Hoog hè.

Niet aanraakbaar

Ik kreeg in een reactie zo'n mooi gedicht van Lenjef toegestuurd.
Ik geef het graag een beter plekje.

Niet aanraakbaar.


Wanneer gedachten de lippen verlaten als zinnen.
Woorden, die samengevat leven diep van binnen.

Tekeningen zijn dan niet nodig.
Zelfs kleuren worden overbodig.

Onzichtbaar, niet aanraakbaar 
maar toch zo echt waar dáár.

Die onverklaarbare vorm van weten.
Door vele mensen al zo lang vergeten.

En daarom juist misschien
slechts door enkelingen wordt gevoeld, gezien.

Enkelingen die heel vaak onbegrepen leven.
Doch meer dan anderen om d’ anderen geven.

Omdat het hart met liefde is gevuld
en geen onrecht duldt.



Lenjef



Wat een prachtig kado plaats je hier.
Zo'n diep gevoeld gedicht voor de medemens.
Als we elkaar zo zouden leren aanvoelen en begrijpen
vanuit een innerlijk dat daar open voor is,
omdat ALLES diep in onszelf aanwezig is en
met elkaar gedeeld kan worden.
Niemand is beter dan de ander.
Wat zou er dan een mooie wereld mogelijk zijn.

Identificaties

Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.

Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

Schreef ik in het vorige logje.

Novelle vroeg:

Zou je misschien eens een persoonlijk voorbeeld kunnen geven? of een ander voorbeeld mag natuurlijk ook.

Een goede vraag Novelle, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Om  duidelijk te vertellen wat voor mij een steek in mijn hart is, die een probleem kan veroorzaken.

Maar ik denk dat iedereen wel dat gevoel kent van een steek in je hart. Dat is de plek waar je voelt dat je geraakt wordt wanneer iemand met woorden pijlen op je afschiet. Vaak niet eens bedoeld om te kwetsen, maar als je de steek voelt betekent het dat je je aangesproken voelt. Je kunt denken het hoort bij het leven en dat soort van lijden maar gewoon voor lief nemen, maar ik denk dat ook dat niet nodig is want het kan traumatische vormen aannemen in uitzonderlijke omstandigheden, zoals ik ook wel in mijn biografie schreef.

Als ik die steek in mijn hart voel, dan weet ik dat ik geraakt ben. Dat kan soms heel heftig zijn, afhankelijk van wie de op- of aanmerking plaatst. Maar laten we even uitgaan van een ‘simpele’ belediging.

Vroeger werd ik dan heel boos en dat uitte zich niet door kwaad te worden en terug te katten, daar was ik niet altijd assertief genoeg voor. Ik liet het oplopen tot het vat vol was en dan knalde de deksel eraf en kon ik heel lelijk worden. Het zou me zo weer kunnen gebeuren als ik niet oplet.

Er zijn vele mogelijkheden om ermee om te leren gaan. De psychologische manier is in eerste instantie de beste weg om te gaan. Meer zelfvertrouwen opbouwen. Weten waar je voor wilt staan en genoeg zelfrespect hebben om er een weg in te vinden. Boos worden, doen of het je niet interesseert, terug kaatsen of jezelf beter voelen dan de ellende die je toegeworpen wordt etc.

MIJN spirituele weg is, kijken naar mezelf en ervaren dat ik me gekwetst voel. Ik krijg geen erkenning en vraag me af of ik dat nodig heb. Ja, misschien wel. Als ik eerlijk ben moet ik dat ook toegeven.  Is dat mijn egootje dat spreekt? Ik weet en heb geleerd dat het komt omdat ik me identificeer met iets dat ik zou willen zijn, daardoor voel ik me aangesproken. (Dat is het normale proces waar we meestal in vastzitten. We identificeren ons doorlopend met dat wat we denken te zijn en allerlei andere dingen.) Ik BEN niet dat wat ik denk te zijn. Ik denk alleen maar dat ik ben die ik ben maar er is veel meer heel diep in mijzelf verborgen dat ook tot uitdrukking kan komen.

Ik voel me in mijn IK eer aangetast. Welke eer…? Aan welke norm of eer wil mijn IK beantwoorden en is dat nodig? Ik mag zijn die ik ben en ik ben in de ogen van de ander misschien niet wat mijn IK zou willen, maar dan nog… ook ik mag ‘fouten’ maken. Ik hoef niet perfect te zijn.

Om wat die ander zegt hoef ik de persoon in kwestie niet boos aan te kijken, want ook hij/zij is niet alleen maar dat wat ze  (op dat moment) zegt. Waarom zou ik ervan uitgaan dat ze de intensie heeft me te beledigen en als dat wel het geval is, hoef ik daar nog niet moeilijk over te doen. Misschien is het gewoon een reactie op haar eigen innerlijke staat van zijn.

