Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.

Aan de ontbijttafel

 Wat een ellende.  

We spraken over alle gebeurtenissen. Rusland is Oekraïne binnengevallen. Vreselijk al het lijden dat het weer met zich mee zal brengen. 

Er komt bij ons van alles naar boven. We leren  nooit en gaan maar door met onze kortzichtige inzichten en als er op de berg gevochten wordt en we kijken er van boven op zien we alleen maar bloed vloeien. 

Waardoor maken we het elkaar in het groot maar ook in het klein elkaar zo moeilijk. 

Katten we elkaar af en denken zelf de waarheid in oacht te hebben. 

Het houd niet op. 

Een heerlijk ommetje

 

Ongevraagd invullen

 Ik heb alle instellingen op mijn laptopje na zitten kijken en op zitten schonen. En intussen weer een beetje wijzer geworden over alles en wat ik ermee kan. En ja toen ik weer in mijn E mail wilde kijken was alles verdwenen. Dat is toch wel even schrikken. Ik heb toch geen verkeerde dingen weggegooid? Alhoewel ik alleen maar dat doe waar ik zeker van ben, maar ja, je weet het nooit zeker. Toch. 

Maar gelukkig bij een tweede klik ging mijn e mail gewoon open  en de blogs staan er ook nog op. En ook de verbeteringen in het beeldscherm die nu veel helderder en contrastrijker is geworden , alles staat er pico bello op. Dat is dan weer leuk. En het zonnetje schijnt. Dat hebben we wel verdiend zou ik zo zeggen. 

Gister was ik in de Sonsbeekboerderij waar de vertellers van het Tino project bij elkaar kwamen. Ja inderdaad ik ga er wat meer uit en kom wat meer onder de mensen en dat brengt natuurlijk ook, al ben ik nog zo voorzichtig, gevaren met zich mee. Ik zal me dan ook wel eerst testen voordat ik in contact kom met anderen die een groter risico lopen om ziek te worden. Maar zelf wil ik er natuurlijk ook graag verschoond van blijven. 

Maar het was een heel leuke ochtend en we kregen een hele uitleg over Berenburger en de geschiedenis van die borrel. En daarna de wetenswaardigheden over alles wat zich in het Tino project afspeelt en voor ons fijn is om te horen. 

En waar ik ook heel blij mee ben is mijn nieuwe lees abonnement. Ik ben lid geworden van de landelijke online  e book bibliotheek. Een gewoon boek lezen lukt niet meer. Ik las altijd zo graag maar het lijkt wel of het hele leesplezier eraf was gegaan omdat het zo vermoeiend en lastig is een gewoon boek te lezen en nu dit. Vol spanning zat ik te wachten op het eerste boek dat ik ophaalde en het leek een eeuwifheid te duren. Ik had geen geduld en was meteen op veel te veel knopjes aan het drukken wat niet erg handig was. Maar uiteindelijk met een beetje meer geduld stond Adriaan van Dis erop met Ik kom terug. Sjonge jonge wat is het weer heerlijk ook die kleine momentjes  in te kunnen vullen met een paar bladzijde lezen. Maar later op de avond kon ik bijna niet ophouden met lezen. Ja dat is weer herkenbaar. 

Voor de cursussen ligt dat anders en dat lees ik toch wel maar nu kan ik ook daarvoor aanvullende e books vinden. Heerlijk. Het hele leven begint zich weer een beetje los te maken uit de retraite waar ik twee jaar inzat. Maar goed eigenlijk moet ik toegeven dat die retraite me zeker geen kwaad heeft gedaan. Er is een hoop rust in me neergedaald die nu weer meer in beweging gaat komen. 

Zo maken we er altijd weer het beste van en hopelijk gaan we geen volgende virusaanval tegemoet maar een heerlijke lente en zomer met musea bezoek en mooie natuur fotograferen en schilderen. 

En ik heb nog niet op het nieuws gekeken banmorgen.  Ik hoop dat de toestand in de wereld er wat rustiger op wordt want een naderende wereldoorlog... wie zit daar nu op te wachten. Wat is de mens in het algemeen toch dwaas bezig. Laten we alsjeblieft maar proberen overal de strijdbijl in ons eigen kleine leventje te begraven. En open en eerlijk iedereen te laten zijn zoals hij of zij is. Een oplossing voor de wereldproblemen heb ik niet maar wel voor mijn eigen innerljke leven. Alle irritaties zien en ze niet botvieren op een ander. Niet denken dat ik een ander kan veranderen en ook niet hoef te helpen door mijn ideeën te verkondigen. Zoals Poetin denkt dat hij met bezettingen iets oplost.

 In het klein doe ik mijn best met wat ik wel kan doen. Er zijn zoals ik ben en mee te leven met anderen zonder  ongevraagd mijn invulling aan die ander te geven. Maar ja ook dat, soms mislukt het gewoon en dan probeer ik daar een volgend keer op te letten. 

Fijne dag allemaal. 

Lekker alles buiten doen