worsteling

Het weekend zit er weer op en de wekker liep weer om 5uur.30 af.  en om 6.00 uur zit ik achter de computer om te kijken of de treinen wel rijden. Zo niet of iets te laat dan kan hij alsnog een andere mogelijkheid nemen om te reizen.

Ik heb er een hekel aan zo vroeg op te moeten staan. Ach wat is moeten?  Ik zou ook geen rust hebben als ik bleef liggen. Er zijn zoveel goede redenen om WEL op te staan dus dat doe ik dan ook en zit al heel vroeg achter de computer.
Ik heb ook weleens bedacht dat ik kon leren de knop om te draaien zodat ik bewust en energiek en zonder tegenzin aan de dag kan beginnen. Soms lukt dat, maar lang niet altijd. Want een uurtje langer slapen zou toch wel heerlijk zijn.

Het weekend ben ik aan het worstelen geweest met dat schilderij dat helemaal niet naar mijn zin is. Een hele serie verschillende dingen heb ik over elkaar heen geschilderd en nu is het een leuk plaatje voor een kinderboek geworden maar niet het schilderij dat ik wil. En de witkwast er weer overheen is nauwelijks een optie want het IS al zo wit. Het lijkt wel of ik de richting kwijt ben en mijn normale spontane manier van doen aan het verliezen ben.
Hoe kom ik weer terug bij mijn wortels?
Niet meer bewijzen dat ik het 'kan'?
De kont tegen de krib en niet luisteren naar ....?

En dan bedenk ik weer dat ik het heerlijk vind om te oefenen om vormen en kleuren onder de knie te leren krijgen want daar valt nog heel wat te leren. En dan is het luisteren naar een goede leraar ook belangrijk. Het gaat me er niet om een kunstwerk te maken, maar het proces zelf is belangrijk.
Waarom geeft het resultaat dan toch zo'n impact op mijn gevoel en wil ik dat het resultaat naar mijn zin is en aan mijn gevoel voor kwaliteit beantwoord? En kwaliteit kan je alleen maar onderwezen worden door iemand die er werkelijk verstand van heeft en waar je respect voor hebt totdat...
 je er zelf genoeg verstand van hebt hahaha.
 Ik neem me voor om de doeken te laten liggen en alleen nog papier te gebruiken. Dat geeft misschien meer een gevoel van oefening.

Geen doeken meer?
Gewoon alleen maar op papier de boel vol kwasten?
en soms misschien eerder stoppen als het me zint of als ik twijfel ...?

Het is me weer ietsje duidelijker door het op te schrijven en ik weet ook: het schilderen loopt synchroon met het leven.

'Gebroken wit'.
 hieronder de hele metamorfose.

Het is en blijft een worsteling

schilderen

Zo ben ik eraan begonnen

En zo is het geworden http://ellyvandoorn.blogspot.nl/
maar het is niet de eerste keer dat ik de snelle opzet zoals deze veel interessanter vind.
Misschien vaker goed naar mezelf luisteren.

Vlucht

Ik vind het leuk om te doen wat ik kan, maar nog leuker om te leren wat ik niet kan.
Niet omdat ik nog steeds zo'n strevertje ben als in mijn jonge jaren, maar omdat het leuk is en nieuwe perspectieven biedt. De wereld stopt niet bij wat je kunt en waarvoor je geprezen wordt.
Gelukkig ben ik een beetje van mijn faalangst af en dat maakt het makkelijker om oude dingen los te laten en nieuwe te onderzoeken. Niet dat het zo eenvoudig is dat te doen want eerst moet ik tot de ontdekking komen waarom ik me zo veilig voel met wat ik kan en onderzoeken wat ik niet kan.

Zo is het met schilderen maar ook met zelfreflexie.

Heel lang hield ik me stevig vast aan wat abstracter werk. Ik waagde me niet aan wat ik niet kon. Waarom zou ik  als de resultaten me bevredigen? Natuurlijk alles heeft zijn beperking en ik ook, maar vernieuwing en uitbreiding onderzoeken is leuk. Ik kwam tot de ontdekking dat het me ontbrak aan geduld om dingen uit te werken. Soms is het nodig om dat niet te doen, maar als je het te pas en te onpas uit de weg gaat dan...

