Ik kom zojuist gefrustreerd thuis van mijn vrijwilligersmiddagje klassieke muziek. Natuurlijk plakken daar als zwaan kleef aan, herinneringen aan vast uit de tijd dat ik als aktiviteiten begeleidster en later als hoofd van die afdeling, werkte in de zorg.
Natuurlijk zijn er veel integere mensen die in de zorg werken maar af en toe loop je tegen een muur aan van nalatigheid.
Het is altijd al lastig geweest herinner ik me, de communicatie met de zorg die bewoners naar activiteiten moet halen en brengen. Ook vanmiddag kwam ik dat weer eens tegen. Demente bewoners worden 'gedropt' bij een activiteit in dit geval, mijn klassieke muziek middagje, terwijl de interesse niet langer reikt dan een halfuurtje. Dan steekt de onrust de kop op en wordt het moeilijk de kalmte te handhaven voor de bewoners die wel graag willen luisteren. Meestal is dat nog wel voorzichtig te rekken en in te passen maar als het muziek uurtje voorbij is, is het wachten op de verzorging die de bewoners weer ophaalt. Als ze ze ophalen???
Tja, niemand te bekennen. Daar sta ik dan met een onrustige bewoner en kan geen kant op. Op het halsbelletje van een bewoner gedrukt en 5 minuten later verschijnen er twee verzorgster op de gang. Ze komen van een kamer van een andere bewoner en waren 'bezig.'
Ja dat ken ik, meestal op een kamer van een 'goede' bewoner waar ze dan waarschijnlijk heel 'druk' mee zijn.
W
at zaten ze vroeger graag bij mijn moedert toen ze nog goed was. Altijd wel een pakje chocomel, een snoepje,een gezellig praatje en hele verhalen over hun vakantie. Mijn moeder was een grage toehoorder en genoot van de vele aandacht die ze kreeg. Dat werd anders toen ze niet meer aanspreekbaar en gezellig was. Dan zat ze een hele morgen met haar voeten in een bakje warm water dat koud werd en vergaten ze haar eruit te halen. Dan gaven ze haar pilletjes niet in haar hand zoals ik vroeg want ze kon niet meer zien maar zette ze toch gewoon op het aanrecht waar ze ze omgooide. Niet een keer maar altijd dezelfde.
Nog altijd krijg ik verhalen uit de zorg. Niet vanwege overbelasting maar vanwege nalatigheid en niet reageren op lastige bewoners. En nu maakte ik het weer mee. Gewoon de bewoners NIET ophalen zoals afgesproken.
Het blijft moeilijk, de goede niet te na gesproken. Maar soms lijken hele afdelingen geïnfecteerd. En daar komt overbelasting en burnout natuurlijk wel om de hoek kijken voor de aandachtige goedwillende want het valt niet mee harder te lopen als je collega's het erbij laten zitten.
Ach ja zo'n frustratie duurt voor mij gelukkig maar even want je hebt er niets aan.
.
Als je er wat aan kunt doen heb je er niets aan want dan doe je er wat aan
Als je er niets aan kunt doen dan heb je er helemaal niets aan
