Levenskunst.

 Nee, natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik het wil hebben. Dat is me in de loop van mijn leven wel duidelijk geworden. En ik denk dat het leven ook niet daarom draait, het draait er meer om hoe ik met alles wat er gebeurd omga. En er gebeurd nogal wat in deze tijd van thuis zitten.

Toen ik op Vreedenhoff werkte daarvan herinner ik me dat er in februari  de meeste mensen overleden. Ja inderdaad dat zijn de dingen die bij het even horen als je oud bent en dat is makkelijk gezegd wanneer de dood nog niet direct aan de eigen deur staat te rammelen. Het wordt een heel ander verhaal als het steeds dichterbij komt en dan nog, zijn er veel mensen die het buiten de deur proberen te houden voor de eigen gemoedsrust.  Daar denkt menigeen liever niet te intensief over na en velen vinden dat ook niet nodig. Het is de vraag of ze gelijk hebben. Een ieder moet uiteindelijk dealen met de eigen omstandigheden en niet te vergeten de eigen innerlijke mogelijkheden en manier van leven. 

Toch word ik nu ik ouder ben steeds regelmatiger geconfronteerd met ouderdom ziekte en dood. Van dichtbij nu de tweede kennis in de directe omgeving aan  Corona overleden. En van iets minder dan tien personen hoorde ik het al in mijn omgeving al heb ik mede door de beperkingen op dit moment geen persoonlijke contacten meer en is alles op afstand.. Op een of andere manier geeft het overlijden aan Corona  net even een iets andere impact. Natuurlijk hopen wij er vrij van te blijven maar het is me wel duidelijk dat het risico steeds groter wordt naarmate de besmettingen dichterbij komen.  Maar goed  ook aan ouderdom en ziekte  zie ik steeds meer mensen  rondom me  wegvallen. Het gaat hard de afgelopen weken.

Levenskunst, wat is dat? 

Voor mij betekent het in ieder geval zonder te relativeren iedere keer weer in  mijn midden terug te kunnen komen. Tevreden met wat er is. Zien wat er gebeurd. Wat de mogelijkheden en onmogelijkheden in dit leven voor mij zijn. Dat het leven kort is en dat ik alle tijd die me rest op een voor mij zinvolle manier wil besteden. Zonder alle ellende weg te poetsen. Optimaal leven binnen de restricties die noodzakelijk zijn, blij en me bewust  van alles wat er wel en misschien ook niet is.

Nou dat is een hele mondvol en ik denk dat het me tot nu toe behoorlijk afgaat. 

Vanmorgen maakte ik deze zonnebloemen af. Daarvoor had ik een opdracht gekregen. Ik heb er heerlijk aan kunnen werken. Het was leuk om te doen.

Zoals ik het wil hebben

 Gisteren ben ik een tijd lang met oude fotootjes bezig gewees. Er liggen zoveel DVDtjes in de archief koffer met mooie foto's . Ook leuk om mee te expirementeren. 

Ik maakte ook een tijd geleden al een instagram account aan voor de fotootjes. Dan heb ik nu dus twee accounts. Een waar ik alleen mijn schilder werk op zet en nu ook een voor de foto's . Maar dan loopt toch niet helemaal zoals ik zou willen. Ik wil gewoon vanaf mijn computer daar fotootjes op kunnen zetten maar dat gaat dus niet onder windows. Wel met een appje op android tablet en phone.  En daarbij komt dat op een klein schermpje van die twee dingen niet alles even mooi overkomt. En zo rommel ik maar wat aan.

Ik wil het graag allemaal zo hebben dat ik het snel en makkelijk even kan delen precies daar waar ik wil maar ieder platvorm heeft weer andere mogelijkheden maar ook beperkingen. Ik heb nog steeds niet precies gevonden zoals ik het hebben wil. En hoe meer er is hoe lastiger het wordt.  Maar dat geeft niet, zo blijft er wat te rommelen en het houd je van de straat..

Hieronder deponeer ik nu maar eens wat fotootjes die ik gister tegenkwam. Uit de tijd dat we nog met vakantie konden. We waren in 2009 in Noorwegen. Wat een prachtig land is dat. Zou ik best wel weer een keertje naartoe willen.

We maakten toen ook een boottocht door een fjord. Dit zijn een paar van de foto's die ik maakte.

Die boot hieronder was een echt grrot schip maar lijkt zo klein door de enorme bergen die uit het water oprijzen 

En toen begon het te hozen. 

