Het vorige citaat wordt, hoe meer ik erover nadenk steeds interessanter. Goede communicatie is een van de lastigste dingen. En zeker in korte blogjes waarin beperkte toelichtingen en korte reacties aan de orde zijn, is het nog moeilijker omdat je elkaar niet ziet en heel verkeerd kunt interpreteren. Als je in gesprek met elkaar bent dan is daar ook altijd de lichaamstaal bij betrokken. Die missen we in korte correspondenties als deze het meeste. Het is een heel verschil wanneer een opmerking met een vrolijk gezicht wordt geplaatst of met een boos gezicht. Daarbij kunnen icoontjes heel behulpzaam zijn. Maar het blijven oppervlakkige dingen waarmee je niet tot de ware intensie van iemands doen en denken door kunt dringen. Daar is veel meer voor nodig. Toch kun je als je niet te snel op je eerste impulsen reageert en even nadenkt over alle bedoelingen van de schrijver of spreker heel wat meer aan de weet komen dan je aanvankelijk zou denken. En dan nog is het de vraag of dat wat je denkt te weten ook de werkelijkheid van de ander is.
Het eenvoudigst is de uitwisseling als je samen op een soort zelfde lijntje zit. Als je van elkaar weet wat de persoonlijke weg is die je bewandelt en hoe je in het leven staat. Welke principes of filosofieën iemand erop na houdt en waar hij zich mee bezig houdt.
Het belangrijkste in gesprekken is dan ook vaak niet alleen wat er wordt gezegd. Maar het contact en de overdracht die in de ruimte van je eigen persoonlijkheid ontstaat. Door als het ware in alle rust op elkaar af te stemmen en niet meteen naar de ander op je eigen impulsen te reageren, maar rustig te luisteren ontstaat er een andere vorm van communicatie die veel intenser kan zijn omdat er werkelijke aandacht en contact ontstaat.
Het grappige is dat ik merk dat er regelmatig ook op blogjes een verfijndere communicatie ontstaat. Maar het blijft zaak oplettend te zijn want het regelmatig verkeerd interpreteren ligt altijd op de loer. We hebben allemaal onze beperkingen zowel in uitdrukkingsvermogen als in aandachtig luisteren.
En dan hebben we het nog steeds over een betrekkelijk oppervlakkig niveau. De diepgang van mogelijkheden in het uitwisselen van persoonlijke, dieper emotionele en spirituele ervaringen die geen woorden kennen is eindeloos. En voor zover ik het kan interpreteren is dat waar Kahlil het over heeft.
Communicatie op Monmartre
En drankjes 
