Van binnen ruimte creëren.

 Ik heb al een tijdje niet meer achter de computer gezeten. In feite staat alles wat met internet te maken heeft en waar ik actief mee was op een laag pitje. Dat is niet zo erg er zijn nog genoeg andere dingen waar ik ook druk mee ben en de ene keer besteed ik meer tijd aan het een en de andere keer aan het ander. Wel merk ik dat de ouderdoms vermoeidheid steeds meer toeslaat. Misschien moet ik meer naar buiten voor een opkikker. Nu moest ik even achter de computer om te kijken of de switch die Fer heeft ingesteld werkte en we allebei tegelijk op internet kunnen met behielp van dat apparaatje. En kijk. Het lukt.

Meteen even een blogje schrijven over dagelijkse dingen. Want het leven hier gaat gewoon door ondanks alle ellende op de wereld waar ik door het nieuws steeds weer mee in contact kom. Ik hoor veel mensen zeggen dat ze er niet tegen kunnen en er dus maar niet meer naar kijken. Bij mij lijkt dat anders te werken. Ik wil ervan op de hoogte zijn en er doordrongen van worden. Juist omdat ik me dan gelijktijdig dubbel realiseer dat ik zoveel geluk heb om hier te kunnen wonen buiten het levensgevaar van bombardementen. En me niet af wil keren van mijn lijdende medemens. Dat ik dat kan, daar ben ik intens dankbaar voor. Maar ook laat het lijden me niet onberoerd en merk ik hoe noodzakelijk het is om bij de kleine mooie dingen van de dag te blijven en er bewust van te zijn omdat de ellende van buiten anders aan je botten gaat komen en daar is niemand mee gebaat. Ik wil graag zo breed mogelijk open staan voor alles wat er is en me nergens voor af hoeven sluiten. Dat geeft ook steeds meer ruimte daarvan ben ik  door ervaring  overtuigd. Zonder me weg te laten zakken in ellende want dan houd ik geen energie over om mijn eigen leven te leven samen met anderen om mij heen die me dierbaar zijn. En dat is toch waar ons eigen leven  om draait. Het zo goed mogelijk inrichten dat we er kunnen zijn voor elkaar en dan is het zaak om me niet door overmatige reacties mee te laten nemen, hoe aanwezig ze soms ook kunnen zijn. Steeds weer terugkomen in mijn eigen midden. Dat is mijn manier en zo vindt iedereen een eigen weg om het leven te leven. 

Kijk en als ik dan weer zo zit te rammelen op mijn toetsen bordje rolt er wel weer het een en ander uit. De zon schijnt en het is prima weer voor een wandelingetje. Vanmorgen waren we al op het stembureau dus die klus is ook alweer geklaard en vanmiddag waarschijnlijk een boodschapje gaan doen. Misschien krijg ik dan de routine van het blogjes schrijven wel weer in de vingers. 

Fijne dag. 

Rood en geel blauw

 Ik wrijf mijn ogen rood

Scharlaken vergeelt

In de strakke voorjaarslucht

Mijn palet verdraagt geen kleur

Zullen we een andere TV kopen?

Gedachten

  Ze fietsen tegen de klippen op

Ik kan er geen hout van branden

In mijn koude huis voel ik de warmte niet

De natte lijven lessen geen dorst 

en de oorlog woedt voort

kusje op de zere plek

 Gister was ik voor een afspraak in de biebliotheek die in het Multi functioneel Centrum van de wijk is gevestigd  want  er zijn weer allerlei dingen die gaan gebeuren. Zo rol ik weer van het een in het ander en dat geeft ook weer nieuwe energie ondanks alle ellende die er in de wereld gebeurd. Ik houd me intensief bezig met alle gebeurtenissen en uitleg rondom de oorlog in Oekraïne. Gelukkig word ik daar niet zelf depressief van maar mijn medeleven en bezorgdheid zijn er ook niet minder groot door. Soms denk ik dat ik misschien wel  een doemdenker ben en dat kan ik me alleen maar permitteren door dat mijn emoties er wel zijn en soms heel hoog zitten maar ik gelukkig de mogelijkheid heb me er niet door onderuit te laten halen. Ik denk dat ik op die manier redelijk realistisch naar de hele toestand kan kijken zonder op dit moment in angst te schieten over mijn eigen welzijn. 

Maar goed ik was dus met drie bekenden in de bieb en wachtte daar op de afspraak. Op een gegeven moment kwamen er drie kindjes voorbijlopen de kleinste een jongetje in het midden huilde. Hij was kennelijk gevallen en zijn handjes deden pijn hij hield ze angstvallig langszij.

'Achjee', 

zei een van ons goedmoedig.

'Hebben ze je geknepen'. Zwijgzaam liepen de kinderen verder en even later kwamen ze terug met een wit papiertje in de handjes van het jongetje, waarschijnlijk het jongste broertje. Mijn vriendin maakte weer een lichtvoetige opmerking maar dat viel duidelijk niet goed en was de bekende druppel.  Toen ze voorbij waren. Schreeuwde het oudste meisje terug. 

"Je bent niet leuk"

In eerste instantie schrok ik ervan. Zoveel tegengas en agressie en in mijn ogen respectloos gedrag  naar ouderen had ik niet verwacht en dacht er de hele dag verder over na. Zit de wereld zo in elkaar? Verdragen wij en onze kinderen niets meer van elkaar, schieten we meteen in de reactie patronen en boosheid? Ik werd steeds meer een doemdenker in de context van alle ellende rondom ons heen. Oorlogen en een wereld die ten onder gaat aan het misbruik van de aarde. Waar zijn we allemaal mee bezig? 

Tot zich vanmorgen een nieuwe gedachte bij me opdrong. Het oudste zusje was waarschijnlijk heel bezorgd om de valpartij van haar broertje en wat voor ons een kusje op de zere plek betekende zal voor haar een onoverkomelijke aanval hebben geleken. Had ze wel goed genoeg op haar broertje gepast. En ze verdedigde met alles wat in haar was zichzelf en haar beschermeling. 

Wat is het toch moeilijk de juiste weg te vinden onder alle omstandigheden. Wat weten we weinig van andermans emoties en pijn. Wat gaan we vaak zonder te beseffen wat we doen over andermans grenzen heen en veroordelen dan de reactie. 

Moeilijk moeilijk moeilijk.

En intussen leven we verder het voorjaar tegemoet.