Maar het grootste spirituele onderzoek voor mij is toch te herkennen waar mijn ego in het hele verhaal zit. Als ik daarnaar op zoek ga kan ik het niet eens vinden. Het is slechts een idee dat zich in mij heeft gekristalliseerd, maar in liefde mededogen opgelost kan worden. Dat zelfbedachte ego dat ik niet nodig heb, is degene die me de steek bezorgd en me laat weten dat ik me weer eens met haar identificeer. Dat ik haar heb vastgezet en onwrikbaar overeind wil houden. Bang dat er iets te verliezen is. Al gaande die, lange maar vreugdevolle weg ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets te verliezen is, omdat ik bij nader inzien gewoon overeind blijf ook als ik niet bang ben de minste te zijn en daardoor zelfs in kracht win. Als een duikelaartje kom ik weer boven. In het begin deed ik daar soms weken over omdat ik nog niets anders in mijn systeem had zitten, maar nu is het me duidelijk dat ik soms niet eens om hoef te vallen omdat ik het op tijd in de gaten heb.  Alleen mijn ego wordt aangesproken en ik ben zo blij dat ik het nu heel snel ontdek. Mijn ego kan ik laten voor wat het is. Niet meer maar ook niet minder dan een probleembezorger. Zonder dat ego blijft de mogelijkheid overeind om zeer betrokken te blijven. Daar heb ik het echt niet voor nodig, al probeert het er steeds tussendoor te sluipen. Misschien is DAT wel loslaten bedenk ik hier ter plekke. Zo'n ontdekking veranderd mijn hele wereld

Misschien hebben anderen dat al veel sneller in de gaten maar ik heb er heel wat jaartjes van oplettendheid over gedaan en ben blij dat ik nu regelmatig mijn ego kan herkennen in al die kleine steekjes hier en daar. Het grappige is dat ik ze nu vaak als kleine steekjes voel maar het blijft een kwestie van opletten. Het leven wordt er eenvoudiger door en er komt meer blijdschap want ik heb geleerd dat het voor mij DE manier is om te ontdekken dat

ALLES ER MAG ZIJN.

Nu ik alles terug lees dekt het geschrevene lang niet de lading, dit  is ook onmogelijk in een paar woorden te beschrijven. Toch hoop ik dat er iets van overkomt.

Harmonie

Voor medicijnen voor de gezondheid moeten ziektes bestudeerd worden; en muziek die harmonie wil uitdragen moet disharmonie onderzoeken.
Plutarchus (46-120) Griekenland

Ik ben altijd blij als ik hier of daar een bevestiging lees van mijn ideeën. Vooral in een tijd waarin velen alleen maar naar de mooie kanten van het leven en de goede eigenschappen in zichzelf kunnen en willen kijken met de kreet 'positief denken'. (waarmee  ik niet wil zeggen dat doemdenken zinvol is) Het lijkt me dan onmogelijk en op zijn minst erg moeilijk om datgene wat niet goed functioneert of dat waar zich de problemen voordoen te wijzigen. Zo is het in het klein en zo is het in het groot.

Nou ben ik maar klein :-) dus zal ik in mijn eigen leven de problemen moeten onderzoeken om tot probleemloze resultaten te kunnen komen. Vaak heb ik de problemen niet eens dóór. Soms wil ik ze niet eens ervaren als problemen en denk ik dat ze bij het leven horen.
Iets anders is, dat ik de problemen en de ergernissen die op mijn weg komen. niet herken als MIJN probleem. Dan kan ik denken: als die ander zou veranderen, dan heb ik toch geen problemen meer.
Maar ik kan die ander niet veranderen dus zal ik toch wat aan mijn eigen ergernis of verdriet moeten doen. Hoe doe ik dat?

Nou Plutarchus weet wel hoe dat moet. Hij is vast een ervaringsdeskundige geweest anders had hij die uitspraak niet kunnen doen en daar kan ik dan mijn voordeel mee doen. Hij geeft me te kennen dat ik op de goede weg ben om er iets aan te doen.
Een vriendin van mij zegt altijd: 'Spitten, boeddhisme is spitten in jezelf en dan komt er van alles naar boven waar je iets aan kunt veranderen'. Dat heeft natuurlijk niet specifiek iets met boeddhisme te maken, maar daar vinden wij tweetjes toevallig de methode om aan onszelf te werken en dat is heel handzaam.

Voor mij staat zo langzamerhand als een paal boven water dat, door open en eerlijk te durven kijken naar de problemen in mijn leven, zonder te wijzen naar dat wat de ander mij heeft aangedaan, mijn leven grof verbeterd kan worden. Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.
Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

 Het is een leerproces dat nooit ophoudt en een enorme blijdschap tot gevolg kan hebben. Denk maar eens aan de vele schitterende composities in de muziek en de enorme uitvindingen in de medische wereld. Zonder onderzoek waren ze er nooit geweest. En dat blijft niet bij één vreugdevolle compositie. Als je eenmaal de slag te pakken hebt volgen er meer.

Een Gehakkelde Aurelia (met dank aan Corrie die het beestje een naam gaf) die honing zuigt op een distel, dat leek me wel een toepasselijk plaatje.