Een universum van kwaliteiten

Tegenwoordig zijn er prachtige documentaires te zien op zenders als National Geographic of Discovery en vaak zitten we te genieten van de beelden die ons worden voorgeschoteld en dat niet alleen. Ik word me ook bewust van de enorme krachten die in dat immense universum een rol spelen. Ook natuurkundigen zoals  Robbert Dijkgraaf en tot voor kort  Stephan Hawkins en vele anderen kunnen ons op een heel begrijpelijke manier vertellen over de ontdekkingen van de oerknal en de speurtochten naar andere sterrenstelsels.

Waar blijven we dan met onze verhalen over religie en godsdiensten. Voor velen worden allerlei christelijke of godsdienstige verhalen behoorlijk onderuit gehaald. Het beeld dat zij hadden van een god van hemel en aarde komt op losse schroeven te staan bij zoveel wetenschappelijk geweld. Hoe moeten we dat allemaal rijmen? Dan worden bepaalde verhalen gauw nogal zweverig en dus aan de kant geschoven.

Maar mijn ervaring is dat, wanneer je er dieper induikt en je eigen beeldvorming los durft te laten, er heel ander zaken naar boven komen. Niet dat het een uiteindelijke waarheid vertelt, want wat is waarheid in een oneindigheid van mogelijkheden? Ik ga proberen iets te vertellen over mijn eigen zoektocht daarin, Geen zoektocht om iets te vinden maar een zoektocht uit nieuwsgierigheid die nooit eindigt. Moeilijk te verwoorden merk ik nu al schrijvend, maar toch wil ik een poging wagen. Al was het maar om woorden te leren geven aan de dingen die zich aan mij opdringen en die vragen om er uitdrukking aan te geven.

Ze zijn gebaseerd op ontdekkingen in en buiten mijzelf van vele jaren en ik kreeg daarbij een onderbouwing vanuit Theosofie en boeddhisme.

Om mee te gaan op die zoektocht is het noodzakelijk al je eigen ideeën van het denken op losse schroeven te zetten en open te staan voor andere mogelijkheden van het vastgezette denken omdat ook ons denken beperkt is. Wetend dat alles wat bedacht wordt op dat beperkte denken is gebaseerd hoe logisch het ook mag lijken binnen de context van wat je denkt te weten. Alles als een voorlopige waarheid bekijken en je er bewust van worden dat iedere waarheid zo weer  kan verdwijnen zodat  er zich altijd nieuwe werkelijkheden kunnen voordoen. Want zo zitten ook wetenschappelijke structuren ook in elkaar. Alles is een hypothese waaraan je verder kunt werken tot het tegendeel bewezen wordt. En dan... soms blijven er kleine stukjes overeind staan die verlichting geven aan een vervolg.  Dingen die je invallen zonder dat het denken daaraan te pas komt.


Het enige wat ik ga doen is kijken hoe een religieus plaatje past in de wetenschappelijke ontdekkingen die in de media aan ons worden voorgeschoteld. Meer kennis heb ik niet. En wat er dan gebeurd, is voor mij in ieder geval fascinerend.

Terug naar een universum van kwaliteiten

Mijn verlichting

Ik heb het helemaal voor elkaar.
Altijd zit ik te hannesen met te weinig licht. Vaak ligt het niet aan het licht maar aan mijn ogen die het niet zo goed meer doen. Maar nu hoop ik het helemaal voor elkaar te hebben.
De staande lmp die we al tientalle jaren hebben is verrijkt met een ledlampje van 6000 kelvin kleurtemperatuur.  Ik kan hem recht op de ezel richten zodat het licht me ook niet in de ogenschijnt, want bij een te fel licht zie ik ook weer niks.  Nou ja... niks, nou moet ik niet overdrijven. Het is natuurlijk altijd heel fijn als je goed licht hebt op je werkplek. Ik hoop dat het nu goed gaat lukken. Vooral nu de donkere dagen weer in aantocht zijn. Want dan heb ik het licht ook ov.erdag nodig.
Kijk Walter. Wij waren werkelijk weer eens met hetzelfde bezig. 🤔

Waar een wil is, is een weg

Het is alweer heel lang geleden dat ik een programma op de tv zag. Indrukwekkend. Het ging over euthanasie.  Er kwamen verschillende mensen aan het woord. Iedereen met zijn eigen waarheid. Ook ouderen die nog lijfelijk goed waren maar vonden dat ze niets meer te betekenen hadden, dat ze nutteloos waren. . Ze gaven daar ook hun uitleg bij en natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen waarheid die gerespecteerd-en waar naar geluisterd moet worden. Daar wil ik niets aan toevoegen of van af halen.

