het alweer gezien. Het wordt tijd dat ik weer eens wat fotootjes maak van mijn werkstukken en schilderijen. Ik heb alvast een ouder schilderij op het andere blog gezet. Ga maar kijken. 
Nu eerst boodschappen en andere zaken. En trouwens... het zonnetje schijnt dus eigenlijk geen computerweer.

Putplein

Afgelopen woensdag reisden we met de trein naar Amsterdam. Met de sprinter vanaf ons huis naar het Centraal station kom je langs het pleintje waar mijn moeder verhalen over vertelde. Ze speelde er in haar kindertijd. Uit het winkeltje dat haar moeder op het pleintje had snoepte ze van de sucade en speelde ze boomverwisseltje. Het winkeltje is verdwenen. Er staan nog wel bomen, maar ik weet niet of het nieuwe aanplant is, dat zou zomaar kunnen. Zelfs ik herken ook niet meer zoveel van deze plek uit mijn kindertijd.  De buurt is grondig gerenoveerd. Waar ik nu over het spoor rijd zag zij de oude stoomlocomotieven puffend voorbij trekken met hun zware vrachten.
In de oorlog van 1914-1918 kwamen vele Belgische vluchtelingen ons land in over de rails waar ik nu ga. Ze zag ze zitten achter de raampjes, zelfs iemand met een vogelkooitje herinnerde ze zich. Zo triest al die mensen die huis en haard moesten verlaten vanwege de invallende Duitsers.
Nu is de weg opgebroken en mijn kleinzoon die gelijk met ons de deur uitging moest omrijden. Vanuit het raampje zag ik hem nog naar school fietsen. Met een noodvaart want hij was laat. Toch zagen we elkaar en zwaaiden.
Ieder zijns weegs.
Door het vuile raampje van de sprinter maakte ik deze foto.

Meeuw

Ik zette hem op mijn fotoblog. De foto was overbelicht en toen ik de niveau's bijstelde zag ik hoe mooi hij was als ik slechts de meeuw belicht kon houden. En zo kwam deze foto tevoorschijn. Leuk om met foto's te spelen. Maar eigenlijk was ik op zoek naar landschapjes als houvast voor de komende opdracht voor het schilderen op maandagmorgen waarbij we op bepaalde dingen gaan letten. Lichte en donkere partijen etc. Misschien in monochromen.  Niet dat we dat MOETEN volgen, maar ik vind het voor mijzelf wel een goed idee in opdracht bezig te zijn.

Zo zie je maar. Nu heb ik nog geen landschapje, maar dat komt er wel. Misschien gewoon iets uit mijn derde oog halen :-).

Mededogen en wijsheid

En zo val je van het één in het ander. Lenjef schrijft:

Compassie is een emotie


compassie is geen medicament,
het doet
geen enkele vorm van leed verdwijnen

zelfs door dicht bij hulpbehoevenden te staan
zal pijn geen halve nanoseconde weggaan

empathie en ijdelheid
laten
een ander licht op de ‘goede helper’ schijnen.


Alles is ijdelheid zegt de Prediker in de bijbel en ja, ook dit kan ik onderschrijven. De ijdelheid ligt altijd op de loer om de goede helper over de bol te strijken.

Misschien lost compassie het lijden van de medemens niet op, daar is meer voor nodig en loop je zelfs het risico te denken dat je o zo goed bent hetgeen weer je eigen lijden kan veroorzaken als je tot de ontdekking komt dat je helemaal niet zo goed bent als je denkt. Ook ons eigen lijden is niet zomaar op te lossen, Iedere keer vervallen we weer in problemen en moeilijkheden. Ziekte, pijn en lijden. Ook al vertellen we elkaar dat het goed gaat en laten we de ander graag denken dat we aan geen lijden onderhevig zijn. Alles van geluk tot ellende is mogelijk op dit ondermaanse.

Toch kan compassie of mededogen het grote verschil uitmaken voor de onderlinge verhoudingen en de wereld er een beetje mooier uit laten zien. Maar zonder wijsheid is er  geen oplossen van het lijden mogelijk. Compassie en wijsheid  zijn, overdrachtelijk bedoeld, de beide vleugels van de vogel waardoor hij kan vliegen. Deze Boeddhistische filosofie over de wijsheid  'het leeg zijn van zelfbestaan' is een zeer diepgaande wijsheid. Het zegt: Alle dingen zijn alleen maar mogelijk door afhankelijk ontstaan. Er is niets dat een inherent zelfbestaan heeft.
Deze filosofie doorgronden, geeft ook inzicht over bijkomende verschijnselen als ijdelheid en alle emoties die kunnen opkomen.

Het doorgronden van deze begrippen kan een opheffing van het lijden tot gevolg hebben. Dat leren ervaren en kunnen leven, is het pad van de Boeddha (of de Bodhisattva). De hele Boeddhistische methodiek is daarop gericht. Ja het staat er zo simpel en lijkt misschien zo eenvoudig, maar dat tot op het bot doorgronden is niet iets dat ons zomaar eigen is. Talloze vragen roept het op en iedere keer weer nieuwe antwoorden en daaraanvolgend de volgende vraag. Soms lijkt het ongrijpbaar en soms valt het stukje op de juiste plek. Daar moet je je in willen verdiepen en ermee aan het werk willen gaan. Het heeft niets te maken met intelligentie of goed kunnen leren maar alles met zelfrefleksie en oplettendheid. Rimpochee zegt. Zoals een vloeipapier in de hete boter volkomen doordrengd wordt van die boter, zo kunnen we ons leven laten doordringen van liefde, wijsheid en mededogen.  

en gaande de weg kan ik beamen:
Heel langzamerhand; het zet zoden aan de dijk. Het leren herkennen van Samsara, het lijden waar we in ronddolen, maakt veel duidelijk en geeft meer kwaliteit aan het leven. Want moet je niet eerst weten wat er mis is, voor je er iets aan kunt doen?