Misschien maakt deze vergelijking een beetje duidelijk wat ik wil vertellen. Het is zo makkelijk om te zeggen: dat kan ik niet, of dat past niet bij mij maar het is niet meer dan tegen blokkades aanlopen die er helemaal niet zijn.  Soms moet ik dan wel heel diep in mezelf spitten om erachter te komen wat me weerhoudt om het uit te proberen en soms wat langer door zetten maar dat geeft kleur aan het leven.

Werk uit de jaren '90

Vlucht

acryl op papier 70 x 50

Kopjes

In de Lamrim, een verhandeling van alle stadia van het pad naar Verlichting volgens de Tibetaans boeddhistishce traditie van Lama Tsong Khapa wordt eigenlijk nooit gesproken over goed en kwaad  en over zonden zoals in de christelijke traditie al helemaal niet.

Je gaat er in stappen doorheen om het je eigen te maken en zelf tot conclusies te komen hoe het in je eigen dagelijks leven functioneert. Hoe het één volgt uit het ander en er eigenlijk niets is dat op zichzelf bestaat.

Ik vind het eindeloos boeiend, ook in de letterlijke zin van dat eindeloze, want er komt geen einde aan de verschillende oorzaken en omstandigheden, waar ik het ook in het vorige blogje over had en daardoor wordt het leven eindeloos boeiend. Steeds weer nieuwe inzichten en openingen in alle gebeurtenissen in alle dingen die me 'overkomen' en al mijn reactiepatronen. Dat is één van de redenen waarom ik er nu al twintig jaar mee bezig ben en dat is eigenlijk maar een fractie van de eindeloze eeuwigheid.

Een van de traditionele dingen die daarin worden belicht en becommentarieerd door mijn eigen leraar uit die overleveringslijn, Gelek Rimpochee is het voorbeeld hoe je kunt luisteren naar de lessen en dat geldt niet alleen voor de lessen maar voor alles wat je in je leven tegenkomt aan informatie of aan mensen naar wie je wilt of kunt luisteren.

Dat is dat kopje dat je bent.
Het lege kopje is de ideale vorm. Daar kun je inschenken wat je wilt. Water, thee, koffie, nectar dan geniet je puur van waar je voor kiest. Iedere keer kun je het weer leegmaken en hetzelfde of  iets anders erin doen.

 Het tweede kopje is al vol en niet weer leeggemaakt. Het zit vaak vol met eigen ideeën of dingen die er al eerder in zijn gevallen en dan denken dat je het al wel weet. Dat denken te weten maakt het kopje overvol en het weer helemaal leegmaken zodat er iets nieuws of anders in kan is niet eenvoudig, maar het geeft meer ruimte en kan heel verhelderend werken. Zodat nieuwe dingen ook werkelijk nieuw zijn. Ik kom het nog dagelijks tegen soms in kleine soms in grote dingen. Als er dan weer zo'n AHA beleving als een kwartje in het kopje valt, weet ik dat ik weer een tipje van mijn eigen sluier heb opgelicht en voor dat moment een blokkade heb verwijderd.

En dan is er ook nog een derde kopje dat is het kopje met een gat. Het enen oor in en het andere uit. De dingen beklijven niet. Het wordt geen onderdeel van het dagelijks leven. Je hoort de woorden wel maar het dringt niet door. Tja het lijkt een beetje op het vorige, want we hebben allemaal zo onze eigen ideeën en luisteren dan nauwelijks naar wat de onderliggende zaken uit het verhaal zijn, maar toch zijn er nuance verschillen. Er mist hier een vorm van echte oplettendheid.

Zeg nou zelf, dit is maar een heel klein voorbeeldje maar met nieuwsgierigheid kijken naar hoe jezelf functioneert,dat kan heel interessant worden. Dat is tenminste mijn ervaring anders had ik het geen twintig jaar volgehouden.

Ik ben blij dat die Lamrim me voortdurend alert probeert te houden.
Want alert zijn, tja dat ben ik dus nog steeds niet.

Gisteren waren we in Zaandam. Wat is dat fantasievolle architectuur.