Nog even gourmetten

 Gisteren weer eens een heerlijk bezoekje gehad van oudste zoon en schoondochter. Dat is genieten. Er is genoeg om over te praten en hoor graag naar wat ze vertellen. Ze zijn beiden ook druk met de kleinkinderen, mijn achterkleinkinderen en daar zijn ook altijd wel verhalen over. Maar aan het einde van de middag kregen we een telefoontje. Schoonmama van 91 was gevallen en ze zit nu onder de blauwe plekken en pijnlijke ledematen. Het ziet er naar uit dat het min of meer met een sisser af zal lopen. Onddanks dat ze altijd al veel gewrichtspijnen heeft en nu dus nog meer last, is er niets gebroken en lijkt het te blijven bij een behoorlijk verkleurd oog en gezicht. De andere plekken zitten verborgen onder de kleding. 

Vandaag is het een rustige ochtend. Normaal heb ik op dinsdagmorgen een zoombijeenkomst met wat kunstzinnige bewoners uit de buurt. Altijd heel gezellig en dan krijgen we meestal ook iets moois voorgeschoteld van Gerda die ons van veel mooie en vernieuwende kunst laat meegenieten. Ook de contacten met elkaar worden steeds intenser. Nou die bijeenkomst hebben we nu vanmiddag om het oude jaar uit te vieren. Maar er is een droevige gebeurtenis bijgekomen. Een van onze kleine groep leden is tijdens de kerst haar  zus verloren aan de  gevolgen van  corona. Zij zal er niet bijzijn. Dat is heel droevig om zo het oude jaar af te moeten sluiten.

Alle restjes van de gourmet zijn op of in de diepvries en misschien haal ik er voor vanavond nog wat uit om nog eens te gourmetten want daar is gister door de de omstandigheden met schoonmama niets meer van gekomen. Lijkt me nog wel even gezellig samen achter de pannetjes aan tafel. En het lekkerste vind ik dan wat groenten erion met kaas en kruiden. Witlof in kleine reepje op een plakje ontbijtspek met kaas. hmmmm. Meer vlees is voor mij niet nodig. En champions ook altijd lekker. Ik krijg er zin in. 

Storm op weg naar 2021

 En dat waren dan weer 2 kerstdagen die voor mij volkomen anders aanvoelde dan normaal. Geen kerstavond gourmet met alle kinderen maar wel met schoonmama in plaats van haar op een van de andere kerstdagen. Wel een middagbezoekje aan de ene zoon met familie zonder maaltijd want dan is de 1,5 meter niet meer haalbaar aan tafel en morgen komt de oudste zoon nog eens langs met mijn schoondochter.  En dan gaan we op weg naar het nieuwe jaar.

Wat zal het ons brengen? Ik ga geen voorspellingen doen en laat alles rustig over me heen komen. Tot nog toe gaat het zo allemaal zijn gangetje ook al hoor ik in mijn directe omgeving andere geluiden en zelfs overlijden als gevolg van het virus. Laten we hopen dat het dit jaar in ieder geval voor een groot deel opgelost zal worden. 

De storm is alweer gaan liggen en hier in het midden van het land hebben we er weinig van mee gekregen. Het scheelt dat alle bladeren van de bomen zijn. Dan heeft de wind minder grip en waaien ze niet zo makkelijk om. We zitten hier rondom in de bomen en er is er zelfs een die op de nominatie staat weggehaald te worden. Echt gezond ziet hij er ook niet meer uit en er zijn hier de afgelopen 15 jaar ook al 4 bomen omgewaaid, gelukkig zonder verdere schaden.

Nu nog een rustig weekje en dan, na het nieuwe jaar beginnen alle standaard activiteiten weer. Kom ik uit mijn overdenkingen en luie stoel overeind en ga er hopelijk met goede moed weer tegenaan. Voor zover het virus het toelaat natuurlijk.

Er kan van alles in

 Het is een vreemd jaar geweest en ik vermoed dat het oude bekende niet meer terug zal komen. De wereld veranderd in een razend tempo. 

Ondanks alle dingen die bij me langs en binnen zijn gekomen wist ik dit jaar altijd weer in alle rust mijn eigen middelpunt van  rust , ruimte en stabiliteit terug te vinden.en daar was ik heel dankbaar voor.

Nu het kerst is lijkt het hele jaar weer aan me voorbij te trekken. Het lijkt alsof al het lijden dat ik rondom mij heen heb gezien, het verdriet van velen, mensen die hun geliefden verloren en volkomen eenzaam achter bleven zonder afscheid te kunnen nemen, anderen die hun weg kwijt dreigden te raken , het verdriet en de angst,  ik zag het allemaal gebeuren en soms heel dichtbij zag ik het voorbijkomen en wist gelukkig psychisch overeind te blijven. Ook toen ik op verschillende momenten aangevallen werd en ik moest leren begrijpen dat medeleven soms beter onuitgesproken kan blijven, was ik blij dat ik niet door emoties werd meegezogen. Mensen heel dichtbij die kanker ontwikkelden en intussen terminaal zijn. Het was geen vrolijk jaar en gelukkig wist ik mijn innerlijke vreugde te bewaren. Wat ben ik daar blij en dankbaar voor. Maar ook dat impliceert dat ook ik me met het lijden uiteen moet zetten.

Maar nu, nu het kerst is lijkt het hele jaar weer even om de hoek te komen kijken en zit ik in onze gezellige kamer met kerstversiering en overdenk al die binnenkomende omstandigheden van het hele jaar. Plots lijken alle kerstwensen cliché en blijf ik doordrongen van het lijden van alle mensen. Natuurlijk ga ik door met wat ik gewend ben te doen maar toch is het anders. Geen kerstavond met alle kinderen klein en achterkleinkinderen. Ach ik kan er goed tegen maar het is wel anders.

De wereld veranderd in snel tempo daar kom ik niet omheen. Wat was komt nooit meer terug in de zin van de vergankelijkheid van alle dingen.  Ik sudder deze dagen nog even door en weet dat ik een basis in me heb van het leeg zijn van IETS zoals een kopje leeg is van thee en als het leeg is van thee kan er weer klaar en zuiver van alles in. In de stilte van meditatie vind ik de weg naar binnen. Wat het ook moge zijn de komende tijd, ik zal er zijn. Zolang ik leef. Open voor wat er gaat komen zonder daar vooraf een invulling aan toe te denken. En zeker niet aan toe te kennen, want wat weten we nou?

De rust laten indalen

 Ik ben nog steeds niet echt aan bloggen toe. Hopelijk is iedereen aan mooie jerstdagen begonnen. We hebben gister gegourmet met schoonmam en vanmiddag een kort bezoekje.

 En verder... de rust laten indalen. Ja dat is het.