Einde zomer of toch nog even...

Ik had al een blogje geschreven maar besloot toch het in Elly's eigenwijze te plaatsen dus .... de link wordt in een nieuw tabblad geopend. 

Hier dus een blogje over de fotootjes die we in Wageningen maakte. Het was heerlijk weer. Niet te heet en daar houden we van. De Hortensia's staan alweer volop in bloei in Het Depot Wageningen waar we dus met een omweg terecht kwamen.  

Het einde van de zomer begint alweer te naderen maar voorlopig is het nog geen herfst. Maar dit kleurt toch al aardig naar het najaar.

Maar voorlopig zijn er nog genoeg zomer bloeiers

En we konden ook nog libellen verschalken. Volgens mij is dit de rode heide libel. Wie het weet mag het zeggen. 

En ... ben je tevreden vraagt Fer dan als ik de fotootjes op de computer heb gezet. Met deze en de rest die ik overhield van het plaatsjes schieten. Ja  het was een heerlijke foto zondag. 

Het is heerlijk om samen erop uit te gaan en te fotograferen. Zoals ik al in Elly's eigen wijze schreef: Niets is vanzelfsprekend. 

Een schitterende vergissing.

We zouden even naar Wageningen rijden om te gaan fotograferen. Al pratend en genietend van het vooruitzicht van een heerlijk rondje in de prachtige tuin van Het Depot reden we plotseling over de monumentale blauwe golven voor de Nelson Mandelabrug en konden geen kant meer op voor richting Wageningen.

van internet

We reden richting Elderveld waar we vroeger gewoond hadden en besloten de dijk over te gaan richting Driel Heteren. Geen slecht idee want normaal komen we daar niet zoveel meer. Dus pakte ik mijn fototoestel en maaktje kiekjes vanuit de auto. Dat is een geliefde bezigheid van me en vaak komen er dan aardige plaatjes tevoorschijn.

Mooier had ik het me toch niet kunnen wensen. Ik ben zo langzamerhand een ervaringsdeskundige met dat fotograferen vanuit de auto. Wat wil je nog meer, de wilde paarden in Meinerswijk achter de loopbrug, De Kema toren en de Koepel, de oude gevangenis, de verlaten steenfabriek. Een heel sferisch plaatje van de zuidelijke helft van Arnhem. Weliswaar ben ik nu meteen het hoogtepunt van de reis kwijt maar de rest is ook nog wel de moeite waard.

Dan gaan we onder de spoorbrug door richting Driel.

En komen langs allerlei idyllische plekjes

Bij Driel gekomen 

Ja en daar zijn ze de sluizen bij Driel

Uiteindelijk zoeken we bij Heteren de snelweg op om toch nog fijn in Wageningen te gaan fotograferen. 

En die fotootjes komen wel weer in een volgend blogje. 

En er zal licht zijn

Ik ben dus heel hard aan het oefenen geweest op mijn nieuwe gitaar en dat viel best tegen. O ! O ! stalen snaren snijden toch echt harder in de vingertoppen dan nylon snaren. Ik heb een paar dagen behoorlijk last gehad maar ben stug doorgegaan en ik denk dat het grootste leed nu geleden is. 

Maar ik heb wel de oude spaanse gitaar  met nylon snaren meegenomen naar Vreedenhoff en heb daar samen met Fanja die een gezellige middag organiseerde voor bewoners op de gemeenschappelijke huiskamer de boel op stelten gezet.😜 . En ik dus lekker rammelen op mijn oude gitaartje en ik heb genoten. Ook de verzorging was enthousiast en ik niet minder. De bewoners hebben heerlijk mee gezongen en een van hen brengt volgende keer zijn trekharmonika mee. Ja alles in C hoor zei hij tegen me en dus volgende keer alles in C. Maar niet iedere week. Dat wordt me toch een beetje teveel bij alle andere dingen die ik nog meer wil doen.

Gisteren hebben we een paar nieuwe pannen voor de inductiekookplaat gekocht. Daar ben ik heel blij mee. Ik zou het bijna leuk gaan vinden eten te koken  pffff. Zo zie je maar wat omstandigheden belangrijk zijn voor een goed leven want we hebben ook een nieuwe lamp gekocht en ik kan niet wachten tot het donker wordt en hij aankan. 

nog ff  wachten... En er zij licht !!!!

Het is toch niet zo erg.

 Was ik het al bijna weer vergeten. Maar toen begonnen die sporters op de tv te praten over pijn en dat ze wel uit hun lijf wilde kruipen van de pijn.  En dan vinden ze het ook nog eens leuk.  Het lijkt wel of er zonder die dualiteit geen geluk zou kunnen bestaan. Want als ze om wat voor reden dan ook niet daarvoor kunnen gaan zitten ze helemaal in zak en as. 

Maar ja wat ik bijna was vergeten kwam weer boven. Want gisteravond lag ik ook weer een avondje voor pampus en een paracetamolletje was niet voldoende om de darmverkrampingen, het gevoel dat ze werkelijk in een kramp schieten, kwijt te raken. Dat veroorzaakt een behoorlijke buikpijn die me tot ver in de benen trekt en ik weet dan niet meer waar ik die neer moet leggen.  Het is gewoon zoveel mogelijk ontspannen en uitzitten..  Zo langzamerhand na vele jaren weet ik dat het vanzelf over gaat maar soms duurt het erg lang. En inderdaad toen ik naar bed ging merkte ik al dat het iets zakte en met een paracetamolletje verdween het nu wel. 

O heerlijk wat voel ik me dan als verlicht. Ja dat snap ik dus wel. Als pijn over is voel ik me een ander mens maar willens en wetens uit je dak gaan van de pijn omdat je kampioen wil worden.... Nee dat ken ik niet. Ik probeer zoveel mogelijk op mijn voeding en stress gevoelige zaken te letten om pijn te voorkomen. Zal wel aan mij liggen. Er zijn er genoeg die het wel begrijpen dat ze moedwillig vanwege de prestatie in een deuk schieten,

Ik begrijp misschien weer andere dingen die anderen niet begrijpen. En dat hoeft ook niet. Toch?

Nee dan die mensen die er zijn en nooit meer van de pijn afkomen. Pfff. ik zou willen dat ik daar iets aan zou kunnen doen. Al was het maar ze kracht geven om het te kunnen dragen. En als ik aan zo iemand denk. Ach dan is mijn pijn zo erg nog niet .