Ik schreef zojuist in mijn Magazijn blogje dat ik helemaal geen interesse had om te schrijven. Maar dat is ten dele waar. Als ik eenmaal aan het schrijven ga dan vind ik het toch altijd wel weer leuk.
Zo af en toe heb ik dan dat gevoel omdat er heel veel op me afkomt. Vooral het regelen van dingen vind ik vervelend en daar bouw ik steeds meer weerstanden tegen op. Wat dat nou toch is is mij een raadsel. Zit het tussen de oren? Zou zo maar kunnen.
Nu kwam er weer een berichtje binnen dat ik de nieuwe OV chipkaart in gebruik moest nemen.. Heel leuk en aardig maar daar gaat ie weer. Invullen van gegevens, koppelingen aanvragen nummers intikken en al dat soort geneuzel. En nu al schrijvend weet ik wat de handicap is. Vroeger was dat een fluitje van een cent maar alleen al het nummers overtikken kan een probleem zijn. En wat ben ik dan tot nog toe een gelukkig mens met een lieve partner die altijd klaarstaat om nummers etc. voor te lezen want als ik dat zelf moet doen kan het gebeuren dat ik teveel tijd nodig heb om het (jaja weer door het slechte zicht) over te tikken. En misschien hoef ik daar helemaal niet bang voor te zijn en krijg ik gewoon voldoende tijd om het in te vullen.
Wat is het toch goed om zulke dingen op te schrijven want dan kom ik erachter waar het probleem zit en dat ik me zorgen of bedenksels inbreng die over dingen iets waar ik me totaal geen zorgen of bedenksels over hoef te maken. Zulke kleine prut dingen. Als het niet lukt doe ik het toch gewoon opnieuw en. Gelukkig is Ferry altijd bij de hand. Totaal onnodig om te balen. Gewoon doen en voor alles is een oplossing.
Ik heb nog veel te leren.
Iedere blokkade is te omzeilen.
