Gezond rondhuppelen

 Het is alweer een tijdje geleden dat een vriendin op bezoek kwam. We hadden elkaar lang niet in levende lijve gezien.  Ik haalde haar op van de bus en toen we elkaar naderde met open armen omdat we zo blij waren volgde er een spontane knuffel. Ik schrok er bijna van want in twee jaar tijd had ik iedereen op een afstand gehouden en het 'mocht' nog niet. De anderhalve meter regel was nog volop noodzakelijk.  Nou ja we zijn er gelukkig geen van beide ziek van geworden maar wat voelde dat apart maar ook vertrouwd bheerlijk. 

Dat er twee jaar al niet meer geknuffeld werd kwam mij soms wel goed uit. Al dat gezoen en dan nog wel 3 keer was niet altijd mijn ding. Soms wel maar soms ook niet. Dus vond ik het allemaal prima. Maar die knuf van mijn vriendin . O O wat voelde dat goed. Soms moeten er extreme dingen gebeuren om je bewust te worden van bepaalde handelingen en je gevoelens daarover. 

Nu lijkt het allemaal afgeschaft te gaan worden maar corona is nog niet echt voorbij en zal misschien ook nooit meer weg gaan en ook daar zullen we dan weer een weg in moeten vinden. Ik laat het maar komen zoals het komt en doe in ieder geval mijn best niet ziek te worden of anderen te besmetten want ziek zijn is niet echt mijn ding. Ik huppel liever gezond in de rondte. 

Van een andere vriendin die ik bijna wekelijks ontmoet omdat we samen schuilderen of gewoon lekker kletsen, had ik een potje korrels gekregen Goudkorrels zei ze. Dat vind jij vast wel leuk om mee te experimenteren. Zo gezegd zo gedaan.  Maar van het goud vond ik weinig terug. Of het nou komt omdat ik het niet zo goed zie maar voor mij waren ze meer okerkleurig. Toch glommen ze af en toe wel maar doordat ik ze met de acrylverf verwerk ging er veel van de glans verloren.. Ze moeten toch vastgeplakt blijven op de drager en toen  bleef er weinig glim over. Maar al experimenterend vind ik het zelf een goed landschappelijk abstract geworden. 

Lekker om weer te schilderen. Niets leukers dan met verf bezig te zijn.  Nou ja niets...? Ik geniet van zoveel meer dingen. 

 Toch nog een klein blogje over het stranden van dat schip.

Zolang ik ple ier heb in een hobby ga ik er natuurlijk wel mee door en doe ik wat ik kan maar wat ik kan zien gaat wel steeds lastiger en ik denk dat wanneer de resultaten dteeds minder bevredigend zijn en er bijvoorbeeld gaten in het beiwerk zitten die ik zelf niet kan herstellen dan gaat de lol er wel af.

Zo ook met fotograferen. Ik heb ook nu al zon moeite kleine dingen of macro te fotograferen. 

Als het dan echt niet meer gaat dan ga ik me meer op andere dingen ruchten die nog wel mogelijk zijn. 

Dat is geen probleem hoor. Een flinke meid is op de toekomsy voorbereid. 

Maat voorlopig gaat het ook met alle makke die het zicht nu al geeft nog steeds tot op zekere hoogte redelijk. Ik laat dat wat niet meer lukt of pas het aan.

Macula is heel moeilijk uit te leggen en duidelijk te vertellen wat je wel en niet ziet. Sommige plekjes in mijn ogen zijn volkomen blind en in het midden van de fucus een grijze wazige vlek. Ok herken bijvoorbeeld geen gezichten meer op tv of ik moet er pal voor gaan zitten en dan zoe ik of de mond of één  oog en zo scab ik het hele plaatje. 

Dat ge,egd hebbende ga ik vandaag lekker schilderen met een vriendin en ben heel blij dat ik ook dat nog steefs kan op mijn eigen manier.

Fijne dag allemaal

Zien waar het schip strandt.

De laatste keer dat ik een breiwerkje in de vingers had heb ik het weer gauw aan de kant geschoven. Zo moeilijk om het goed te doen. Als ik verkeerd insteek kan ik het niet meer herstellen dus eigenlijk wordt het nu een werkje van super veel aandacht en niet zo snel meer bezig zijn. Dat is lastig want ik was een snelle breister en die gewoonte zit er zo in. Daar heb je ze weer die gewoontepatronen die ik niet meer gebruiken kan dus aandachtig zijn en geen haast maken.  Een heel goede oefening in geduld en opmerkzaamheid. Dus...

