Steeds beter herinner ik me mijn kinderervaringen. Mijn manier van zijn en de gevoelens die toen een rol speelden. Het was puur en direct. Tot een jaar of acht was ik als kind werkelijk in het moment aanwezig. Alles is er zoals het is, zonder oordelen of overwegingen. Gelijktijdig met een groot gevoel van verbondenheid met de mensen en kinderen om me heen.
Toen ik bijna drie was lag ik in het ziekenhuis voor een zware operatie. Er was geen sprankje angst, ja ik herinner me dat heel goed. Niet van horen zeggen, bepaalde dingen kan niemand mij verteld hebben want ik was alleen met de behandelende artsen en verpleegsters. Als ik zo terug kijk en weer voel hoe het was, kom ik tot de conclusie dat de angst die je later opbouwt uit ervaringen, meer pijn bezorgt dan noodzakelijk is.
Ik weet dat nu uit nieuwe ervaringen omdat ik oefende om pijn met de weerstand die daartegen is en soms ook de angst, te leren voelen zonder angst met rust en acceptatie, door heel bewust en aandachtig te zijn. Er is verschil. Waarmee ik niet wil zeggen dat pijn niet erg is of dat ik nooit meer angst en weerstand zal hebben. Maar ik hoop wel dat deze ervaringen me door moeilijkere tijden heen zullen helpen. Oefening baart kunst. En zo werkt het niet alleen voor lichamelijke- maar ook voor psychische pijn.
Ik weet nog goed dat als kind de moeder van een schoolvriendinnetje was overleden. En ook een buurjongetje overleed. Het raakte me diep en ik was heel verdrietig maar ik herinner me ook dat er een basis in mij aanwezig was waarin en waardoor ik pijn en verdriet met vertrouwen, vreugde en liefde wist te verwerken.
Helaas blijven we naarmate de jaartjes verstrijken veel meer in onze emoties 'hangen' en we houden ons vast aan onze manier van denken en de herinnering van '
denken te weten' hoe erg het is. Het is dan heel lastig nog open te staan voor andere perspectieven, die zijn vaak moeilijk te vinden in jezelf en toch zijn ze er. Ze zijn verdrongen door dat '
denken dat we weten' wat het is. Het is maar de vraag of dat denken ons niet op een dwaalspoor heeft gezet voor wat het werkelijke gevoel betreft. Als kind heb je daar geen last van en ervaar je zoals het IS.
De manier waarop ik als kind met het leven omging. Dat was toch werkelijk verschillend van datgene wat ik door de jaren heen heb geleerd met dat denken . Of moet ik zeggen heb afgeleerd in puur voelen.
Weer als een kind te kunnen zijn en toch een volwassen ontwikkeling hebben doorgemaakt.
Dat is voor mij een mooi ankerpunt.
