Tweede paasdag

 En alles komt voorbij. Regen, sneeuw, hagel, een jarige zoon in coronatijd, en nog veel meer dat ik even voor mezelf houd.

Vanmorgen aan de ontbijttafel vertelde ik wat ik nu als lastig ervaar aan het toch steeds slechtere zicht dat ik heb. Misschien gaat het fysiek tot nog toe niet eens zo hard achteruit, dat krijg ik bij de controle wel weer te horen, maar ook het ouder worden speelt een grotere rol daarin. Het wordt steeds lastiger een plaatje te formeren van de beelden die wel binnenkomen ook omdat ik bij het ouder worden langzamer word. Het is steeds lastiger een gezicht te vinden in de figuur die me buiten bijvoorbeeld tegemoet komt lopen. Tegen de tijd dat ik op  het gezicht heb kunnen focussen, omdat ik er eigenlijk naast moet kijken om iets van een detail op te vangen is de persoon in kwestie me al voorbij.

Niet zo erg hoor, maar ik ben gewend om mensen te kunnen zien en te anticiperen op een glimlach, een groet of zoiets en dat gaat niet meer. Nou kan ik natuurlijk iedereen straal voorbij gaan lopen maar dat is niet mijn gewoonte. En gelukkig al pratend daarover werd het me duidelijk. Ik ga gewoon door met het gedrag dat ik altijd had en glimlach vriendelijk naar een voorbijganger of die het nu wel of niet opmerkt en me helemaal niet aankijkt. Daar heb ik niets aan verloren. Ik hoef me toch niet af te vragen of ze mij gegroet hebben. Als ze niet naar me hebben gekeken of zo dan is er toch geen man overboord. Ik wordt niet slechter van de een groet of een glimlach. 

Geen problemen maken die er niet zijn. Gewoon lekker mijn eigen ding blijven doen.

Doordat ik de snelheid voor het focussen steeds meer ga missen wordt het fotograferen ook lastiger en gelukkig zorgt het fototoestel wel voor de scherpte en kan ik thuis de plaatsjes rustig bekijken op het beeldscherm. Als ik naast het middelpunt focus kan ik het nog best zien. En op die manier gaat het schilderen ook nog goed al zijn er beperkingen gekomen.

Een wandelingetje. Deze keer het park aan de andere kant van de grote weg. Ja we wonen overal prachtig bij en tussenin. Als je de foto's aanklikt worden ze vergroot

Komen en gaan, gaan en komen

Mijn buurvrouw is overleden. Il had de laatste tijd weinig of geen contact meer met haar. Daar had ze voor zover in het kon interpreteren en dat leek duidelijk, geen behoefte meer aan en dat heb ik gerespecteerd. Ik hoop dat het een rustig verloop heeft gehad al is een sterfbed natuurlijk niet zomaar iets. Natuurlijk heeft het wel invloed en was ik in gedachten regelmatig bij haar.

Verder liggen er enkele opdrachten. Ik heb een stukje over mijn schilderen geschreven voor een nieuw op te zetten blog van onze Boeddhistische sanga en er staat aankomende week een uitnodiging om gastspreker te zijn op de Hogeschool Arnhem. Het HAN. over mijn leven.  Nu  voor jong volwassen studenten. Best spannend. Dit is de tweede keer  maar de vorige keer waren het veel jongere pubers. Ik ben benieuwd hoe dit nu gaat lopen.

En voor dinsdagmorgen zou ik ook nog iets voorbereiden tijdens de zoom sessie met leeftijdgenoten. We wilden iets inleveren waar we iets over zouden kunnen vertellen en ik heb al eens in huis rond gekeken. Eigenlijk is er best heel veel waar ik iets over zou kunnen vertellen maar ...denk ik dan.. wie zit daar nu op te wachten. 

Verder realiseer ik me wat een geluk ik tot nog toe heb in mijn leven. De lichamelijke ongemakken die natuurlijk groter worden overheersen mijn leven niet en er is zoveel om blij mee te zijn. Ik zie alles ronmdom mij heen gebeuren alle p[roblemen en dingen waar men mee tobt en ik lijd er nog het meest aan dat ik het niet kan verhelpen.  Uiteindelijk moet iedereen een weg in het eigen leven zien te vinden om met problemen om te gaan, En dat valt niet altijd mee. Tot nog toe ben ik dus een gelukkig mens omdat ik nog geen onoverkomelijke problemen ken en er hard aan werk in mijn eigen geest,  doen en denken (mindfulness meditaties etc) ze ook niet onoverkomelijk te laten worden. Wetend dat dat niet voor iedereen mogelijk is. 

Komen en gaan

Geen minuut hetzelfde.

 Wat een heerlijk weertje en wat heb ik genoten van mijn wandelingetjte door de 'achtertuin'. Ik hoef de deur maar uit te lopen en ben onmiddellijk in een prachtige omgeving. Je hoef niet te denken dat je iedere keer weer hetzelfde tegenkomt. Er is nooit een minuut hetzelfde en daar kom je achter bijvoorbeeld door te fotograferen. 

Dan kan ik niet stoppen met fotograferen. Heerlijk is dat. 

Nu twee uitltjes

 Ik dacht dat hij wel verdwenen zou zijn maar er zitten er nu twee in de boom. Enkele dagen geleden kon ik  een uiltje fotograferen. Nu zaten ze er met zijn tweeën en in een andere boom. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ze al kunnen vliegen maar ja hoe komen ze anders in een andere boom en niet op lagere takken maar even hoog. 

Het was trouwens een knap koud wandelingetje en het kopje koffie daarna smaakte goed.

Er staat er een grote wasmand op me te wachten met de was die gevouwen moet worden en ik heb momenteel niet zxoveel te smoezen. 

Was vouwen, een beetje lezen, mediteren en eten koken dan is m,ijn dag wel weer rond.