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb het weer opgepakt met een lamp direct boven mijn handen en niet in de ogen, want dan zie ik helemaal niet meer. Maar  zo  lukt het redelijk. Toch een aardig tijdverdrijf en we zien wel waar het schip strand. 

En ja dan ook maar weer eens een wandelingetje maken 

. Het wordt zo langzamerhand een oude wijven rondje om de plas van de achtertuin. Als ik een tijdje veel in huis ben geweest is de conditie tot nul gedaald dus ook weer hoog tijd iets meer fut in het lijf te krijgen. . En de eerste groene blaadjes zijn er alweer. Wat gaat de tijd toch snel.

In de verte op de bankjes zitten 'middags vaak buurtbewoners met hun hondjes maar er is nu nog niemand te zien. Als je goed door het rechterbosje heen kijkt. Ja juist daar, zie je wel dat dit mijn achtertuin is. 😃

En zowaar de eerste crocussen die ik onderweg tegenkom. Het beloofde voorjaar is echt in aantocht. 

Misschien is er dan zo helemaal geen tijd meer om te breien en leg ik het weer lekker in de la. Naar buiten wil ik en heb zo'n zin om weer te fotograferen. 

Is hier het schip met breiwerk dan al gestrand of blijft het een leuk tussendoortje? 

 

Modder en veranderende gewoonten.

 De regen tikt ges staag op de bakken van de zonwering. Ik zit op de bank in mijn peignoirs en moet denken aan lang vervlogen tijden toen ik met de kinderen, die intussen de 50 zijn gepasseerd, de zomers  op de camping doorbracht. Soms  leek er geen eind aan de regen te komen en hoorde ik net als nu de druppels van dde doorweekte bomen op het tentdoek vallen. Alles doorweekt nat en ik droog in het tentje. De kinderen vermaakten zich wel. Voor mij was het anders. 

Modder! 

Als het me teveel werd pakte ik het nodige weer in de auto bij elkaar inclusief kinderen kaviaar en hond en reed naar huis.  Deed de was en regelde wat nodig was in afwachting van betere tijden die er ook onherroepelijk weer kwamen en we ons weer verder op de camping gingen vermaken.

Ondanks ook de goede momenten in het verleden ben ik toch heel blij met het leven dat ik nu heb, dat zo enorm verschilt met mijn leven toen. Dit leven is zoveel beter.  Ik heb veel geleerd van wat er  allemaal mis ging en doe daar nu mijn voordeel mee. Dat is een hele weg om te gaan en nog dagelijks leer ik van alle grote en kleine gebeurtenissen in mijn leven. Hoe wil ik ermee omgaan wat is een goede weg voor mij om te bewandelen en waarom wil ik er op die bepaalde manier mee omgaan. Dat houdt me nog dagelijks bezig en het maakt iedere dag weer nieuw met nieuwe ervaringen en andere inzichten. Nieuwsgierig naar ieder volgend moment.

Wat grappig is, is bijvoorbeeld dat mijn gevoel van vroeger in de regen op de camping. De emoties die zo maar weer naar boven  komen op het moment dat ik met dat getik word geconfronteerd en ik in mijn peignoir op de bank zit. Ik heb dan helemaal geen zin om onder de douche te gaan en aan de dag te beginnen. Ik blijf liever lui hangen en herinner me dat ook van dat camping gebeuren want dan moest ik er met tegenzin door naar de douche locatie. Apart omdat zo'n gevoel dan ergens schijnbaar is blijven hangen in de gewoonte van het me bewustzijn. Terwijl er niets meer hetzelfde is. Ook ik niet. Zelfs al mijn cellen zijn al vreselijk vaak vernieuwd en het gewoontedier in mij roept nog dezelfde gevoelens op. Dat tekent maar weer eens hoe duidelijk het is dat we aan gewoonten als het ware vastgeplakt zitten.

Ik ben maar gauw onder de douche gestapt en zit nu mijn ervaring uit te typen. Herinneringen zijn leuk of minder leuk maar ik hoef er zeker niet in te blijven hangen.

Ik ga een nieuwe dag tegemoet en ik merk dat ik ook kan  genieten van het getik op de bakken terwijl ik dit uit zit te tikken. Ook gewoontepatronen zijn te veranderen.