Vtijwilligerswerk

Ik kom zojuist gefrustreerd thuis van mijn vrijwilligersmiddagje klassieke muziek. Natuurlijk plakken daar als zwaan kleef aan, herinneringen aan vast uit de tijd dat ik als aktiviteiten begeleidster en later als hoofd van die afdeling, werkte in de zorg.

Natuurlijk zijn er veel integere mensen die in de zorg werken maar af en toe loop je tegen een muur aan van nalatigheid.

Het is altijd al lastig geweest herinner ik me, de communicatie met de zorg die bewoners naar activiteiten moet halen en brengen. Ook vanmiddag kwam ik dat weer eens tegen. Demente bewoners worden 'gedropt' bij een activiteit in dit geval, mijn klassieke muziek middagje, terwijl de interesse niet langer reikt dan een halfuurtje. Dan steekt de onrust de kop op en wordt het moeilijk de kalmte te handhaven voor de bewoners die wel graag willen luisteren. Meestal is dat nog wel voorzichtig te rekken en in te passen maar als het muziek uurtje voorbij is, is het wachten op de verzorging die de bewoners weer ophaalt. Als ze ze ophalen???

Tja, niemand te bekennen. Daar sta ik dan met een onrustige bewoner en kan geen kant op. Op het halsbelletje van een bewoner gedrukt  en 5 minuten later verschijnen er twee verzorgster op de gang. Ze komen van een kamer van een andere bewoner en waren 'bezig.'
Ja dat ken ik, meestal op een kamer van een 'goede' bewoner waar ze dan waarschijnlijk heel 'druk' mee zijn.
Wat zaten ze vroeger graag bij mijn moedert toen ze nog goed was. Altijd wel een pakje chocomel, een snoepje,een gezellig praatje en hele verhalen over hun vakantie. Mijn moeder was een grage toehoorder en genoot van de vele aandacht die ze kreeg. Dat werd anders toen ze niet meer aanspreekbaar en gezellig was. Dan zat ze een hele morgen met haar voeten in een bakje warm water dat koud werd en vergaten ze haar eruit te halen.  Dan gaven ze haar pilletjes niet  in haar hand zoals ik vroeg want ze kon niet meer zien maar zette ze toch gewoon op het aanrecht waar ze ze omgooide. Niet een keer maar altijd dezelfde.

Nog altijd krijg ik verhalen uit de zorg. Niet vanwege overbelasting maar vanwege nalatigheid en niet reageren op lastige bewoners. En nu maakte ik het weer mee. Gewoon de bewoners NIET ophalen zoals afgesproken.

Het blijft moeilijk, de goede niet te na gesproken. Maar soms lijken hele afdelingen geïnfecteerd. En daar komt overbelasting en burnout  natuurlijk wel om de hoek kijken voor de aandachtige goedwillende want het valt niet mee harder te lopen als je collega's het erbij laten zitten.

Ach ja zo'n frustratie duurt voor mij gelukkig maar even want je hebt er niets aan.
.
Als je er wat aan kunt doen heb je er niets aan want dan doe je er wat aan
Als je er niets aan kunt doen dan heb je er helemaal niets aan

Fijn schilderen

Vannacht heerlijk geslapen.
Ik heb soms nachten dat ik wakker lig en buikpijn heb. Dat was verleden week van zondag op maandag ook en daardoor ging ik niet naar het open atelier van het KWA. Maar vanmorgen ben ik weer fris en fruitig weggebracht door Fer want ik rijd helaas zelf geen auto meer vanwege de macula degeneratie. en ben heel blij dat hij me brengt waar ik wil.

De ene keer gaat het zien beter dan de andere keer en ik had er vanmorgen wat meer moeite mee. Het is altijd zoeken naar het focus punt. Die ogen scannen wat af !  Maar nu was het ook een beetje mijn eigen schuld . Later kwam ik tot de ontdekking dat mijn bril ook niet helemaal helder was, tja, eigen schuld dikke bult dus.

Het was al met al een heerlijke schilder ochtend met een na bespreking deze keer. Ik zette er drie op mijn schilderijen blog. Uit een serie 'brieven' genoemd door mij. Jaren geleden, tijdens boeddhistische lessen had ik in een notitieboekje aantekeningen gemaakt. Ik had toen zo klein geschreven dat ik ze nu niet meer terug kon lezen. Daar heb ik nu grotere letters voor nodig.
Nu gebruik ik ze allemaal en plak ze in mijn schilderwerk. Probeer er dan een mooie compositie van te maken.

Oude brief

Als ik in oude bestanden en foto's duik kom ik van alles tegen. Zo ook deze brief uit 2002 aan een lieve vriendin die helaas voor de kerst van ons is heengegaan. Evenals Suus alweer jaren geleden.



Het is nu vrijdagmorgen en ik had een heftige week, want ik moest vanmorgen ook nog naar de tandarts/implantoloog voor 4 implantaten om mijn ondergebit aan te bevestigen.

Vroeger was ik van te voren in alle staten geweest en nu is er rust. Ongelofelijk Toen we in Bemmel aankwamen bleek alle stroom daar te zijn uitgevallen en kon ik na een uur weer naar huis. Maar goed dat hij nog geen gaten aan het boren was en dat ik me totaal niet druk had gemaakt. Dan had ik met pijn in mijn mond en buik gelopen voor niets en nu leef ik gewoon door.

Alleen dat al zou je moeten kunnen overdragen aan mensen met problemen. Zo van, ga nu maar, ervaar nu maar. Jammer he Miek dat dat niet kan.

Daardoor kan wel de motivatie steeds groter worden om een Boeddha te willen worden, want dan weet je hoe je kunt helpen. Dan doe je gewoon de juiste dingen. Dan heb je volledig inzicht. Het is zo verdrietig als je al die ellende om je heen ziet. Vaak vlak onder je neus.

Gister was er een jongen op de TV van 18 met botkanker die het heel moeilijk had en toch kon zeggen dat hij het liever zelf had dan zijn zusje of broer. Ik denk dat dat het misschien wel is wat ons op weg helpt. Die motivatie om er op de juiste manier mee om te leren gaan. En op zijn minst begrip te leren krijgen.

Dus gaan we opgewekt verder. Want deze dingen lijken zo negatief, maar keren allemaal in positieve zin door de juiste motivatie.

Wat heerlijk dat we daarmee mogen werken.

Met mijn kleinkinderen gaat het ook lekker en er wordt steeds vaker een beroep om mijn oma capaciteiten gedaan.

Verder ben ik nog onverwachts drie dagen naar Noorwegen geweest als bijrijder van Rob en heb gefotografeerd en genoten. Kan je je voorstellen.

Een dag door Duitsland, Denemarken en de oversteek. Een dag langs de zuidkust en zelfs nog een overstekende eland gezien en een dag terug. Het was heerlijk Miek.


Nou hier moet je het weer even mee doen. En ik ook. Ik hoop  binnenkort een keertje langs te komen.

Heb jij de gedichten van Suze weleens gelezen? Ik heb een boekje van haar. Zo mooi.

Ik heb haar teruggeschreven dat ik graag meer van haar hoor.

Miek groetjes en veel liefs.


Elly.

Nog steeds

genieten en ik hoef niet eens naar buiten om sneeuwfoto's te maken.Vanuit het raam in de serre kijk ik zo het park in.