Nu schoot me een gebeurtenis te binnen van jaren geleden nog lang voor die tv uitzending. Ik werkte als activiteiten begeleidster in Vreedenhoff en zou de koffiekamer versieren voor de kerstdagen. Er werd koffie geschonken, gekletst en meegedacht door verschillende bewoners over hoe en waar de verschillende glimmende  kerstattributen  moesten hangen.

Aan de tafel voor het grote raam zat mevrouw Jansen. Ze had kanker en zag het leven niet meer zo zitten. Ze dronk haar kopje koffie en keek rond terwijl ik hier en daar de kerstversiering ophing aan lampjes, schilderijtjes en aan andere mogelijkheden tot hangen.
'En nou hier, aan deze tafel of zijn wij soms weeskinderen', ,riep ze me toe.
Ik keek om me heen. Ja, maar hoe. Ik zag geen mogelijkheden om een en ander daar op te hangen. En zei dat ook tegen haar.
'Waar een wil is, is een weg', zei ze kortweg.
Ik ben op de tafel gaan staan en heb versieringen boven aan de lampen gehangen.
Waar een wil is, is een weg. Het was werkelijk binnengekomen. Ik weet het nu tientalle jaren later nog.

Ik wil maar zeggen, hoezo nutteloos leven?
 Ze leerde mij een grote waarheid toen ze het zelf niet meer zag zitten.

Het leven is een feestje

Ja dat kan lang niet iedereen zeggen. Maar je moet er wel zelf iets van maken.

Over alles wat me vooral de laatste tijd bezig houdt. Nou dat is nogal wat.  Een paar jaar geleden ben ik gestopt met wat cursussen en vrijwilligerswerk daaromtrent en dacht : ik ga het rustiger aan doen. Dat is me aardig gelukt en mede daardoor waren er verschillende lijfelijke problemen die op een veel lager pitje kwamen te staan.
Ook ging dit snoepgrage mens wat minder suikers gebruiken en dat zette allemaal zoden aan de dijk. Minder verplichtingen en gewoon mijn eigen ding doen zoals het uitkomt. Ik voelde me stukken beter.

Intussen kwamen er toch weer allerlei dingen op mijn pad die ik leuk vond en waar ik me mee bezig ging houden. Ik zit dan wel niet zo vaak meer op de blog maar het leven neemt wel zijn loop en soms ben ik drukker dan ooit, ook omdat ik sneller moe ben en minder kan doen op één dag.
Zo ga ik regelmatig naar Vreedenhoff. Het zorgcentrum nog geen 100 meter verderop . Dat is lekker makkelijk en dichtbij. Ik kom er vrij regelmatig. Een keer in de maand draai ik in een huikamer wat klassieke muziek voor liefhebbers. Mijn schilderijen hangen er nu een tijdje en ik doe hand en span diensten als het zo uitkomt. Soms word ik gevraagd te fotograferen bij activiteiten en samen met  andere vrijwilligers doen we een zangmiddag. Maar als ik zoals vannacht een slechte nacht had vanwege verkramping van mijn darmen waar ik wel vaker last van heb dan is het geen probleem af te zeggen. Dat geeft rust. Intussen ben ik daar weer net als vroeger toen ik er werkte, weer als kind aan huis.

En dan schilder en fotograferer ik nog steeds en drijf daarbij op mijn ervaring die ik heb opgebouwd want het zien gaat steeds verder achteruit en ik hoop dat het nu een beetje stabiel blijft. Maar goed, ik weet nu dat ik niet voor een gat te vangen ben 😀

Door die zangmiddag ben ik op zoek gegaan naar een eenvoudige gitaar en kwam er dus een van zolder. Maar ik heb ook daar zo vreselijk veel plezier mee dat ik besloot een wat betere beginnersgitaar te kopen en nu kom ik zo langzamerhand tijd te kort want het zijn allemaal zulke leuke dingen om te doen dat ik tijd tekort kom.

En zo komt het dan dat ik hele dooie vingertopjes begin te krijgen aan mijn linkerhand omdat ik na meer dan 50 jaar weer eelt aan het kweken ben