Het zijn killers.

 Maar zo mooi.

Vanmiddag zijn we even in de Heemtuin geweest en deze wil ik alvast delen. Voor de rest ben ik nog aan het uitzoeken. Dan schieten we zo weer een paar honderd fotoos weg met zijn tweeën. Maar jullie krijgen alleen die van mij te zien. Behalve als ik er zelf bij opsta dan heeft Fer hem gemaakt 😁

Hij maakt altijd nog weer betere fotoos dan ik, maar dat zeg ik niet sssst. 

Maar over deze hieronder mag ik toch ook niet klagen he. 

Hij heeft zijn prooi bijna op.

De rest van de fotootjes die ik maakte zijn niet zo bloeddorstig hoor. 

Vrij om te komen of te gaan

 Regelmatig word ik gevraagd om op vrijwilligers basis wat te doen in het wooncentrum hier bij de ouderen waar ik zo langzamerhand als kind aan huis ben. Vroeger werkte ik er. Daarna kwam ik drie keer in de week bij een tante en daarna dagelijks bij mijn ouders. Ik heb er heel wat voetstappen liggen. Ik wil niet wekelijks aan regelmatig dezelfde afspraken vast zitten en zoals het nu gaat is voor mij een prima optie. 

Toen ik er werkte was het een verzorgingshuis en woonden er ook mensen die er voor de gezelligheid kwamen wonen. Dat is nu wel anders. Mensen gaan er alleen maar naar toe als het niet anders meer kan en velen zien dat helemaal niet zitten. Zijn bang hun vrijheid kwijt te raken of andere overwegingen.  Ik moet zeggen dat ik die vrees niet ken en ook niet echt begrijp. Vrijheid zit in je hoofd en zolang de deuren niet gesloten zijn en je kunt gaan en staan waar je wilt is iedere hulp op een gegeven moment mooi meegenomen. 

Naar mate je ouder wordt raak je toch een hoop zelfstandigheid kwijt ook als je in je eigen bekende huis blijft  wonen dat vaak veel te groot is geworden en omdat niet alles meer vanzelf gaat en je voor veel dingen hulp in moet schakelen kun je wel denken onafhankelijk te zijn maar niets is minder waar. . Dat wordt niet minder maar alleen meer en daar hebben we het gewoon mee te doen. Tegen de stroom op proberen te zwemmen is dodelijk vermoeiend en mijns inziens schiet je daar niet veel mee op. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. 

Nu ben ik gevraagd om incidenteel fotootjes te maken en zo af en toe maak ik een afspraak en ga ik met mijn gitaar op de gezamenlijke huiskamers van de afdelingen  oude liedjes spelen. En ook daar geld, iedereen is vrij om te komen of te gaan.  Een van de bewoners heeft een accordeon en we rammelen er lustig op los en het geeft zoveel energie die de blijdschap die er ontstaat,  brengt, Alhoewel ik na zo n uurtje zere vingers en de kramp in mijn handen heb omdat ik met de accordeonist alles in C moet doen en dat zijn nu net de grepen die het lastigst voor mijn handen liggen. Maar dat neem ik maar op de koop toe. En wie weet raakt mijn hand er op den duur toch wat beter aan gewend. 

Nu zit ik te wachten op een afspraak voor wat portret fotootjes die ze nodig hebben op een afdeling. Ik krijg zelf de teamleidster niet te pakken. Ja er kan niet doorlopend aan de telefoon worden gehangen. Er moet gewerkt worden. 

Nog wat fotootjes het is nog steeds zomer. 

Intussen ben ik weer opgeknapt

Even bijkomen. Op het moment dat ik samen met vrienden op de fiets naar de posbank wilde om de heide te gaan  bewonderen en wat fotograferen, gaf mijn buik te kennen dat hij het daar niet mee eens was. Helaas.  Dan voel ik me een tijdje goed beroerd. Alles had ik voorbereid maar gaf de moed op om te gaan.  Na wat bamk hangen en wegdoezelen gaat het wel weer. Dus hewoon  foto's, niet van  de hei maar van  het vorige uitstapje naar de vlindertuin in Harskamp.

Bankhangen en uitslapen

 En dan begin ik hier een blogje te schrijven maar aan het einde verplaats ik het naar mijn andere blog Elly's eigen wijze want ik vind dan toch dat het daar thuishoort.

Zo merk ik dan weer dat er geen twee verschillende dingen zijn. Het dagelijks leven verschilt niet van het zogenaamde spirituele leven. Dat is me wel duidelijk. 

Vanmorgen heb ik heerlijk uitgeslapen want dat moet ik zo af en toe maar doen. Veel nachten slaap ik niet meer dan 5 uur en soms denk ik dat ik daar inderdaad misschien wel voldoende aan heb.  Maar Izerina denkt dat ik dan meer kan doen op een dag, dat betwijfel ik hoor want ik heb niet het idee dat er zoveel uit mijn handen komt. Ik kan heerlijk bankhangen en niets doen. En daar geniet ik dan ook nog van. 

Het weekend staat weer voor de deur en dat is altijd fijn. Ik hoop dat er nog ontzettend veel mensen uit Afghanistan weg kunnen komen maar ook daar sta ik weer met lege handen en kijk ernaar net zoals de dingen in mijn directe omgeving ziekte en narigheid waar ik niet veel aan kan verhelpen. Ik hoop er alleen maar te kunnen zijn als ik nodig ben. Dus blijf ik als het lukt zoveel mogelijk in aandacht en mijn eigen midden om er te kunnen zijn voor alles wat er zich voordoet. En dat is heel veel net als bij iedereen.