Klaprozen

Appel, Judith en Edith

Je kunt toch goed merken dat het voorjaar eraan komt. Ook al is het vaak nog koud of regenachtig, de keren dat we op stap gaan, geven me weer dat blijde vakantie vrij gevoel. Het is nu alweer een jaar dat we alle tijd voor onszelf hebben en dat doet me goed. Mijn lijf 'doet' het wat beter, incidenten daar gelaten en ondanks het ouder worden, dus alle reden tot blijdschap.

We waren in Den Haag want ik wilde erg graag Judith van Klimt zien

Ze hing moederziel alleen in de mooie grijze rustige ruimte tussen verlichte parfumflesjes. Maar mooi is ze! 

We waren de eerst die haar op deze ochtend zagen.

In de witte kamer ernaast hing ingetogen
Edith van Egon Schiele.

Ik ben blij dat ik ze heb kunnen bekijken.

Een verrassing was de tentoonstelling van het werk van Appel. Ik had daar helemaal geen aandacht aan besteed. Tot nog toe had ik mij niet zo in zijn werk verdiept en er nauwelijks naar gekeken. Nu werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Ik was gefascineerd door wat ik te zien kreeg. Eindelijk kwam het bij me binnen. Ik vind hem bijzonder. Dat bewijst maar weer eens dat een mens nooit te oud is om van mening te veranderen door dieper in de stof door te dringen.

Aan het strand

Rudi Fuchs

Ontmoeting met God

De zondvloed

Dans in de woestijn

Sandberg

Osho

Pijn

Ja dat is een doffe ellende.

Toch is angst voor de pijn erger en maakt dat het dubbel zo hard binnenkomt.

Wat is dan: eermee om leren gaan.?

Dat soort vragen en het ervaren van wat pijn is , is niet zo eenvoudig te beantwoorden. Alleen de persoon in kwestie kan daar zelf mee om leren gaan en iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier.

Mijn ervaring is dat ervoor weglopen niet helpt. De spanning blijft hangen. Mij helpt het in alle rust met mijn aandacht juist naar de pijn toe te gaan en zo objectief mogelijk als een soort buitenstaander naar de pijn te kijken en te  ervaren wat ik nou echt voel. In het begin is dat heel lastig want de angst daarvoor kan groot zijn. Dan lijkt het bijna ondoenlijk want je denkt dat het dan onhoudbaar zal worden.
Zonder angst observeren.
Natuurlijk is het onmogelijk buiten jezelf te gaan staan maar soms helpt het om als het ware vanuit een ander perspectief waar te nemen. In feite neem je dan waar zonder dat je gedachten ertussen gaan zitten met al de ideeën van: OOOOO daar heb je het weer, zie je wel het is zoooooo verschrikkelijk.
Nee, 'gewoon' observeren van wat IS. Dat gaat niet vanzelf en is oefening. Naar verloop van tijd heb ik geleerd anders met pijn om te gaan. Ik probeer niet allerlei afleidingsmaneuvres te vinden maar probeer er aandachtig en vanuit rust die ik eerst in mijzelf  probeer te creëren, naar te kijken. Mij helpt het.

Misschien jou ook na verloop van tijd.

Mijn conclusie
Angst en pijn versterken elkaar.
Leer van de angst af te komen en je bent een stapje verder in de acceptatie.