Maar de Noren gaan gewoon door met peddelen

Zo n zomer huisje lijkt me wel wat.

Onder de hoed

Zo dat was het dan weer. 

Vanmorgen was ik gastspreker op een middelbare school. Spannend, ik had geen idee hoe het zou gaan lopen. Maar het was heel simpel. De docenten hebben de leiding en met een mooie inleiding kon ik vertellen over mijn ervaringen met 'je eigen grenzen aangeven'. 

Nou daar heb ik meer dan genoeg ervaringen mee gehad van het niet op tijd aangeven van mijn eigen grenzen en ik hoop dat van mijn missers er iets is overgekomen en de jongelui er hun voordeel mee kunnen doen. Ik heb bewondering voor hoe docenten de relatie weten te leggen tussen bijvoorbeeld mijn verhaal en het dan te transformeren naar de leefwereld van hun leerlingen. Ook ik kan daar nog veel van leren. Voor mij was het een eerste keer en ik weet niet of er nog vaker via Old school een beroep op me zal worden gedaan. Wel heb ik af en toe   'een op een' gesprekken met studenten. Ook heel leuk om te doen en  de verschillen in die jonge mensen op te merken. De een die een rijtje vragen op me af vuurt en dan aantekeningen maakt en de ander waar een heel gesprek mee ontstaat. Een verschil van dag en nacht maar even interessant om mee te maken.

Ja die zoomsessies hebben leuke dingen voor mij onder de hoed. 

Alles erop en eraan

 Vandaag heb ik weer een uitgeslapen gevoel en zin om fijne dingen te doen. Dat was gister wel anders. De op en neer bewegingen in mijn leven. Vroeger waren ze veel extremer. Tegenwoordig veel subtieler maar ik heb nu wel de tijd er beter naar te luisteren.

De tijd krijgt een heel andere inhoud bij het ouder worden. Gisteravond bijvoorbeeld zag ik Gerrit de weerman voorbijkomen op de TV. Hij liet veel fotootjes op het scherm achter zich zien die ik natuurlijk niet of nauwelijks in detail kon zien maar wat hij zei vond ik interessanter. 

De acht jaar dat ik dit werk doe

En ik stond er versteld van. Acht jaar! Als de dag van gister herinner ik me hoe hij onwennig begon te verschijnen op het scherm en het gemak waarmee hij in het verloop van de tijd het weer nu presenteert. Dat is allemaal  opvallend veranderd. En die acht jaar, ze zijn als de dag van gister. Hoe ouder ik word hoe sneller de tijd verstrijkt. Wat vroeger een eeuwigheid leek of een lange periode is verworden tot een zeepbel die uit elkaar spat.

 Het is  opmerkelijke dat ondanks de achteruitgang van het lijf en de maatschappelijke omsgtandigheden rondom op dit moment het leven voor mij steeds mooier lijkt te worden. 

Steeds meer realiseer ik me dat ik niet zoveel tijd meer heb. En dat doet niets af maar geeft misschien zelfs meer kleur aan het dagelijks leven. Vrienden rondom mij heen zijn al weg gevallen.En nog steeds ben ik er en probeer iedere dag als een eeuwigheid in het nu te ervaren. Van alles wat ik doe wil ik me zoveel mogelijk bewust te zijn.  Blij  zijn met het goede leven dat ik heb en ondanks alles, wat ik ook meemaakte in vroegere tijden wat ik dan :erop en eraan noem,  te weten dat het goed was. Ik heb er veel van mogen leren. Ook ben ik blij en dankbaar  dat het me niet beangstigt niet zoveel tijd meer te hebben want het is goed zoals het is en mijn ouders hadden zelfs gedacht dat ik niet oud zou worden toen ik op 2 jarige leeftijd al een nieroperatie kreeg waarbij een nier werd weggehaald. 

Het leven is goed geweest voor mij en ius nog steeds goed en weer, met alles erop en eraan.

Sjonge jonge wat Gerrit al niet voor overwegingen oproept. Ik ga weer een  mooie levendige dag tegemoet. En ik hoop iedereen die dit leest ook. Het leven vol-ledig leven

Zo zit ik graag 's avonds in het hoekje van de bank in kleermakerszit. Het kussentje op mijn benen met tablet of laptop te lezen, tekenen en van alles wat ik met die heerlijke speeltjes kan doen. Dit is een tekeningetje op tablet van hoe ik in gedachten mezelf zie zitten 

Maar normaal zit ik ook overdag achter de werktafel voor het raam.  zoals nu.