Duikende meeuw

 Vanmorgen zijn we weer een ommetje in Sonsbeek wezen doen en ik zal maar niet zeggen hoeveel fotootjes ik geschoten heb die allemaal in de prullebak terecht zijn gekomen.  

Er was een grote meeuw aan het rondvliegen en het is dan gewoon een uitdaging om hem vliegend in beeld te krijgen. Nu is dat met mijn slechte ogen natuurlijk extra moeilijk en dat is een mooi excuus voor het feit dat ik er niets van gemaakt heb.

 Is dat belangrijk? Natuurlijk niet happiness is the way zullen we maar zeggen., Maar een beetje resultaat werkt altijd wel bemoedigend. Gelukkig heb ik ook nog andere opnamen gemaakt en sommigen dragen een heel verhaal in zich. Zo leuk als ik dat dan op de computer terugkijk. Die komen dus ook nog wel aan bod. Maar eerst een paar mislukkelingen. Want die meeuw maakte zo af en toe een flinke duik naar een visje  en die mislukking die toch wel geinig is wil ik jullie niet onthouden. 

Er valt nog heel wat te leren maar ik heb vanmorgen weer genoten. Ook zo heerlijk dat het nog niet zo zomers heet is want dat is veel vermoeiender. Zo heeft ieder voordeel zijn nadeel en omgekeerd 😉

Toch deze er nog maar even bijzetten. Omdat die niet mislukt is 🤣

Om het terrasje zelf

 Het kan raar lopen in het leven. Ik heb mijn eerste vaccinatie een tijdje geleden gehad omdat ik verantwoordelijkheid wil dragen voor ieders welzijn en gelukkig zijn er steeds meer mensen beschermd tegen corona dat helaas nog door velen onderschat wordt. Het voelt goed op deze manier mijn  verantwoordelijkheid te kunnen en mogen dragen wetend dat iedere actie verschillende kanten heeft maar op dit moment kan ik  daardoor ook mijn medemens meer ruimte te geven en minder kans op besmetting met desastreuse gevolgen.

Zo neemt iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid op zijn of haar eigen manier. Want ook als er mensen zijn die hun verantwoordelijkheid niet ijken te nemen of misschien niet op dezelfde manier dan nog is het eigen verantwoordelijkheid voor wat de gevolgen betreft en dat geld voor iedereen. Niemand komt om de eigen verantwoordelijkheid heen. Zelfs als je alles aan je laars lapt en onverschillig bent voor alle publicaties dan nog ben je op zijn minst voor de eigen consequenties verantwoordelijk. Hoe je het ook went of keert je HEBT ten alle tijden verantwoordelijkheid. Ook zonder je ermee bezig te houden. Alhoewel het natuurlijk zinvol is de gevolgen in de volle breedte te realiseren.

Natuurlijk geeft de vaccinatie geen vrijbrief om maar te doen en laten wat ik wil. Alhoewel ik gelukkig geen sterke behoefte heb meer te doen dan noodzakelijk is in deze tijd. Ik zou het vreselijk vinden als iemand door mijn toedoen voortijdig zou overlijden. En het kost me gelukkig niet veel moeite mijn best te doen afstand te bewaren en zelfs niet om gewoon thuis te blijven.

Gister wilde ik voor het eerst eens even proberen naar een winkel te gaan. Maar die poging mislukte grandioos. Ze stonden tot buiten in de rij. Nou daar ga ik me dus echt niet in storten. Daar heb ik totaal geen behoefte aan en maakte rechtsomkeer. Ik kwam daarna wel met een vriendin op een half leeg terrasje in de openlucht terecht en we hebben samen voor het eerst in anderhalf jaar onze zinnen daar even verzet. Een aparte ervaring mede omdat ik normaal gesproken maar weinig op een terrasje terecht kom. Meer uit noodzaak om als we onderweg zijn iets te nuttigen dan om het terrasje zelf. Meestal lopen we met een fototoestel en vertrekken al snel weer om te fotograferen. Maar nu zat ik zomaar op dat terrasje om het terrasje zelf. Zo gek kan het gaan. En ik had het niet eens koud. Het was gewoon aangenaam.

De krentenstruikjes laten alweer witte blaadjes vallen. En als het zo waait als op dit moment zal er veel bloesem snel verdwenen zijn.

 

Klifi van Adriaan

 Ik las het boek Klifi van Adriaan van Dis en was erg onder de indruk. Nu las ik de prachtige recensie die Hella schreef in haar blog en ben weer geraakt en onder de indruk. 

Hier kun je het lezen zeer de moeite waard. 

Een klein citaat van wat zij erover schreef 

Ik heb heel wat zinnen onderstreept.
- "Hoe handhaaft een schrijver zich in deze tijd? Door ondergronds te gaan." Dat was precies wat ik in mijn dagboek schreef, toen ik ontdekte hoe narcisme werkt en hoe ik toch mezelf was gebleven. En nu me de schellen van de ogen zijn gevallen mbt Rutte en De Jonge, snap ik steeds beter hoe dat in een maatschappij werkt. Je hoeft geen clown te zijn als Trump, Glorixpipo of Ezelman, ook fatsoenlijke mijnheren helpen mee het volk rijp te maken voor blindelingse volgzaamheid.

Lees haar hele recensie onder de link

https://heldenreis.nl/2021/05/klifi-adriaan-van-dis#comment-29520

Ja en verder kun je soms maar beter aan de oppervlakte blijven ...maar ja dat wil ik ook niet...en heb zoveel respect voor degene die zich erover uitspreken terwijl ik extreme  uitwassen  niet kan en wil onderschrijven en mijn eigen koers blijf bepalen in de hoop niemand schade te berokkenen.  Lees het boek zou ik zeggen want ook de hoofddrolspeler deed dat en...

Het zijn rare tijden de extremiteiten reizen de pan uit. Een middenweg schijnt in deze maatschappij niet meer mogelijk te zijn. 

Maar goed. Vanmorgen hebben we even een ritje gemaakt naar Zevenaar en het zonnetje scheen door een prachtig bewolkte hemel. De moeite waard om wat fotootjes te schieten onderweg en. Wat is Nedeland toch een prachtig land. 

Pratende Nijlganzen

 Ik ben helemaal niet zo gebrand op het fotograferen van Nijlganzen. Het zijn er zoveel. Maar deze kwamen vlak onder mijn neus staan praten. Vooral die achterste had het hoogste woord. De voorste mompelde er af en toe een beetje tussendoor, het ging maar door. Hele verhalen hebben ze vlak voor mijn voeten staan te vertellen.