Ze dacht nooit meer na over het verleden. Het was tientallen jaren geleden dat ze het achter zich had gelaten. Ze wist wel dat er velen waren die na traumatische ervaringen de weg terug niet meer wisten te vinden en hun hele leven in een verwerkingsproces bleven zitten, maar dat was haar bespaard gebleven. Niet alleen geluk maar ook een grote inzet had ze geleverd om zich er bovenuit te worstelen. En dat was haar gelukt. Natuurlijk had het lang geleden heel wat jaartjes in beslag genomen om iedere keer weer een stukje achter zich te laten en de gewoonte patronen die zie had opgebouwd als een soort overlevings mechanisme weer af te breken. Ze had daarbij alle mogelijke hulp gehad die ze zich maar wensen kon en gelukkig de beste weg gevonden die bij haar persoonlijkheid paste gevonden. Geluk was het dat ze daartoe in staat was geweest en alle kansen had aangegrepen. Ook het proces van het loslaten van waarden die ze als zichzelf zag maar dat uiteindelijk niet bleken te zijn, hadden heel wat traantjes gekost. Een hele weg om te leren zien welke zelfbeelden ze allemaal had opgebouwd en weer losgelaten.
Nu was ze een vrij mens die niet meer beperkt werd door dingen uit haar verleden. En dat ze schreef kwam hoofdzakelijk voort uit het feit dat ze graag schreef en onderwerpen nodig had. Wat was er nog mooier dan uit je eigen leven te kunnen putten waarin een hele wereld aan mogelijkheden lag. Een verwerkingsproces was het niet meer. Ze kon het vrij gebruiken. Dat was al zo geweest in het eerste boek dat ze schreef en nu leek het wel dat zelfs de laatste kruimels waren weggeveegd. Maar dat mocht ook wel na zoveel tientallen jaren vond ze.
Ze vroeg zich af hoe het mogelijk was dat de een het hele leven in een soort verwerkingsproces blijft hangen en de ander niet. In de Boeddhistische filosofie en lessen had ze geleerd dat het ego de grote schuldige was van al het lijden en natuurlijk staat dat hier nu een beetje kort door de bocht en waren daar vele leer momenten en onderbouwingen mee gepaard gegaan. Ze was ook daar heel wat jaartjes mee bezig geweest om daar de vinger achter te krijgen. Niet dat ze dat volkomen door had en ook zo kon leven, daar zou ze haar hele leven wel voor nodig hebben. maar die wijsheid had haar vele stappen doen maken zodat ze weer op haar eigen beentjes kon gaan staan.
Het was een doorlopende wisselwerking geweest van eerst het opbouwen van een eigen persoonlijkheid die er mocht zijn zoals die was en stevig in je schoenen komen te staan en daarna de zoektocht. Leren zien waar de persoonlijkheid door gedreven wordt en dat is meestal door een egocentrische houding. Ze had leren inzien dat die egocentrische houding wel degelijk een boosdoener is en niets met een krachtige persoonlijkheid te maken heeft. Het is niet zo tegenstrijdig als het lijkt. Het leren kijken vanuit een breder perspectief dan de egocentrisch gerichte gedrevenheid en de meer open persoonlijke houding die breder was dan het alleen gaan voor jezelf en die twee duidelijk te leren onderscheiden zonder veroordeling en een opgeheven vingertje van dit mag wel en dat mag niet, had ze als een ware zoektocht en een altijd weer fascinerende belevenis ervaren om meer duidelijkheid te krijgen in haar eigen functioneren. En nog was ze daar dagelijks mee bezig. Iedere keer weer analyserend waar en hoe ze met dingen bezig was. Dat hield nooit op.
Het had haar in ieder geval geholpen om uit het lijden aan het verleden te stappen en het dagelijks leven met alles wat er was meer leren omarmen. En dat was ook haar dagelijkse doen en denken. Op een goede manier om leren gaan met alles wat er is, niets uitgezonderd.
Ze zou toch maar weer eens in het verleden duiken want uiteindelijk was ze nooit geweest die ze nu was zonder haar verleden en alle mensen om haar heen die er voor haar waren geweest en die er nu waren. Want iedere dag waren er weer nieuwe dingen te leren. En ze was zich bewust dat ze juist van de grootste confrontaties het meeste geleerd had. Dat maakt het leven zo boeiend.
