Ik verbaas me nog steeds over het gedrag van de mens in deze krietieke tijd.
De regering probeert om nog meer corona uitbraken te voorkomen en de mensen gaan gewoon door met alle gaatjes en grenzen te zoeken in onduidelijkheden, die er logischerwijs zijn bij zo n mieuw fenomeen, om huplakee hutje aan mutje de winkelstraten in te gaan en in de rijen te gaan staan om op vakantie te gaan op schiphol. Als ze geïnterviewd worden hebben ze vreemde argumenten maar nooit hoor ik iets over het gevaar dat ze anderen kunnen aandoen. Dat ze zelf besmet kunnen worden wordt gebagatelliseerd. O k maar hoe is dat dan voor je medemens je opa en oma die je bezoekt en er dood aan gaan , nog afgezien van het feit dat je er zelf ook onderdoor kunt gaan. Is het zo moeilijk om je eigen leven wat te beperken? Kunnen we de rust in ons eigen huis niet meer vinden? Is dat zo moeilijk?
Wat zijn we toch een verwend volkje.
Vanmiddag weer even kunnen zoomen met Veroni en ons kleine groepje. Haar hele leven speelt zich al tientalle jaren uitgestrekt en bijna bewegingloos op bed af met altijd pijn. Nu heeft ze ook nog eens een trombose been met extra pijn. Ik bewonder haar omdat ze zoveel goeds en zinvols uit haar leven weet te halen.
Ze is een groot voorbeeld voor mij zeker in deze tijd van afzien van allerlei luxe. Ja want in de piramide van Maslov gezien hebben we alle noodzakelijkheden voor handen. Wat een geluk is dat. We realiseren ons niet half hoe goed we het hebben met alle basis voorzieningen die er zijn. Het énige dat we kunnen doen is geduldig en met een gevoel voor eigen verantwoordelijkheid afwachten tot mensen die er meer verstand van hebben dan ik er de oplossingen voor aanreiken.
Natuurlijk zijn er niet alleen coronaproblemen en zijn er mensen die ook andere en werkelijke problemen hebben daar zou veel meer oog voor moeten zijn we zouden veel meer bij elkaar betrokken kunnen zijn. Een mooi voorbeeld van een tekort aan betrokkenheid bij de mens als zodanig is de ellende met alle gedupeerden van de belastingfraude. Afschuwelijk. Dat kunnen we toch veel beter. Zeker in onze directe omgeving en in de verantwoordelijkheid die we voor al ons doen en laten hebben. Laten we meer luisteren naar elkaar. Soms is dat het enige wat noodzakelijk is. Gewoon echt luisteren.
Zolang we ons niet meer betrokken bij elkaar voelen zal er niets veranderen.
Ik wil gewoon niet dat ik de oorzaak zou kunnen zijn voor het lijden van een ander. Risico lopen we allemaal daar komen we niet omheen. Maar ik zal tot het uiterste voorzichtigheid betrachten voor me zelf om daardoor ook een ander niet in gevaar te brengen.
