Mijn voorbeeld

 Met het vergrootglas op mijn laptopje heb ik een mooi hulpmiddel gevonden om makkelijk te kunnen zien wat ik doe. Het blijven natuurlijk altijd een hulpmiddelen maar mijn dankbaarheid voor deze moderne tijd is er niet minder om. Wat een genot dat ik nog alles kan doen wat ik wil ook al is het op een beperktere manier. Het is eigenlijk vreemd dat we altijd iets nodig hebben om te vergelijken om ons bewust te worden van de kwaliteit van het leven dat we hebben. 

ik hoop dat ik altijd die lichtpuntjes zal kunnen blijven vinden. Want ik ben me er terdege van bewust dat het niet beter maar alleen maar slechter kan worden. Het stemt me niet treurig en ik zit niet in zak en as. Het geeft me juist moed om alles  te gebruiken wat er is om er het beste uit te halen/

Realistisch kijken naar wat niet kan en zoeken naar oplossingen die mogelijk zijn. 

Jaren geleden sprak ik daar al over met een vriendin. 

Als we niet meer uit de voeten kunnen zeiden we tegen elkaar en heel afhankelijk worden dan .... daarover fantaseerden we en waren vast besloten ook dan er het beste van te maken met dat wat er nog over was van de mogelijkheden. Ik had een prachtig voorbeeld aan mijn moeder die op haar 98 ste zo goed als blind en afhankelijk  was. Ze zat op haar stoeltje in het wat  toen nog 'verzorgingshyuis' werd genoemd, voor het raam en zei:

El wie had dat nou gedacht dat ik na zo'n druk en vol leven  hier zo  voor het raam kon zitten zonder onrust. 

Ze was altijd tevreden met wat er was. 

Als dat geen diepgang en een voorbeeld voor mij  is dan weet ik het niet meer. Geen hoogdravende verwachtingspatronen maar 'gewoon'  zijn met wat er is.

Slaapkamertje

  Het werd er nooit echt donker. Het gordijn dat voor de glas in lood schuifdeur werd getrokken liet het licht van de kamer doorspelen in het kleine tussenkamertje waar mijn bed stond. Het paste precies tussen de twee muurtjes. Je kon zo van de kamer naar de achterslaapkamer langs mijn bed looen. En dan stond er onder het raam dat in het poortje uitkwam nog een logeerbed.

Op het behang zaten kringeltjes en daarin ontdekte ik steeds weer nieuwe figuurtjes waar zat dat kaboutertje ook alweer?

Het geroezemoes uit de kamer waar mijn ouders de avond doorbrachten kon me nauwelijks uit de slaap houden. Toch wilde ik niet in slaap vallen.

Diep ingestopt door mijn moeder onder de warme wollen dekens viel ik uiteindelijk toch in slaap.

 

Noem mij maar liefde

 

 Liefde

Zei ze

Noem  mij maar Liefde

Ik raakte  in haar verstrikt 

als ze voorbij kwam zongen de vogels en scheen de zon

Maar ze ontglipte

Ik riep haar terug en

Water ruiste door beekjes 

 mijn hart sprong  op van verruking als ik haar in de verte zag naderen

Ze gaf me  de veerkracht die ik nodig had

Noem mij maar Liefde zei ze.

Ze werd moe en boog haar stralende gestalte

  Er zongen  geen vogels  

Zo is Liefde niet dacht ik

 water werd een modderstroom. 

Ik wilde haar vastgrijpen vasthouden 

meenemen 

Keek haar aan 

Haar ogen lachten niet 

 ik keek nogmaals

en keek in mijn spiegelbeeld

Ik had  nog  niets begrepen. 

 

Van binnen ruimte creëren.

 Ik heb al een tijdje niet meer achter de computer gezeten. In feite staat alles wat met internet te maken heeft en waar ik actief mee was op een laag pitje. Dat is niet zo erg er zijn nog genoeg andere dingen waar ik ook druk mee ben en de ene keer besteed ik meer tijd aan het een en de andere keer aan het ander. Wel merk ik dat de ouderdoms vermoeidheid steeds meer toeslaat. Misschien moet ik meer naar buiten voor een opkikker. Nu moest ik even achter de computer om te kijken of de switch die Fer heeft ingesteld werkte en we allebei tegelijk op internet kunnen met behielp van dat apparaatje. En kijk. Het lukt.

Meteen even een blogje schrijven over dagelijkse dingen. Want het leven hier gaat gewoon door ondanks alle ellende op de wereld waar ik door het nieuws steeds weer mee in contact kom. Ik hoor veel mensen zeggen dat ze er niet tegen kunnen en er dus maar niet meer naar kijken. Bij mij lijkt dat anders te werken. Ik wil ervan op de hoogte zijn en er doordrongen van worden. Juist omdat ik me dan gelijktijdig dubbel realiseer dat ik zoveel geluk heb om hier te kunnen wonen buiten het levensgevaar van bombardementen. En me niet af wil keren van mijn lijdende medemens. Dat ik dat kan, daar ben ik intens dankbaar voor. Maar ook laat het lijden me niet onberoerd en merk ik hoe noodzakelijk het is om bij de kleine mooie dingen van de dag te blijven en er bewust van te zijn omdat de ellende van buiten anders aan je botten gaat komen en daar is niemand mee gebaat. Ik wil graag zo breed mogelijk open staan voor alles wat er is en me nergens voor af hoeven sluiten. Dat geeft ook steeds meer ruimte daarvan ben ik  door ervaring  overtuigd. Zonder me weg te laten zakken in ellende want dan houd ik geen energie over om mijn eigen leven te leven samen met anderen om mij heen die me dierbaar zijn. En dat is toch waar ons eigen leven  om draait. Het zo goed mogelijk inrichten dat we er kunnen zijn voor elkaar en dan is het zaak om me niet door overmatige reacties mee te laten nemen, hoe aanwezig ze soms ook kunnen zijn. Steeds weer terugkomen in mijn eigen midden. Dat is mijn manier en zo vindt iedereen een eigen weg om het leven te leven. 

Kijk en als ik dan weer zo zit te rammelen op mijn toetsen bordje rolt er wel weer het een en ander uit. De zon schijnt en het is prima weer voor een wandelingetje. Vanmorgen waren we al op het stembureau dus die klus is ook alweer geklaard en vanmiddag waarschijnlijk een boodschapje gaan doen. Misschien krijg ik dan de routine van het blogjes schrijven wel weer in de vingers. 

Fijne dag.