Wat is het toch een weelde te kunnen genieten van het fotograferen. 

Een bijtje in de brem

En een bijtje in de lis

Volgende week opnieuw.

 We hadden goede afspraken gemaakt. We dat zijn einkele kunstenaars en kunstminnenede ouderen die elkaar gevonden hebben door uirteenlopende omstandigheden. Degene die kunnen ontmoeten elkaar wekelijks.

Tijden de Corona vonden we elkaar op Zoom en nu mogen we weer samen en zien we elkaar de dinsdagmorgens in het Multi Cultureel Centrum. Zo ook vanmorgen . 

Een van ons was in Berlijn en met de zoom zouden we contact maken en de presentatie die we zouden hebben van Ruud, die een docu op Stick die hij voor de TV had gemaakt in de jaren 90 had staan over de zoektocht naar de Ark des Verbonds zouden we op het grote scherm dat het MFC rijk is kijken en delen op de zoom. Moet kunnen. 

Ik had een HDMI kabel aangeschaft zodat het vlekkeloos zou verlopen.  Het grote scherm moest opnieuw opgestart worden, dat liep buiten onze know how om en toen dat klaar was zette ik mijn laptop op het scherm, de zoom verbinding was er al  en toen gebeurde het. 

Wat een herrie verschrikkelijk. Eerst dacht ik dat het kwam omdat ik verbinding maakte maar al snel was duidelijk dat het een oefening was en de lagere school die ook in het zelfde pand is gehuisvest stroomde naar buiten.. En wij er achteraan.  Politie en iedereen op het grasveld ervoor. 

Helaas. 

Volgende week proberen we het opnieuw. 

Wiegelied

 Er schommelt een wiegje in 't bloeiende hout

Een wiegje met bloemengordijntjes.
Dat hebben twee vogeltjes samen gebouwd,
En zie eens, hoe keurig en fijntjes.
Als 't windeke speelt, de loverkens streelt,
Dan schommelt het tedere wiegelijn mee
Als 't scheepje op deinende zee.

In 't schommelend wiegje is 't wonder geschied
Uit 'd eitjes zijn jongen geboren.
Nu zingt in verrukking het gaaike zijn lied.
Een liedeke zoet om te horen.
Hoe 't jubelt door 't hout, hoe 't schatert door 't woud
En moedertje dekt ze, van 't luist'ren niet moe
Met koest'rende vleugeltjes toe.

S. Abramsz / L.A. v. Tetterode

De geest krijgen

 We hebben de laatste tijd weer heerlijk veel gefotografeerd. Dat heb je vooral in het voorjaar is de behoefte groot om lekker naar buiten te gaan.  En ja, de ereprijs staat in bloei een klein maar dapper bloempje.

Het gekke is dat ik zo goed merk hoe iedere keer het leven verandert. Ik heb nog wel steeds het idee dat ik een serie foto's maak waarmee ik ook wat op het blog kan zettten maar in de praktijk komt er niet meer zoveel van. 

De dagen worden steeds korter merk ik met het oud worden en voor ik een serie klaar heb om te plaatsen ben ik alweer met iets anders bezig en is mijn verhaal verdwenen.

We waren weer in de insectentuin en het hotel werd druk bezocht. Maar het was lastig te fotogroferen. Die beestjes zitten nooit stil. en voor je het weet staat er een kontje op in plaats van een kopje'

Maar Okee op een bloemetje zijn ze wat gewilliger. ook al moet je er razendsnel bijzijn.

Dat is het verschil tussen het korte leven van een snel levend insect en een langzaam levend oudje. 

Aan de overkant is het aangenaam vertoeven. Daar is de lommerijke heemtuin met landerijen, bloemen en watertjes. 

Maar ook daar zit ik dan soms te lang in de zon om in allerlei standjes het juiste plaatje van de net aankomende orchidee te fotograferen Ik neem aan dat hij dit is want ze staan er ieder jaar op  dezelfde plek. Maar eerliojk gezegd lijkt het zo meer op Zennegroen en heb ik me voor niets uitgeslooft en plat op mijn buik gelegen 🤣

En nog veel heter wordt hjet in het zonnetje bij de orgie, nee geen orchidee maar echt de orgi

Later thuis kost het heel wat moeite uit de vele shots een paar leuk selecties te maken, maar ook dat is heel leuk om te doen

En dan zoek ik wat veerkoeling bij de eendjes. Die doen het kalm aan. 

Voordat ik dan thuis  een selectie uit meer dan 200 fotootjes heb gemaakt en ze allemaal bewerkt is de lol er af om ze nog te publiceren.  Maar zelf heb ik er wel plezier aan beleeft  en nu besluit ik met deze twee kleine libellen of juffertjes die ik nog nooit eerder zag. Wel effen blauwe maar niet deze in hun gevangenis pakje. 

En wie weet krijg ik vandaag of morgen weer de geest en komt er weer wat vaker een blogje.