Zou er verdriet zijn als we ons niet overal aan vast zouden klampen?
Aan vrienden, familie, relaties, aan dat wat ik zelf denk te zijn in lichaam en geest.
Als ik daarover na ga denken kom ik tot de ontdekking dat er nog heel wat is waar ik aan gehecht ben.
Toch raken we voortdurend dingen kwijt. Onze gezondheid wordt zwakker met het ouder worden en soms eerder en daarmee veranderen de capaciteiten van mijn wezen en kunnen. Er overlijden mensen die ons lief zijn of ze vertrekken uit onze omgeving. Zulke 'verliezen' overkomen ons allemaal en we vinden het moeilijk daarmee om te gaan. De waarheid en tijdelijkheid van alles accepteren valt niet mee. Niets duurt in deze wereld.
Kunnen we leren leven met deze tijdelijkheid zonder korter of langer uit ons evenwicht te raken?
De rivier die voorbij stroomt is nooit gelijk aan zichzelf en voortdurend in verandering. De jaargetijden brengen steeds nieuwe dingen tevoorschijn. Tijdelijkheid is geen ellende, maar kunnen we dat onder ogen zien?
Het zal enige tijd in beslag nemen om te zien hoe een beukennootje in een beukenboom verandert en hoe we van die wijzigingen kunnen houden. Vergankelijkheid maakt groei mogelijk.
Het is nodig alle verandering te aanvaarden maar ons denkvermogen heeft het er moeilijk mee wanneer het ons persoonlijk raakt en accepteert het niet. Daar begint ons verdriet.
