Territorium drang

 Het was koud maar ook heerlijk om even buiten te zijn en jawel hoor het gestoei en gesnater is hier en daar alweer begonnen. Even een poosje stilstaan aan het water en de camera laten rollen. 

Leuk om te zien hoe die agressieve meerkoeten alweer druk ber

zig zijn een territorium te veroveren.  Het kan er heftig aan toe gaan, 

Maar uiteindelijk gaat er toch een kopje onder

En wordt daar ook gehouden en dan is het voor haar duidelijk wie de overwinnaar is.

Gezond rondhuppelen

 Het is alweer een tijdje geleden dat een vriendin op bezoek kwam. We hadden elkaar lang niet in levende lijve gezien.  Ik haalde haar op van de bus en toen we elkaar naderde met open armen omdat we zo blij waren volgde er een spontane knuffel. Ik schrok er bijna van want in twee jaar tijd had ik iedereen op een afstand gehouden en het 'mocht' nog niet. De anderhalve meter regel was nog volop noodzakelijk.  Nou ja we zijn er gelukkig geen van beide ziek van geworden maar wat voelde dat apart maar ook vertrouwd bheerlijk. 

Dat er twee jaar al niet meer geknuffeld werd kwam mij soms wel goed uit. Al dat gezoen en dan nog wel 3 keer was niet altijd mijn ding. Soms wel maar soms ook niet. Dus vond ik het allemaal prima. Maar die knuf van mijn vriendin . O O wat voelde dat goed. Soms moeten er extreme dingen gebeuren om je bewust te worden van bepaalde handelingen en je gevoelens daarover. 

Nu lijkt het allemaal afgeschaft te gaan worden maar corona is nog niet echt voorbij en zal misschien ook nooit meer weg gaan en ook daar zullen we dan weer een weg in moeten vinden. Ik laat het maar komen zoals het komt en doe in ieder geval mijn best niet ziek te worden of anderen te besmetten want ziek zijn is niet echt mijn ding. Ik huppel liever gezond in de rondte. 

Van een andere vriendin die ik bijna wekelijks ontmoet omdat we samen schuilderen of gewoon lekker kletsen, had ik een potje korrels gekregen Goudkorrels zei ze. Dat vind jij vast wel leuk om mee te experimenteren. Zo gezegd zo gedaan.  Maar van het goud vond ik weinig terug. Of het nou komt omdat ik het niet zo goed zie maar voor mij waren ze meer okerkleurig. Toch glommen ze af en toe wel maar doordat ik ze met de acrylverf verwerk ging er veel van de glans verloren.. Ze moeten toch vastgeplakt blijven op de drager en toen  bleef er weinig glim over. Maar al experimenterend vind ik het zelf een goed landschappelijk abstract geworden. 

Lekker om weer te schilderen. Niets leukers dan met verf bezig te zijn.  Nou ja niets...? Ik geniet van zoveel meer dingen. 

 Toch nog een klein blogje over het stranden van dat schip.

Zolang ik ple ier heb in een hobby ga ik er natuurlijk wel mee door en doe ik wat ik kan maar wat ik kan zien gaat wel steeds lastiger en ik denk dat wanneer de resultaten dteeds minder bevredigend zijn en er bijvoorbeeld gaten in het beiwerk zitten die ik zelf niet kan herstellen dan gaat de lol er wel af.

Zo ook met fotograferen. Ik heb ook nu al zon moeite kleine dingen of macro te fotograferen. 

Als het dan echt niet meer gaat dan ga ik me meer op andere dingen ruchten die nog wel mogelijk zijn. 

Dat is geen probleem hoor. Een flinke meid is op de toekomsy voorbereid. 

Maat voorlopig gaat het ook met alle makke die het zicht nu al geeft nog steeds tot op zekere hoogte redelijk. Ik laat dat wat niet meer lukt of pas het aan.

Macula is heel moeilijk uit te leggen en duidelijk te vertellen wat je wel en niet ziet. Sommige plekjes in mijn ogen zijn volkomen blind en in het midden van de fucus een grijze wazige vlek. Ok herken bijvoorbeeld geen gezichten meer op tv of ik moet er pal voor gaan zitten en dan zoe ik of de mond of één  oog en zo scab ik het hele plaatje. 

Dat ge,egd hebbende ga ik vandaag lekker schilderen met een vriendin en ben heel blij dat ik ook dat nog steefs kan op mijn eigen manier.

Fijne dag allemaal

Zien waar het schip strandt.

De laatste keer dat ik een breiwerkje in de vingers had heb ik het weer gauw aan de kant geschoven. Zo moeilijk om het goed te doen. Als ik verkeerd insteek kan ik het niet meer herstellen dus eigenlijk wordt het nu een werkje van super veel aandacht en niet zo snel meer bezig zijn. Dat is lastig want ik was een snelle breister en die gewoonte zit er zo in. Daar heb je ze weer die gewoontepatronen die ik niet meer gebruiken kan dus aandachtig zijn en geen haast maken.  Een heel goede oefening in geduld en opmerkzaamheid. Dus...

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb het weer opgepakt met een lamp direct boven mijn handen en niet in de ogen, want dan zie ik helemaal niet meer. Maar  zo  lukt het redelijk. Toch een aardig tijdverdrijf en we zien wel waar het schip strand. 

En ja dan ook maar weer eens een wandelingetje maken 

. Het wordt zo langzamerhand een oude wijven rondje om de plas van de achtertuin. Als ik een tijdje veel in huis ben geweest is de conditie tot nul gedaald dus ook weer hoog tijd iets meer fut in het lijf te krijgen. . En de eerste groene blaadjes zijn er alweer. Wat gaat de tijd toch snel.

In de verte op de bankjes zitten 'middags vaak buurtbewoners met hun hondjes maar er is nu nog niemand te zien. Als je goed door het rechterbosje heen kijkt. Ja juist daar, zie je wel dat dit mijn achtertuin is. 😃

En zowaar de eerste crocussen die ik onderweg tegenkom. Het beloofde voorjaar is echt in aantocht. 

Misschien is er dan zo helemaal geen tijd meer om te breien en leg ik het weer lekker in de la. Naar buiten wil ik en heb zo'n zin om weer te fotograferen. 

Is hier het schip met breiwerk dan al gestrand of blijft het een leuk tussendoortje?